Βρέχει αστέρια

Ποιο είναι το όνομα σου;

Η βροχή πέφτει τόσο ορμητικά επάνω μας, που σχεδόν θολώνει την όραση μου. Με το ζόρι πλέον μπορώ να ξεχωρίσω την αλήθεια από το ψέμα στο πρόσωπο του. Τα χέρια του απλώνονται προς το μέρος μου, προσπαθώντας να με αγγίξουν. Αμέσως κάνω δύο βήματα πίσω, απαγορεύοντας του να κάνει οποιαδήποτε κίνηση.
«μην με αγγίζεις»
Η στεναχώρια έχει τρυπήσει πλέον την καρδιά μου. Δεν αντέχω ούτε καν να μοιράζομαι τον ίδιο αέρα μαζί του.
«σε σιχαίνομαι»
Εκείνος κάνει ένα διστακτικό βήμα κοντά μου, απλώνοντας ξανά τα χέρια του προς το μέρος μου.
«Κατερίνα, άφησε με να σου εξηγήσω-»
«δεν θέλω να σε ξαναδώ ρε, το καταλαβαίνεις; σε σιχαίνομαι!»
Φωνάζω, νιώθοντας πλέον εκτός ελέγχου. Αμέσως κάνω μεταβολή, για να φύγω από κοντά του. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ζήσω αυτή την στιγμή, πόσο μάλλον με τον μοναδικό άντρα που αγάπησα.

Πριν από έναν χρόνο.

Κατεβαίνω με το ποδήλατο μου από τον δρόμο της παραλίας. Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά στο χωριό, με αποτέλεσμα ο αέρας να είναι όλο και πιο ζεστός. Όπου να ναι φτάνω στο σούπερ μάρκετ. Την λίστα την έχω στην τσέπη μου, εκτός αν γλίστρησε πάλι και την έχασα. Κοιτάζω την απέραντη γαλάζια θάλασσα. Ίσως αργότερα πάω στην παραλία με τις φίλες μου. Έχει πραγματικά πολύ ωραίο καιρό! Ξαφνικά, ένα μαύρο SUV πετάγεται από τα αριστερά μου, αναγκάζοντας με να κάνω έναν ελιγμό ώστε να μην συγκρουστώ μαζί του. Αυτή μου την κίνηση όμως την μετανιώνω, καθώς πέφτω στον χωματόδρομο, με αποτέλεσμα να χτυπήσω το γόνατο μου.
«δεσποινίς;»
Ακούω ξαφνικά μια βαριά αντρική φωνή. Αμέσως σηκώνω το κεφάλι για να τον κοιτάξω, όμως το εκτυφλωτικό φως του ήλιου με εμποδίζει να δω το πρόσωπο του.
«είστε καλά;»
Ρωτάει καθώς με πιάνει μαλακά από τους ώμους και με σηκώνει όρθια στα πόδια μου. Για μερικά λεπτά νιώθω ζαλισμένη, με το κεφάλι μου να γυρίζει. Υποθέτω ότι για αυτό ευθύνεται ο φόβος μου. Σηκώνω το κεφάλι, για να αντικρίσω το πρόσωπο του άντρα που με κρατάει στα χέρια του. Τα βλέμματα μας συναντώνται, και ένα παράξενο συναίσθημα σαρώνει την ραχοκοκαλιά μου.
«δεσποινίς;»
Ανοιγοκλείνω το στόμα μου, βγάζοντας άηχες λέξεις. Γιατί δεν βγαίνει η φωνή μου; Θεέ μου, λες να έπαθα τίποτα πιο σοβαρό;
«δεσποινίς, μιλήστε μου»
Επιμένει, ταρακουνώντας με μαλακά από τους ώμους. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, νιώθοντας επιτέλους την γλώσσα μου να λύνεται από έναν αόρατο κόμπο.
«είμαι εντάξει»
Ψελλίζω. Εκείνος αφήνει μια ανάσα ανακούφισης.
«ευτυχώς»
Λέει και το βλέμμα του υψώνεται ξανά στο πρόσωπο μου. Τι περίεργος άντρας. Δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ στο χωριό μας.
«είσαι από το χωριό;»
«ε, ναι»
Απαντάω αμέσως, κουνώντας ζωηρά το κεφάλι μου καταφατικά.
«ποιανού κόρη είσαι;»
Ρωτάει, με τα φρύδια του να σμίγουν. Λες τελικά να είναι από εδώ και να μην τον θυμάμαι;
«του Γρηγοριάδη, που έχει το συνεργείο αυτοκινήτων»
Τότε είναι που βλέπω την έκπληξη να ζωγραφίζεται καθαρά στο πρόσωπο του.
«του κυρίου Στέλιου;»
«ναι»
Απαντάω, έχοντας ένα χαμόγελο περηφάνιας στο πρόσωπο μου.
«τον ξέρω, πήγαινα συχνά το αυτοκίνητο μου για επισκευή. Όμως εσένα.... δεν σε θυμάμαι και πολύ»
Λέει, κοιτάζοντας με με σκεπτικό ύφος. Η αλήθεια είναι πως ούτε κι εγώ τον θυμάμαι. Καλά, όχι ότι πήγαινα και πολύ συχνά στο συνεργείο. Η μάνα μου μου έλεγε πως τα συνεργεία δεν είναι για τις γυναίκες. Σαν κόρη παπά υποστήριζε ότι η γυναίκα πρέπει να είναι στο σπίτι και ο άντρας να δουλεύει, ο πατέρας μου όμως δεν είναι της ίδιας άποψης.
«εντωμεταξύ, δεν πρόλαβα να συστηθώ. Αχιλλέας Μαυρίδης»
Τα φρύδια μου ανασηκώνονται από την έκπληξη.
«είσαι ο γιος του κυρίου Ανέστη;»
«ναι, ο ίδιος»
Απαντάει, αλλά δεν φαίνεται και πολύ περήφανος για αυτό. Αποφασίζω να μην δώσω σημασία.
«είσαι εδώ για διακοπές;»
Ρωτάω, προσπαθώντας με ανόητους τρόπους να αποφύγω το βλέμμα του. Γιατί τον ντρέπομαι; βασικά, πάντα ντρέπομαι, οπότε δεν θα έπρεπε να μου φαίνεται περίεργο, σωστά;
«περίπου»
Απαντάει, κοιτάζοντας το τοπίο τριγύρω. Έτσι όμως μου δίνει την ευκαιρία να τον παρατηρήσω ανενόχλητα. Ψηλός, με κοντά καστανά μαλλιά και γένια που πλαισιόνουν το πρόσωπο του. Τα χείλη του φαίνονται τόσο σαρκώδη, και τα μάτια του... νομίζω πως θα μπορούσα να τον χαζεύω και να τον αναλύω με τις ώρες.
«που πηγαίνεις τώρα;»
Ρωτάει ξαφνικά, στρέφοντας το βλέμμα του ξανά στο δικό μου.
«εμ, στο σούπερ μάρκετ του χωριού. Έχω να κάνω κάποια ψώνια για το σπίτι»
Τα φρύδια του ανασηκώνονται από την έκπληξη.
«καλύτερα να σε πάω εγώ»
«όχι, δεν χρειάζεται. Θα κατέβω με το ποδήλατο μου»
Απαντάω αμέσως, έχοντας ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Εκείνος με κοιτάζει σκεπτικός. Σχεδόν μπορώ να δω τα γρανάζια του μυαλού του να δουλεύουν γρήγορα.
«τότε θα έρθω από πίσω σου με το αμάξι. Πρέπει να σιγουρευτώ ότι θα φτάσεις ασφαλείς στο χωριό»
Λέει καθώς βαδίζει προς το αυτοκίνητο του. Ομολογώ ότι με σοκάρει η απόφαση του. Δηλαδή θα με ακολουθήσει τώρα; Θεέ μου, νομίζω ότι τα μάγουλα μου έχουν πάρει φωτιά από την ντροπή. Σηκώνω το ποδήλατο μου από το έδαφος, και ανεβαίνω στην σέλα. Μετά από μερικά λεπτά, φτάνουμε μαζί στο σούπερ μάρκετ. Αφήνω το ποδήλατο μου να στηριχτεί στο ποδαράκι, ενώ εκείνος σταματάει το SUV δίπλα μου, κατεβάζοντας το φιμέ τζάμι.
«είσαι πολύ καλή στο πετάλι»
Λέει, κάνοντας με να αφήσω ένα χαχανητό.
«για να το λες εσύ, μάλλον κάτι παραπάνω θα ξέρεις»
Αποκρίνομαι, πειράζοντας τον. Προς έκπληξη μου γελάει.
«φαίνεσαι ενδιαφέρουσα κοπέλα. Μόνο που δεν μου είπες ακόμη το όνομα σου»
Λέει, τοποθετώντας το χέρι στο πιγούνι του. Για κάποιον μυστήριο λόγο, δεν μου φαίνεται περίεργο που με πειράζει. Βασικά, αυτός ο άντρας με κάνει να αισθάνομαι οικεία, χωρίς να τον ξέρω καν.
«κι αν δεν σου το πω;»
Ρωτάω δήθεν σοβαρά, ανασηκώνοντας το φρύδι μου.
«τότε θα φροντίσω να το μάθω από μόνος μου. Εσύ διαλέγεις»
Απαντάει, με τα καστανά του μάτια να λάμπουν. Είναι τόσο γλυκός έτσι όπως με κοιτάζει, μοιάζει σαν κουτάβι. Αυτή η σκέψη με κάνει να χαμογελάσω.
«σε ευχαριστώ που με έφερες ως εδώ»
Λέω, βαδίζοντας προς την είσοδο του σούπερ.
«θα τα ξαναπούμε»
Πετάει, δείχνοντας πραγματικά σίγουρος. Τον βλέπω να κλείνει το παράθυρο και να απομακρύνεται σιγά σιγά. Ένα αυθόρμητο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου. Αν τον ενδιαφέρει να μάθει το όνομα μου, τότε θα το ψάξει. Αλλιώς θα μείνει σαν μια μακρινή ανάμνηση, σαν όνειρο της μιας νύχτας.