Βρέχει αστέρια

Ας γίνουμε ξανά άγνωστοι

Πρέπει να έχουν περάσει τουλάχιστον σαράντα λεπτά από τότε που ξεκίνησε το λεωφορείο. Βαθιά μέσα μου είχα την ελπίδα ότι θα τον ξαναδώ, έστω και για τελευταία φορά. Κάτι μέσα μου μου φώναζε πως θα έρθει να με βρει, αλλά τελικά... έπεσα έξω. Αφήνω μια μεγάλη ανάσα καθώς ακουμπάω το κεφάλι μου στο κρύο τζάμι του λεωφορείου. Αυτό ήταν λοιπόν, τελείωσε το κεφάλαιο Αχιλλέας. Τώρα θα ξεκινήσω μια νέα σελίδα στη ζωή μου, μακριά από το χωριό, μακριά από τους γονείς μου, και κυρίως την μάνα μου! μακριά από τον Αχιλλέα Μαυρίδη και την καινούργια του σύζυγο. Μακριά από το παρελθόν. Έπρεπε να το είχα κάνει πολύ νωρίτερα, αλλά ποτέ δεν είναι αργά, σωστά;
«τι κάνει μωρέ ο τρελός;»
Ακούω ξαφνικά τον οδηγό να φωνάζει. Αμέσως σηκώνω το κεφάλι για να κοιτάξω τριγύρω. Όλοι έχουν ανασηκωθεί από τις θέσεις τους και κοιτάζουν με φανερό ενδιαφέρον μπροστά. Τι γίνεται; Το λεωφορείο σταματάει κάπως απότομα, με αποτέλεσμα να ταρακουνηθούμε λίγο. Μέσα σε δύο λεπτά, η πόρτα ανοίγει και ο οδηγός ξεκινά να φωνάζει σε κάποιον.
«τι κάνεις ρε παιδάκι μου; θέλεις να μας σκοτώσεις;»
«χίλια συγγνώμη, ήρθα να πάρω την γυναίκα μου και θα φύγω»
Το σώμα μου ισιώνει απότομα μόλις ακούω την γνώριμη φωνή του. Έπειτα τον βλέπω να μπαίνει μέσα στο λεωφορείο, κοιτάζοντας με μανία τριγύρω.
«η σημερινή νεολαία έχει τρελαθεί»
Ακούω κάποιον παππού από τις πίσω θέσεις να σχολιάζει, αλλά δεν δίνω σημασία. Μόλις το βλέμμα του συναντά το δικό μου, σπεύδει να με πλησιάσει γρήγορα.
«δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε πρόλαβα. Έλα, κατέβα»
«τι κάνεις εσύ εδώ;»
Ρωτάω, νιώθοντας πραγματικά σοκαρισμένη.
«θα σου τα εξηγήσω όλα κάτω, έλα»
Απαντάει και με μια απότομη κίνηση, κρεμάει την τσάντα μου στον ώμο του. Τον ακολουθώ σαν υπνωτισμένη, σαν να ξέρω ότι αυτό είναι το σωστό.
«με συγχωρείς και πάλι, μπορείς να πηγαίνεις»
Λέει στον οδηγό, μόλις βγαίνουμε έξω από το λεωφορείο. Μέσα σε λίγα λεπτά, το όχημα έχει εξαφανιστεί, και εμείς μένουμε στην άκρη του κεντρικού δρόμου, να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο. Παρατηρώ κάθε λεπτομέρεια επάνω του. Τα πρώτα τρία κουμπιά από το λευκό του πουκάμισο είναι ανοιχτά, και τα μαλλιά του έχουν γίνει ένα μπερδεμένο καστανό κουβάρι. Είμαι σίγουρη πως τα ανακάτευε με τις ώρες από την αγωνία του. Αυτή η σκέψη με προκαλεί να χαμογελάσω, αλλά το καταπίνω γρήγορα.
«δεν θα έπρεπε να βρίσκεσαι στον γάμο σου με την Εύα;»
Ρωτάω σχεδόν ειρωνικά. Τον παρακολουθώ να αφήνει την τσάντα μου στην οροφή του αυτοκινήτου.
«ο γάμος ακυρώθηκε»
Η δήλωση του με αφήνει εμβρόντητη.
«γιατί;»
Ρωτάω, κάνοντας ένα βήμα κοντά του. Τα βλέμματα μας συναντώνται, δημιουργώντας μια παράξενη σιγουριά μέσα στην ψυχή μου.
«επειδή κατάλαβα ότι δεν μπορώ να ζω σε έναν κόσμο όπου δεν θα υπάρχεις εσύ»
Απαντάει, με ένα μικρό χαμόγελο αισιοδοξίας να παιχνιδίζει στα χείλη του. Εγώ όμως δεν συμμερίζομαι την διάθεση του. Κάνω μεταβολή, ώστε να μην κοιτάζω το πρόσωπο του.
«και τι γίνεται με όλα τα άλλα Αχιλλέα;»
Ρωτάω, σταυρώνοντας παράλληλα τα χέρια στο στήθος μου.
«ποια είναι όλα τα άλλα;»
Ρουθουνίζω ειρωνικά.
«μη μου πεις ότι τα ξέχασες κιόλας!»
Τον νιώθω να με πλησιάζει από πίσω, ακουμπώντας τα χέρια τους στους ώμους μου. Αυτή η μικρή επαφή με κάνει να κλείσω σφιχτά τα μάτια μου.
«είναι πολύ εύκολο για εσένα να ξεχάσεις, έτσι;»
«αν επέλεγα να ξεχάσω... τότε αυτήν ακριβώς την στιγμή, θα βρισκόμουν μαζί με την Εύα, και δεν θα έτρεχα στους δρόμους σαν τον τρελό για να σε προλάβω»
Νιώθω την ανάσα του να γαργαλά το αυτί μου, στέλνοντας ρίγη στην ραχοκοκαλιά μου. Θεέ μου, πως μπόρεσα να πιστέψω ότι θα καταφέρω να τον ξεπεράσω;
«δεν επιλέγω να ξεχάσω Κατερίνα, το αντίθετο θα έλεγα...»
Λέει με πιο ήπια φωνή αυτή την φορά. Γυρίζω αργά από την άλλη, ώστε να τον κοιτάζω κατά πρόσωπο.
«επιλέγω να μείνω μαζί σου, να παλέψω μαζί σου για να ξεφύγουμε από τα φαντάσματα του παρελθόντος»
Προσθέτει, φέρνοντας με παράλληλα πιο κοντά του. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά αυτή την στιγμή, που είμαι σίγουρη ότι μπορεί να την ακούσει. Τα χείλη του μισανοίγουν. Είναι έτοιμος να μου το αποκαλύψει.
«είμαι ερωτευμένος μαζί σου Κατερίνα, και δεν ντρέπομαι για αυτό»
Ερωτευμένος. Να τη πάλι αυτή η λέξη. Όταν το άκουσα αυτό πριν από δύο βδομάδες, δεν μπόρεσα να τον πιστέψω. Μα τώρα έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Τώρα υπάρχει μια μικρή ελπίδα για εμάς. Όμως ο φόβος καραδοκεί, περιμένει στην γωνία σαν άγριο θηρίο για να με κατασπαράξει.
«σε φοβάμαι πλέον Αχιλλέα. Δεν ξέρω αν μπορώ να σε εμπιστευτώ ξανά»
Λέω σιγανά, αφήνοντας τα χέρια μου να πέσουν στα πλευρά μου, σαν νεκρά. Νιώθω ότι ο έρωτας μου για αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορεί να σταματήσει, όμως οι πράξεις του... δεν ξέρω αν μπορώ να τον ακολουθήσω. Τι περίεργο συναίσθημα, ε; Από την μία νιώθεις τόσο ζωντανός, και ξαφνικά τα φτερά σου καίγονται, και ο παράδεισος χάνεται.
«δεν σου ζητάω να με εμπιστευτείς, Κατερίνα»
Εκπλήσσομαι μόλις ακούω τα λόγια του.
«τότε τι;»
Ρωτάω καθώς σηκώνω ξανά το βλέμμα μου στο πρόσωπο του. Ένα μικρό, τρυφερό θα τολμούσα να πω χαμόγελο έχει σχηματιστεί πλέον στα χείλη του.
«σου ζητάω να με αφήσεις να σε διεκδικήσω ξανά από την αρχή. Χωρίς γάμους, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς συμφωνίες, μόνο εσύ και εγώ»
Αυτό ακούγεται πραγματικά δελεαστικό. Οι παλάμες του αγκαλιάζουν τα μάγουλα μου, φέρνοντας το σώμα του πιο κοντά στο δικό μου.
«ας γίνουμε πάλι άγνωστοι Κατερίνα, ας ξανά γράψουμε από την αρχή την ιστορία μας»
Μένω ακίνητη, να τον κοιτάζω σαν υπνωτισμένη. Ας γίνουμε πάλι άγνωστοι. Αυτό ήταν όμορφο, αληθινά όμορφο. Τα καστανά του μάτια για μία φορά πιστεύω ότι μου δείχνουν τον δρόμο της αλήθειας. Θεέ μου, φοβάμαι τόσο πολύ να τον φέρω ξανά πίσω στην ζωή μου. Και αν αποτύχουμε; τι θα γίνει τότε; ο καθένας θα τραβήξει ξεχωριστούς δρόμους; Το μέτωπο του ακουμπάει στο δικό μου, βγάζοντας με από τον ειρμό των σκέψεων μου.
«έτσι δεν θα έλεγε και ο μικρός πρίγκιπας στο τριαντάφυλλο του;»
Άθελά μου χαχανίζω.
«Αχιλλέα...»
Ψελλίζω, νιώθοντας τις άμυνες μου να πέφτουν σιγά σιγά. Ένα μικρό χαμόγελο αισιοδοξίας έχει χαραχθεί πλέον στα πρόσωπα μας. Ίσως αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν ξέρω αν στο μέλλον το μετανιώσω, αλλά ξέρω ότι αν δεν προσπαθήσω τώρα, θα μείνω για πάντα με το παράπονο.

Εντάξει, δεν άντεξα, έπρεπε να το ανεβάσω σήμερα! Δεν νομίζω ότι σας χάλασε 😂😂 Το επόμενο κεφάλαιο, θα είναι και το τελευταίο!!! Για αυτό μείνετε συντονισμένοι.