Βρέχει αστέρια

Σταγόνα σταγόνα

Μάιος.

Ο καιρός έχει καλυτερέψει αισθητά πλέον. Το απαλό αεράκι συμβολίζει ότι όπου να ναι θα έρθει το καλοκαίρι, ενώ τα φύλλα των δέντρων έχουν γίνει πιο πράσινα από ποτέ. Ο κήπος της γιαγιάς Μαρίας έχει γίνει υπέροχος! Όλα τα λουλούδια έχουν ανθίσει πλέον.
«να ζήσεις Κατερίνα και χρόνια πολλά, μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά. Παντού να σκορπίζεις της γνώσης το φως, και όλοι να λένε, να μία σοφός!»
Η γιαγιά, η Σοφία και η Ιωάννα τραγουδούν ομόφωνα, προκαλώντας μου ένα τεράστιο χαμόγελο.
«έλα, σβήσε τα κεράκια και κάνε μια ευχή»
Με παροτρύνει χαρούμενα η Ιωάννα, χτυπώντας παράλληλα παλαμάκια. Κλείνω τα μάτια, και σκέφτομαι καλά την ευχή μου.
«εύχομαι να-»
«επ! μη την πεις!»
Πετάει φωναχτά η Ιωάννα, κάνοντας με να την ξανά κοιτάξω.
«γιατί;»
«αν την πεις φωναχτά δεν θα πιάσει»
Απαντάει κοροϊδευτικά η Σοφία.
«ναι κακούργα, δεν θα πιάσει»
Της αντιγυρίζει η Ιωάννα, κάνοντας την γιαγιά και μένα να γελάσουμε.
«έλα, σοβαρευτείτε!»
Λέω και μετά ξανά κλείνω τα μάτια μου. Μμμ, εύχομαι να μην με έχει ξεχάσει. Γιατί αν δεν εμφανιστεί σε λίγο, θα τον κατσαδιάσω! Φυσάω τα κεριά πριν ανοίξω ξανά τα μάτια μου.
«μπράβο!»
Αναφωνούν τα κορίτσια, και μετά μαζευόμαστε σε μια ομαδική αγκαλιά.
«να μας ζήσεις βλαμμένο»
Μουρμουρίζει η Σοφία, κάνοντας με να γελάσω.
«έχει μείνει κανένα κομμάτι και για μένα;»
Η φωνή του με κάνει να ισιώσω απότομα το σώμα μου. Μόλις τον βλέπω να μπαίνει μέσα στην αυλή, αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Ηρθε! Δεν με ξέχασε. Τελικά είχε δίκιο η Ιωάννα, έτσι πιάνουν οι ευχές.
«καλώς τον. Και για μια στιγμή είχα την ελπίδα πως δεν θα εμφανιστείς»
Η Σοφία τον πειράζει, και εκείνος γελάει.
«δεν πρόκειται να έχανα αυτή την ημέρα για τίποτα στον κόσμο»
Λέει και μετά με πλησιάζει για να με φιλήσει σταυρωτά στα μάγουλα.
«χρόνια πολλά, νεράιδα»
Ψιθυρίζει, δίνοντας μου μια χάρτινη σακούλα.
«αυτό είναι για σένα»
Του χαρίζω ένα γλυκό χαμόγελο.
«και μόνο που ήρθες, είναι αρκετό»
Αποκρίνομαι σιγανά, νιώθοντας ξαφνικά την επιθυμία να τον φιλήσω. Είπαμε να το προσπαθήσουμε αργά. Ως τώρα πάει καλά, δεν μπορώ να πω. Ελπίζω να συνεχίσει έτσι.

Ιούνιος.

Πλέον έχει βραδιάσει και εμείς κατεβαίνουμε σε εκείνη την ερημική παραλία, σε εκείνο το σημείο που αποτελούσε κάποτε το κρησφύγετο μας. Τρέχουμε ως την ακτή ώσπου τελικά τσαλαβουτάμε μέσα στην σκοτεινή θάλασσα. Αυτό το μέρος από πάντα με ηρεμούσε. Επιπλέω ανάσκελα πάνω στο νερό, κοιτάζοντας ψηλά στα αστέρια. Μέσα σε λίγα λεπτά, ο Αχιλλέας βρίσκεται δίπλα μου, με την παλάμη του να ακουμπάει στην πλάτη μου.
«πάλι βρέχει αστέρια»
Μουρμουρίζει, έχοντας ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Του το ανταποδίδω.
«κοίταξες τον ουρανό;»
Ρωτάω, προκαλώντας τον να γελάσει.
«μα δεν χρειάζεται να κοιτάξω τον ουρανό. Ξέρω ότι κρατάω ήδη ένα αστέρι στην αγκαλιά μου»
Λέει ενώ με φέρνει σιγά σιγά όλο και πιο κοντά του. Τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από τον λαιμό του, ενώ το πρόσωπο μου πλησιάζει αργά το δικό του.
«με τους γονείς σου μίλησες;»
Αφήνω έναν αναστεναγμό κούρασης να ξεφύγει από τα χείλη μου.
«όχι, δεν θέλω»
Απαντάω λιτά, χαμηλώνοντας το βλέμμα μου στο στέρνο του.
«Κατερίνα, ο πατέρας σου επιμένει»
«δεν με νοιάζει Αχιλλέα. Δεν θέλω να τους ξανά μιλήσω. Αρκετή καταπίεση βίωσα τόσα χρόνια από την μάνα μου, δεν θέλω τώρα και την κριτική της»
Γιατί είμαι σίγουρη πως αν μιλήσω μαζί της, θα αρχίσει το κήρυγμα. Αυτός σε εξαπάτησε, πως μπορείς να είσαι ξανά μαζί του; δεν έχεις κανέναν ηθικό φραγμό μέσα σου; Θεέ μου, είναι λες και την έχω αυτή την στιγμή μπροστά μου, λες και μπορώ να ακούσω την φωνή της μέσα στο κεφάλι μου.
«καταλαβαίνω πως νιώθεις, νεράιδα. Όμως για να επιμένουν, σημαίνει πως ίσως κάτι έχει αλλάξει»
Τα λόγια του με βάζουν σε σκέψεις. Στρέφω το βλέμμα μου στο πρόσωπο του.
«νομίζεις;»
«ναι. Στο κάτω κάτω, όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, σωστά;»
Αποκρίνεται, έχοντας ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο του, κλείνοντας παράλληλα τα μάτια μου. Δεν θέλω να μιλήσουμε άλλο, θέλω απλά να με κρατήσει στην αγκαλιά του. Αυτό μου αρκεί... για την ώρα.