Βρέχει αστέρια

Εμμονή;

Αχιλλέας POV

Στέκομαι μπροστά από τον καθρέφτη, κοιτάζοντας το είδωλο μου. Έχω την εντύπωση ότι φαίνομαι γελοίος. Στον πρώτο μου γάμο δεν αισθανόμουν έτσι. Τι διάολο φταίει; Πάλεψα πολύ για να έχω την Εύα, και αντί να είμαι χαρούμενος που επιτέλους θα την παντρευτώ... εγώ έχω κατεβάσει κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Τι μου συμβαίνει πια; Έχουν περάσει δύο εβδομάδες από εκείνο το περιστατικό με την Κατερίνα στο γραφείο μου. Από τότε δεν την έχω ξαναδεί. Είπε ότι ήταν η τελευταία μας φορά. Ίσως να είχε και δίκιο. Ξαφνικά, η πόρτα ανοίγει απότομα, αποκαλύπτοντας μια ψηλή γυναίκα με καστανά μαλλιά. Ποια είναι αυτή; Γυρίζω από την άλλη, ώστε να την κοιτάξω κανονικά.
«καλησπέρα»
«κάνεις μεγάλη μαλακία, να ξες»
Τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ. Ποια είναι αυτή; από που με ξέρει και μου μιλάει με τόση άνεση;
«λοιπόν, πριν αρχίσεις τις συνηθισμένες ερωτήσεις, να σου πω ότι η Κατερίνα σε μία ώρα θα ανέβει στο λεωφορείο και θα φύγει για πάντα από την Θεσσαλονίκη!»
Σχεδόν σαστίζω μόλις ακούω την δήλωση της.
«που ξέρεις εσύ για την Κατερίνα;»
«από όλα αυτά που είπα, αυτό σε ένοιαξε;»
Αντιγυρίζει οξύθυμα, κάνοντας με να σωπάσω.
«τέλος πάντων, επειδή ξέρω ότι σε αγαπάει, και επειδή ξέρω ότι και εσύ την αγαπάς, διαφορετικά δεν θα την παρακολουθούσες είκοσι τέσσερις ώρες το είκοσι τετράωρο έξω από το σπίτι μου...»
Ισιώνω απότομα το σώμα μου, διορθώνοντας αμήχανα το παπιγιόν μου.
«σου προτείνω να αφήσεις αυτόν τον ηλίθιο γάμο και να τρέξεις να την βρεις»
Νομίζω ότι ζω κάποιο όνειρο. Μήπως να με τσιμπήσω για να δω αν όντως το ζω τώρα αυτό; Παίρνω μια βαθιά ανάσα, αποφεύγοντας σκόπιμα το βλέμμα της.
«κοίτα, δεν ξέρω τι λες, εγώ πάντως σήμερα παντρεύομαι την γυναίκα που θέλω. Τώρα αν η Κατερίνα επέλεξε να φύγει... δεν μπορεί να την εμποδίσει κανείς. Ίσως αυτό είναι και το καλύτερο για όλους μας»
Την παρακολουθώ να στριφογυρίζει τα μάτια της, σαν να άκουσε το πιο ανόητο πράγμα στον κόσμο.
«ειλικρινά, δεν έχω ούτε τον χρόνο αλλά ούτε και την διάθεση να σου σπάσω το κεφάλι αυτή την στιγμή. Τρέχα να την βρεις, και άσε τις αερολογίες»
«κοπέλα μου, δεν το καταλαβαίνεις; Σε λίγο παντρεύομαι»
«και προτιμάς να αποχωριστείς τον πραγματικό έρωτα για μια απλή εμμονή;»
Μαρμαρώνω μόλις ακούω την απάντηση της. Εμμονή. Άραγε αυτό είναι η σχέση μου με την Εύα; μια εμμονή; Τόσα χρόνια λοιπόν έμεινα σε μια σχέση επειδή είχα απλά μια εμμονή; όχι, δεν το νομίζω.
«τσάμπα χαλάς το σάλιο σου κοπέλα μου. Η Κατερίνα σε λίγο θα φύγει για να δημιουργήσει την δικιά της ζωή, και εγώ θα παντρευτώ την Εύα»
Της εξηγώ απλά, δίνοντας της να καταλάβει ότι η απόφαση μου είναι οριστική. Ένα ειρωνικό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της.
«ωραία λοιπόν, αν θέλεις να τελειώσει έτσι η ιστορία σας, δικό σου πρόβλημα. Πάντως εγώ το χρέος μου το έκανα»
Λέει και μετά βγαίνει από το δωμάτιο, εκπέμποντας έναν παράξενα δυναμικό αέρα. Τώρα γιατί εμφανίστηκε αυτή; πάντως αν ήθελε να με βάλει σε σκέψεις, μπράβο της! τα κατάφερε περίφημα. Αφήνω μια μεγάλη ανάσα να ξεφύγει από τα χείλη μου, πριν διορθώσω ξανά το παπιγιόν μου. Η απόφαση μου είναι οριστική. Η Εύα είναι η γυναίκα που αγαπώ, μαζί της θέλω να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Αυτή είναι η εκλεκτή της καρδιάς μου. Πάλι κάνεις λάθος. Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. Το υποσυνείδητο μου μου παίζει παιχνίδια. Η Κατερίνα επέλεξε να φύγει, και αυτό είναι το καλύτερο για όλους μας.

Κατερίνας POV

«τα πήρες όλα;»
Με ρωτάει η Ιωάννα την στιγμή που φτάνουμε στον σταθμό των λεωφορείων.
«ναι. Η Σοφία όμως που είναι;»
Ρωτάω, κοιτάζοντας τριγύρω. Εκείνη την στιγμή, την βλέπω να έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μας, σπρώχνοντας μερικούς ανθρώπους.
«άντε βρε παιδί μου, που ήσουν και άργησες;»
Την ρωτάει με αγανάκτηση η Ιωάννα μόλις φτάνει κοντά μας.
«συγγνώμη ρε κορίτσια, αλλά είχα μια δουλίτσα»
Απαντάει, λαχανιασμένη από το τρέξιμο. Ομολογώ ότι αυτό μου φαίνεται περίεργο, αλλά αποφασίζω να μην το σχολιάσω.
«η γιαγιά δεν μπόρεσε να έρθει, ε;»
Ρωτάει η Σοφία, κοιτάζοντας εξεταστικά γύρω της.
«την αποχαιρέτησα στο σπίτι έτσι και αλλιώς»
Της απαντάω. Το μοναδικό πράγμα που θα μου λείψει, είναι οι κολλητές μου και η γιαγιά, κανένας άλλος.
«άντε, ελάτε να κάνουμε μια αγκαλίτσα»
Λέει η Ιωάννα, περνώντας τα χέρια της από τους ώμους μας. Ερχόμαστε και οι τρεις πιο κοντά, κάνοντας μια ομαδική αγκαλιά.
«πίστευα ότι θα μπορούσα να σε κρατήσω εδώ... αλλά τελικά έκανα λάθος»
Μουρμουρίζει η Σοφία, κοιτάζοντας με σχεδόν θλιμμένα. Κουνάω καρτερικά το κεφάλι μου.
«τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει εδώ, Σοφία»
«ίσως είναι καλύτερα έτσι»
Αποκρίνεται, χαϊδεύοντας μου στοργικά το μάγουλο. Μπορεί να είναι σκληρή απέξω, αλλά από μέσα της είναι σαν σφουγγάρι.
«θα μου λείψετε»
«έλα ρε, μην αγχώνεσαι. Θα ερχόμαστε συνέχεια να σε βλέπουμε»
Μου πετάει η Ιωάννα, ζουλώντας τον ώμο μου. Ξαφνικά, ακούγεται μια ανακοίνωση από τα μεγάφωνα, που μας ενημερώνει σε ποιον διάδρομο θα περιμένω για το λεωφορείο για Βόλο.
«πρέπει να πηγαίνω»
Λέω και κάνουμε άλλη μια ομαδική αγκαλιά.
«σας ευχαριστώ για όλα»
Προσθέτω χαμηλόφωνα αυτή την φορά. Έπειτα παίρνω τον σάκο με τα ρούχα μου και φεύγω προς τον διάδρομο μου. Δεν θα κοιτάξω πίσω, ούτε και θα λυγίσω. Ξέρω ότι πήρα την σωστή απόφαση. Εκείνος θα πάρει την γυναίκα που του αξίζει, και εγώ... θα ψάξω να βρω την τύχη μου.

Τι λέτε; άραγε θα υπάρξει κάποια ανατροπή στην ιστορία μας;