Βρέχει αστέρια

Τρεις μέρες μόνο

Πέρασαν σχεδόν δύο μήνες, χωρίς καν να το καταλάβω. Το καλοκαίρι όπου να ναι τελειώνει, και εμείς πρέπει να υποδεχτούμε το φθινόπωρο. Κρεμάω το τελευταίο ρούχο στο σύρμα της μπουγάδας και μετά παίρνω την λεκάνη για να επιστρέψω μέσα στο σπίτι.
«Κατερίνα;»
Ξαφνικά, ακούω μια αντρική φωνή να με καλεί από μακριά. Αμέσως γυρίζω το κεφάλι, για να δω τον Χρήστο να στέκεται πίσω από την καγκελόπορτα της αυλής μας. Ο Χρήστος τέτοια ώρα εδώ; περίεργο. Βηματίζω γρήγορα προς το μέρος του.
«καλημέρα Χρήστο. Πως και από δω;»
Ρωτάω μολις φτάνω κοντά του. Το πρόσωπο του φαίνεται σοβαρό, τόσο που με κάνει να ανησυχώ.
«τι έγινε;»
«έχεις χρόνο να σου μιλήσω;»
Ρωτάει, ρίχνοντας μια σύντομη ματιά τριγύρω. Πολύ περίεργος είναι αυτός.
«φυσικά»
«πάμε μια βόλτα»
Αμέσως γυρίζω το κεφάλι προς τα πίσω, για να δω την μάνα μου να στέκεται στο κατώφλι του σπιτιού. Ίσως με κατσαδιάσει αργότερα. Γυρίζω το βλέμμα μου ξανά πάνω στον Χρήστο.
«πάμε»
Του λέω και μετά ανοίγω την καγκελόπορτα για να βγω έξω από την αυλή. Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε τα πρώτα πέντε βήματα, και εκείνος ξεκινάει.
«τι σχέσεις έχεις με τον γιο του Μαυρίδη;»
Νιώθω το πρώτο σοκ να με χτυπάει σαν καμπανάκι στο κεφάλι. Τον κοιτάζω, παριστάνοντας την αδιάφορη.
«του κυρίου Ανέστη»
«ναι, αυτού»
Απαντάει μέσα από τα σφιγμένα δόντια του. Πρέπει να περάσω στην άμυνα.
«σαν τι σχέσεις θα μπορούσα να έχω εγώ με αυτόν;»
Λέω, ανασηκώνοντας ανήξερη τους ώμους μου.
«μην παίζεις με τα νεύρα μου Κατερίνα. Σας είδα τις προάλλες μαζί στην παραλία»
Τα βήματα μου σταματούν, ενώ κρύος ιδρώτας λούζει το πρόσωπο μου.
«έχεις σχέση μαζί του;»
Ρωτάει, με τον πόνο και την απογοήτευση να φαίνονται έντονα στο πρόσωπο του. Εντάξει λοιπόν, έπρεπε να το περιμένω. Στο κάτω κάτω, τίποτα δεν μένει κρυφό, ειδικά σε μια τόσο μικρή κοινωνία.
«εδώ και δύο μήνες»
Αυτόματα με αρπάζει από τους ώμους, προκαλώντας μου έκπληξη αλλά και φόβο μαζί.
«τον άφησες να σε αγγίξει γαμώτο; λέγε!»
«Χρήστο, άφησε με»
«πες μου γαμώτο!»
«με πονάς, άφησε με!»
Λέω καθώς τον σπρώχνω από το στήθος με όλη μου την δύναμη. Εκείνος οπισθοχωρεί, τρίβωντας με μανία το σαγόνι του. Δεν τον έχω ξαναδεί σε αυτή την κατάσταση, και ομολογώ ότι με τρομάζει. Το άγριο βλέμμα του στρέφεται ξανά επάνω μου.
«φρόντισε σε τρεις μέρες να τον έχεις ξεφορτωθεί. Διαφορετικά θα διαρρεύσουν φήμες στο χωριό ότι πηδιόσουν μαζί του»
Τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ.
«δεν είναι αλήθεια αυτό!»
«α ναι; και ποιος θα σε πιστέψει;»
Αντιγυρίζει, κοιτάζοντας με υπεροπτικά. Θεέ μου, είναι τόσο απαίσιος.
«Χρήστο, μπορούμε να κάνουμε μια συμφωνία μεταξύ μας. Απλά, σε παρακαλώ, μην μιλήσεις σε κανέναν»
«σε τρεις μέρες τον χωρίζεις και έρχομαι να σε ζητήσω από τους γονείς σου. Αυτή είναι η μοναδική συμφωνία που μπορώ να κάνω μαζί σου»
Τι; Θεέ μου, δεν το πιστεύω ότι με εκβιάζει έτσι.
«δεν μπορώ να το κάνω αυτό»
«τότε ετοιμάσου να γίνεις ρεζίλι στο χωριό»
Αυτό είναι το τελεσίγραφο του. Κλείνω τα μάτια, νιώθοντας την πλήρη ταπείνωση. Όλα είναι μονόδρομος. Δεν μπορώ να παντρευτώ τον Χρήστο, για την ακρίβεια, δεν θέλω να παντρευτώ, όχι ακόμη τουλάχιστον. Αλλά από την άλλη, δεν θέλω να χάσω τον Αχιλλέα. Αυτός ο άντρας έχει γίνει κομμάτι της ζωής μου μέσα σε δύο μήνες. Με κάνει τόσο χαρούμενη.... πως θα μπορέσω να τον χωρίσω για να παντρευτώ κάποιον άλλο;
«τρεις μέρες Κατερίνα. Σκέψου το και ενημέρωσε με»
Πετάει πριν φύγει από κοντά μου. Θέλω τόσο πολύ να του φωνάξω, να τον βρίσω. Δεν μπορεί να μου το κάνει αυτό! Πρέπει να συναντηθώ με τον Αχιλλέα, πρέπει να του μιλήσω. Επιστρέφω τρέχοντας στο σπίτι, προσπερνώντας αστραπιαία την μάνα μου.
«τι ήθελε ο Χρήστος;»
«τίποτα»
Απαντάω καθώς ψάχνω το τηλέφωνο μου στο τραπεζάκι του σαλονιού.
«αφού αυτός σ'αγαπάει, γιατί δεν τον παντρεύεσαι;»
Ξεφυσάω, νιώθοντας την απογοήτευση να με κατακλύζει. Αν άκουγε τι μου έλεγε πριν από λίγα λεπτά, σίγουρα θα τον είχε κρεμάσει ανάποδα.
«μαμά, όχι τώρα»
Λέω μόλις βρίσκω την συσκευή μου. Έπειτα τρέχω στο δωμάτιο μου και κλειδώνω την πόρτα. Τα χέρια μου τρέμουν από την αδρεναλίνη καθώς ψάχνω τον αριθμό του. Νομίζω ότι θα πέσω κάτω σε λίγο. Ακουμπάω το ακουστικό στο αυτί μου, περιμένοντας την πολυπόθητη απάντηση του.
«ναι;»
Ευτυχώς!
«Αχιλλέα, πρέπει να σε δω»
Λέω αμέσως, χωρίς περιστροφές.
«Κατερίνα; τι έπαθες; δεν σε ακούω καλά»
«πρέπει να σε δω, σε παρακαλώ!»
«τώρα;»
«ναι, είναι επείγον»
Αποκρίνομαι, νιώθοντας ακόμη και την γλώσσα μου να δένεται κόμπος. Το κάθαρμα, με έχει κάνει να τρέμω ολόκληρη από τον φόβο.
«στο γνωστό μας σημείο;»
«ναι»
«ωραία, ξεκινάω τώρα»
Λέει και τερματίζω την κλήση. Πρέπει να το συζητήσω μαζί του, να βρούμε μια λύση. Δεν θέλω να παντρευτώ από τόσο μικρή ηλικία, πόσο μάλλον τον Χρήστο. Νόμιζα πως τον ήξερα από όταν είμασταν παιδιά, πίστευα ότι αυτή του η εμμονή με μένα ήταν απλά ένα αστείο, κάτι το αθώο. Αλλά σήμερα με την στάση του, μου απέδειξε πόσο κτητικός μπορεί να γίνει. Το θέμα είναι όμως ότι δεν του ανήκω! ποτέ δεν θα του ανήκω.