Βρέχει αστέρια

Το όνειρο και η πραγματικότητα

«τι έκανες;»
Η Εύα ακούγεται έξαλλη από την ανακοίνωση μου. Ξεφυσάω.
«αυτό που άκουσες. Δεν μπορώ να την διώξω, με κρατάει στο χέρι»
«μα καλά, πως του ήρθε του πατέρα σου να της γράψει το σαράντα τοις εκατό του εργοστασίου;»
Ανασηκώνω τους ώμους μου.
«δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος»
«θα σου πω εγώ τι είχε. Συνεννοήθηκε μαζί με την άλλη για να εξασφαλίσει το μέλλον της. Μερικά χρήματα δεν θα ήταν αρκετά για να την βοηθήσουν, οπότε της έδωσε το μισό εργοστάσιο!»
Ναι, αυτή την εκδοχή την έχω σκεφτεί και γω πολλές φορές, αλλά μου φαίνεται ότι κάτι δεν κολλάει, σαν να λείπει ένα κομμάτι από το παζλ. Υψώνω το βλέμμα μου στο πρόσωπο της Εύας.
«και αν δεν έγιναν έτσι τα πράγματα;»
Εκείνη σταυρώνει τα χέρια στο στήθος της, κοιτάζοντας με με υπεροπτικό ύφος.
«και πως αλλιώς μπορεί να έγιναν δηλαδή;»
«ξέρω και γω; ίσως η Κατερίνα να μην γνώριζε για αυτό»
Ρουθουνίζει ειρωνικά μόλις ακούει την απάντηση μου.
«τι έγινε Αχιλλέα; άρχισες να εμπιστεύεσαι αυτή την μικρή συμφεροντολόγα;»
Πετάγομαι σαν ελατήριο μόλις ακούω τον χαρακτηρισμό της.
«το όνομα της είναι Κατερίνα, και δεν είναι συμφεροντολόγα»
Γρυλίζω, τονίζοντας κάθε μου λέξη. Αυτόματα το ύφος της γίνεται καχύποπτο.
«τι έπαθες Αχιλλέα; μήπως άρχισε να σε ενδιαφέρει η μικρή;»
Ρουθουνίζω ειρωνικά.
«καμία σχέση. Απλά είναι μια πολύ καλή κοπέλα, και είναι άδικο να την κατηγορούμε έτσι»
«αυτή η καλή κοπέλα λοιπόν, έκανε μια συμφωνία με τον πατέρα σου για να σου φάει το εργοστάσιο!»
Γιατί επιμένει σε αυτό γαμώτο; Εντάξει, κι εγώ είχα αμφιβολίες, αλλά όταν την είδα να μαζεύει τα ρούχα της στο σπίτι... νομίζω ότι κάτι έσπασε μέσα μου εκείνη την στιγμή. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, αλλά ότι και αν είναι αυτό, πρέπει να το αποβάλλω από μέσα μου.
«επιμένεις να την υποστηρίζεις;»
«ηρέμησε, υπάρχει λύση»
«ναι, να την χωρίσεις!»
Γιατί της φαίνεται τόσο απλό αυτό;
«αν την χωρίσω, θα καταλάβει πως όλο αυτό ήταν στημένο»
«ε και λοιπόν; ας το μάθει, δεν έγινε και κάτι το σπουδαίο»
Αντιγυρίζει με υπεροπτικό ύφος. Ξεφυσάω.
«άφησε με να δράσω όπως εγώ ξέρω»
Λέω όσο πιο ήπια μπορώ. Το φρύδι της ανασηκώνεται, αποκαλύπτοντας την αμφιβολία στο πρόσωπο της.
«μπορώ άραγε να συνεχίσω να σε εμπιστεύομαι Αχιλλέα;»
Η ερώτηση της με αφήνει μαρμαρωμένο στην καρέκλα μου. Τι είναι τώρα αυτό; άρχισε να αμφιβάλει για εμένα; Άθελά μου, αφήνω ένα ειρωνικό γελάκι να ξεφύγει από τα χείλη μου.
«τώρα... μου το λες στα σοβαρά αυτό;»
«με έχεις γεμίσει με αμφιβολίες Αχιλλέα! Αναφέρεσαι στην Κατερίνα σαν να είναι κάποια σημαντική στην ζωή σου!»
Πως στο διάολο βγάζει αυτά τα συμπεράσματα; αν και... η αλήθεια είναι πως... γαμώτο, όχι! μην το σκεφτείς καν Αχιλλέα.
«εγώ σε αγαπάω περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο! θα έκανα τα πάντα για χάρη σου, και εσύ τρέχεις πίσω από το φουστάνι της Κατερίνας!»
Η δήλωση της με αφήνει εμβρόντητο. Μόλις τώρα μου είπε ότι... ότι μ'αγαπάει; αλήθεια; Ξεροκαταπίνω.
«κατάλαβες τι μου είπες μόλις τώρα;»
«ότι σ'αγαπάω»
Απαντάει λιτά, δείχνοντας πραγματικά πολύ αποφασιστική. Άρα δεν ήταν λόγια του αέρα, αυτό σημαίνει ότι... θεέ μου, δεν μου έχει πει ποτέ ότι μ'αγαπάει, και τώρα που το άκουσα για πρώτη φορά... δεν ξέρω τι να πρώτο αισθανθώ. Για κάποιον περίεργο λόγο όμως, δεν νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, σαν να σώπασε ξαφνικά.
«δεν θα πεις κάτι;»
Ρωτάει, ανασηκώνοντας το φρύδι της.
«περίμενα πολύ καιρό να το ακούσω αυτό»
Ψελλίζω, νιώθοντας ξαφνικά αδύναμος απέναντι της. Τα τακούνια της χτυπούν με ρυθμό στο πάτωμα καθώς έρχεται να σταθεί δίπλα μου.
«τώρα ξέρω ότι αξίζει να το ακούσεις, Αχιλλέα μου»
Λέει ενώ τα χέρια της τρίβουν αργά τους ώμους μου. Η καυτή της ανάσα πλησιάζει τον λαιμό μου, προκαλώντας ανατριχίλες στο κορμί μου.
«άφησε την να φύγει από τις ζωές μας, παράτα την επιτέλους. Ας ζήσουμε τον έρωτα μας ελεύθεροι, όπως πρέπει»
Αυτό ακούγεται τόσο δελεαστικό. Τόσο καιρό είχα τον πατέρα μου να είναι εμπόδιο στην σχέση μας, και τώρα... τώρα βάζω εγώ ο ίδιος την Κατερίνα ως εμπόδιο. Τελείωσε, απόψε κιόλας θα της μιλήσω. Φυσικά θα φροντίσω να την ανταμείψω καλά για όλη αυτή την φαρσοκωμωδία.