Βρέχει αστέρια

Τελευταία φορά

Κατερίνας POV

«σταμάτα να το κάνεις αυτό Αχιλλέα»
Μουρμουρίζω, κρατώντας τα μάτια μου κλειστά. Θεέ μου, μου είναι τόσο δύσκολο το να του αντισταθώ. Τον νιώθω να έρχεται όλο και πιο κοντά μου.
«το ξέρω ότι είμαι ένα ασυγχώρητο κάθαρμα...»
Ψιθυρίζει κοντά στο αυτί μου. Όλο μου το σώμα ανατριχιάζει.
«αν με μισείς εσύ μία φορά, εγώ με μισώ δέκα, Κατερίνα»
Προσθέτει ενώ χώνει την μύτη του στα μαλλιά μου. Σταμάτα, σταμάτα το τώρα! Η λογική με φωνάζει, προσπαθεί να με συγκρατήσει από το λάθος που ετοιμάζομαι να κάνω.
«Αχιλλέα...»
Ξεκινάω, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω. Τα χέρια του τυλίγονται γύρω από την μέση μου, φέρνοντας με όλο και πιο κοντά του.
«εδώ είμαι Κατερίνα, εδώ είμαι»
Λέει, γυρνώντας με ξαφνικά προς το μέρος του. Τα βλέμματα μας ενώνονται. Παθιασμένα καστανά, καρφωμένα σε φοβισμένα γαλάζια.
«έκανα ένα τεράστιο λάθος, και τώρα το πληρώνω...»
Συνεχίζει, ακουμπώντας αργά το μέτωπο του στο δικό μου. Έχω παγώσει, δεν ξέρω τι να κάνω, φοβάμαι ακόμη και να αναπνεύσω.
«τώρα ξέρω»
Συμπληρώνει σιγανά. Ξεροκαταπίνω.
«τι ξέρεις;»
Ρωτάω, με την ανάσα μου να έχει επιταχύνει.
«πως είμαι ερωτευμένος μαζί σου»
Η δήλωση του είναι σαν κουβάς με παγωμένο νερό για τα συναισθήματα μου. Ακουμπάω τα χέρια στο στήθος του, σπρώχνοντας τον μακριά μου.
«πάλι ψέματα»
Πετάω φωναχτά, νιώθοντας τον θυμό να γεννιέται αργά μέσα από τις στάχτες του φόβου μου.
«όχι Κατερίνα. Αυτή την φορά σου λέω την αλήθεια»
Ρουθουνίζω ειρωνικά. Για πόσο χαζή πρέπει να με περνάει; πόσο πιο απαίσιος μπορεί να γίνει;
«μη φοβάσαι Αχιλλέα, θα σου αφήσω το μερίδιο από το εργοστάσιο»
Λέω με σαρκαστικό τόνο, σταυρώνοντας παράλληλα τα χέρια στο στήθος μου. Παρακολουθώ το πρόσωπο του να τσιτώνεται.
«δεν με νοιάζει το κωλοεργοστάσιο ρε γαμώτο!»
Αναφωνεί ξαφνικά, αρπάζοντας με από τους ώμους. Παραδόξως, η κίνηση του δεν μου προκαλεί φόβο. Το βλέμμα μου συναντά ξανά το δικό του.
«είμαι ερωτευμένος μαζί σου, είτε το πιστεύεις, είτε όχι»
«και τότε γιατί μου το έκανες αυτό; γιατί με άφησες να ζω μέσα στο ψέμα; γιατί με ξεφτίλισες;»
Γρυλίζω μπροστά στο πρόσωπο του.
«δεν ήθελα να ρθουν έτσι τα πράγματα»
«όμως έτσι ήρθαν Αχιλλέα! Και τώρα ξαφνικά, θυμήθηκες να μου πεις ότι είσαι ερωτευμένος μαζί μου! Πόσο κενός είσαι μέσα σου;»
Τα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο του γίνονται όλο και πιο σκληρά. Ο θυμός είναι εμφανής πλέον, η ένταση ανάμεσα μας κορυφώνεται σε κάθε λεπτό που περνάει. Τον παρακολουθώ να κάνει ένα βήμα κοντά μου.
«για αυτό σε χρειάζομαι, για να γεμίζεις αυτό το κενό»
Λέει με ήπιο τόνο, παίρνοντας παράλληλα το χέρι μου για να το ακουμπήσει πάνω στο στήθος του. Τα μάτια μου γουρλώνουν από την έκπληξη.
«μόνο εσύ με κάνεις να αισθάνομαι, Κατερίνα»
Ψελλίζει, φέρνοντας το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου. Η ανάσα του χαϊδεύει τόσο προκλητικά τα χείλη μου. Πως γίνεται από εκεί που είμαστε έτοιμοι να καούμε στην φωτιά, ξαφνικά να πέφτουμε σε μια σκοτεινή θάλασσα; Είμαι αδύναμη ξανά. Η μύτη του τρίβεται στην δική μου, ενώ τα χέρια του αγγίζουν τους γοφούς μου.
«μόνο εσύ»
Επιμένει, ενώνοντας το σώμα του με το δικό μου. Ξέρω ότι εδώ είναι η αρχή του τέλους. Δεν υπάρχουν πλέον σκέψεις, ούτε λογική, μόνο συναισθήματα. Τα χείλη μου συνθλίβουν τα δικά του, σε ένα δυνατό φιλί. Τα χέρια του με κρατούν σφιχτά, από φόβο μήπως και ξεφύγω. Ξέρω ότι αργότερα θα το μετανιώσω αυτό, γιατί θα νιώσω την απόλυτη καταστροφή μέσα μου. Άραγε αξίζει να καταστραφώ για χάρη του; Τα χείλη του καταβροχθίζουν τα δικά μου. Νιώθω σαν να με τιμωρεί με αυτό το φιλί. Μου έλειψε, που να πάρει η οργή. Ξαφνικά, με αρπάζει από τους γοφούς και με σηκώνει στην αγκαλιά του. Αυτόματα περνάω τα πόδια μου γύρω από την μέση του, δίνοντας του το ελεύθερο να συνεχίσει. Τα χείλη μας γίνονται όλο και πιο επίμονα, τα χέρια μας ταξιδεύουν πεινασμένα πάνω στα κορμιά μας. Μου έλειψε, στ' αλήθεια μου έλειψε. Το φιλί σταματάει, και εμείς έχουμε μείνει χωρίς ανάσα.
«είμαι ερωτευμένος μαζί σου»
Μουρμουρίζει με βαριά φωνή και μετά επιτίθεται στον λαιμό μου. Τα δάχτυλα μου μπλέκονται στα μεταξένια του μαλλιά, τραβώντας τα δυνατά.
«δεν σε πιστεύω»
Ψιθυρίζω κοντά στο αυτί του. Τότε νιώθω τα δόντια του να δαγκώνουν μαλακά το δέρμα μου. Άθελά μου, αφήνω έναν αναστεναγμό να ξεφύγει από τα χείλη μου.
«δεν είσαι καλή στα ψέματα Κατερίνα. Ποτέ δεν ήσουν»
Λέει ενώ τραβιέται από τον λαιμό μου για να με κοιτάξει κατά πρόσωπο. Τα χείλη του έχουν πρηστεί, ενώ τα μάτια του προδίδουν κάτι το ερωτικό, κάτι το σκοτεινό.
«είμαι ερωτευμένος μαζί σου, το καταλαβαίνεις;»
Επιμένει και μετά αφήνει ένα δυνατό φιλί στην γωνία του στόματος μου. Κλείνω τα μάτια, τυλίγοντας τον παράλληλα στην αγκαλιά μου.
«δεν έχω νιώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα»
Συνεχίζει καθώς κρύβει το πρόσωπο του στον λαιμό μου. Μένουμε έτσι για λεπτά; ώρες; δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν ο χρόνος σταμάτησε πια, δεν ξέρω αν αναπνέω ακόμη, δεν ξέρω τίποτα. Ειλικρινά, δεν ξέρω τίποτα. Και τότε έρχεται η στιγμή που ξεσπάω σε ένα βουβό κλάμα. Εκείνος όμως το καταλαβαίνει από τους σπασμούς του σώματος μου.
«Κατερίνα μου, τι έπαθες;»
Ρωτάει ενώ σηκώνει το πρόσωπο του για να με κοιτάξει.
«γιατί κλαις;»
Θεέ μου, πως μπορεί και μου το ρωτάει αυτό; δεν είναι εμφανές; δεν μας βλέπει; δεν μπορεί να καταλάβει πόσο κακό μου έχει κάνει; Με σκοτώνει αργά, γλυκά, σχεδόν ανώδυνα, και εγώ η ηλίθια το δέχομαι παθητικά. Αλλά όχι πια!
«άφησε με, σε παρακαλώ»
Ευτυχώς υπακούει αμέσως στο αίτημα μου, αφήνοντας με να σταθώ και πάλι στα πόδια μου. Για μερικά δευτερόλεπτα, νιώθω λίγο ζαλισμένη, αλλά καταφέρνω να βρω σύντομα την ισορροπία μου.
«αυτή είναι η τελευταία φορά που βρισκόμαστε εμείς οι δύο»
Πετάω, με την αποφασιστικότητα να ακούγεται καθαρά στον τόνο της φωνής μου. Τα φρύδια του σμίγουν.
«τι εννοείς;»
Ρωτάει, υψώνοντας το βλέμμα του επάνω μου. Θέλω τόσο πολύ να ξεσπάσω πάνω του αυτή την στιγμή. Γυρίζω από την άλλη, για να αγγίξω το πόμολο της πόρτας.
«μην επιχειρήσεις να με ψάξεις, για το καλό και των δυο μας»
Λέω και μετά βγαίνω γρήγορα από το γραφείο του. Δεν θα τον ξαναδώ, αυτή ήταν η τελευταία μας φορά. Η τελευταία φορά που τον είδα, η τελευταία φορά που του μίλησα, η τελευταία φορά που τον φίλησα.