Βρέχει αστέρια

Χάος

«αυτή είναι η αλήθεια. Ο Αχιλλέας... με κορόιδεψε. Σκαρφίστηκε όλο αυτό το σχέδιο με τον γάμο μόνο και μόνο για να μπορέσει να πάρει το εργοστάσιο από τα χέρια του πατέρα του»
Όσο τους εξιστορώ, νιώθω λες και μιλάω για κάποιο άλλο άτομο, για έναν ξένο. Πλέον βρίσκεται και η Ιωάννα μαζί μας, καθισμένη στο πάτωμα, δίπλα από την γιαγιά. Η Σοφία με κοιτάζει με θυμό, τρίβοντας παράλληλα τα χέρια της. Σε λίγο θα εκραγεί, είμαι σίγουρη.
«πως στο διάολο σε έμπλεξε έτσι ο παλιό μαλάκας;»
«Σοφία!»
Την μαλώνει η γιαγιά της. Αλλά δεν φαίνεται να πτοείται.
«τι Σοφία ρε γιαγιά; Και σένα σου τα πα, μην παίρνεις βιαστικές αποφάσεις! Την ημέρα του γάμου, έπρεπε να το είχες σκάσει, έπρεπε να είχες ακούσει την Ιωάννα»
Χαμηλώνω το βλέμμα μου στο πάτωμα από ντροπή. Έχει δίκιο, και γω το σκέφτηκα πολλές φορές. Όλα τα σημάδια ήταν εκεί, από πάντα, βρίσκονταν μπροστά μου συνεχώς, αλλά εγώ τα αγνοούσα και αυτό επειδή ήμουν ερωτευμένη με ένα κάθαρμα.
«με το κήρυγμα δεν θα αλλάξει κάτι»
Πετάει ξαφνικά η Ιωάννα, προκαλώντας με να υψώσω το βλέμμα μου στο πρόσωπο της.
«και τι προτείνεις λοιπόν;»
Ρωτάει η Σοφία, με την ένταση να ακούγεται καθαρά στον τόνο της φωνής της.
«αρχικά, θα φροντίσεις να πάρεις διαζύγιο από αυτόν τον βλάκα, θα του δώσεις και το μερίδιο που σου αναλογεί από το εργοστάσιο. Έπειτα θα κοιτάξουμε να σου βρούμε μια δουλειά, και με τα χρόνια θα το ξεπεράσουμε, όλες μαζί!»
Ακούγεται τόσο εύκολο στα λόγια όλο αυτό, αλλά στην πράξη; τι γίνεται εκεί;
«δεν είναι τόσο απλό»
«κι όμως είναι Κατερίνα μου. Λίγη υπομονή και προσπάθεια θέλει»
Η Ιωάννα επιμένει, προσπαθώντας να μου δώσει ελπίδες. Ξεφυσάω.
«και όταν το μάθουν στο χωριό τι θα γίνει;»
«δεν υπάρχει λόγος να το μάθουν»
Μου αντιγυρίζει, σαν να μιλάει για κάτι το αυτονόητο η το εύκολο.
«όταν πάρω το διαζύγιο, θα το μάθουν. Θέλοντας και μη, θα το μάθουν»
«μπορούμε να σκαρφιστούμε κάποιο ψέμα. Έτσι και αλλιώς, αυτός ο ηλίθιος ο Αχιλλέας θα κάνει πολλά χρόνια για να ξανά εμφανιστεί στο χωριό, αν έχει τσίπα πάνω του φυσικά»
Αποκρίνεται η Σοφία, εκπλήσσοντας με. Ίσως είναι η μοναδική φορά που συμφωνούν με την Ιωάννα.
«δεν ξέρω, δεν μπορώ να σκεφτώ λογικά αυτή την στιγμή»
«κορίτσι μου, η προδοσία είναι ένα σκληρό συναίσθημα. Πάρε τον χρόνο σου, και σιγά σιγά θα γίνουν όλα»
Λέει η γιαγιά Μαρία, παγώνοντας ξαφνικά κάθε σκέψη μέσα στο κεφάλι μου.
«όλα θέλουν χρόνο και υπομονή»
Προσθέτει, χαρίζοντας μου ένα γλυκό χαμόγελο αισιοδοξίας. Σωστά, όλα θέλουν χρόνο και υπομονή. Ίσως αυτή είναι η απάντηση που ψάχνω σε όλα μου τα ερωτήματα. Αν δώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου, τότε θα καταφέρω να βρω και την λύση σε όλο αυτό το μπέρδεμα. Πάντως το διαζύγιο θα του το ζητήσω, αύριο κιόλας.