Βρέχει αστέρια

Η υπόσχεση του

Μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο, γελώντας δυνατά, αφήνοντας αυτόν τον ήχο να ταξιδέψει στις ψυχές μας. Βγάζουμε ταυτόχρονα τα μπουφάν μας, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον.
«είσαι θεότρελος. Τι ήταν αυτά που έλεγες κάτω στην ρεσεψιόν;»
«δεν τον είδες; σου κολλούσε. Για αυτό έσπευσα να υπερασπιστώ την γυναίκα μου!»
Αποκρίνεται, ακουμπώντας την παλάμη στο στήθος του. Χαχανίζω.
«μπορούσα να το χειριστώ και μόνη μου, ξέρεις»
Τον ενημερώνω, ανασηκώνοντας υπεροπτικά το φρύδι μου. Εκείνος χαμογελάει στραβά, με τα μάτια του να λάμπουν από κάποια πονηρή του σκέψη.
«και πως θα το χειριζόσουν δηλαδή;»
Ρωτάει, βαδίζοντας αργά προς το μέρος μου.
«παιχνιδάκι»
Απαντάω, ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους μου.
«παιχνιδάκι, ε;»
Μουρμουρίζει, τυλίγοντας τα χέρια του γύρω από την μέση μου.
«για εξηγήστε μου λοιπόν, κυρία μου, ποιο είναι το κόλπο σας σε τέτοιες περιπτώσεις;»
Ξεροβήχω θεατρικά, κάνοντας μια γενναία προσπάθεια να διώξω το χαμόγελο από το πρόσωπο μου.
«ένας τρόπος θα ήταν να του δείξω την βέρα στο δάχτυλο μου...»
Λέω, σηκώνοντας παράλληλα το δεξί μου χέρι στο ύψος των ματιών του.
«αχά!»
Αποκρίνεται, κουνώντας ελαφρώς το κεφάλι του καταφατικά.
«και ο δεύτερος είναι να κρατήσω απλά το χέρι σου, και να σε συστήσω σε αυτόν τον κύριο»
Το στόμα του σχηματίζει ένα τέλειο Ο, πριν τελικά γελάσει.
«έχω κι άλλες μεθόδους, αλλά θα σου τις εξηγήσω κάποια άλλη φορά»
Λέω, σπρώχνοντας τον μαλακά από το στήθος, με αποτέλεσμα να κάνει δύο βήματα πίσω.
«θα προτιμούσα να μου τις πεις κάπως πιο... ιδιαίτερα»
Μουρμουρίζει, κουμπώνοντας το σώμα του με το δικό μου. Τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από τον λαιμό του, φέρνοντας παράλληλα το πρόσωπο μου πιο κοντά στο δικό του.
«προς το παρόν, προτιμώ να βγούμε για εκείνη την βόλτα που έλεγες»
Αποκρίνομαι σιγανά, με την μύτη μου να τρίβει την δική του.
«γιατί; καλά δεν είμαστε και έτσι;»
Ρωτάει με τον ίδιο σιγανό τόνο, καθώς τα χείλη του πλησιάζουν κι άλλο τα δικά μου.
«έλα, άσε τα παιχνίδια. Αλλάζουμε και φεύγουμε!»
Λέω καθώς κάνω να ξεφύγω από την αγκαλιά του. Αμέσως με αρπάζει από τον καρπό και με επαναφέρει στην προηγούμενη μου θέση. Χαχανίζω.
«άφησε με μόνο για λίγο. Ίσα ίσα να σε νιώσω»
Ψιθυρίζει, κρύβοντας το πρόσωπο του στον λαιμό μου. Ομολογώ ότι... δεν την περίμενα αυτή την εκδήλωση συναισθημάτων. Αλλά με τον καιρό θα το συνηθίσω. Αυτό θέλω άλλωστε, να τον μάθω και να αγαπήσω κάθε του συνήθεια, μέχρι να φτάσω βαθιά μέσα στην καρδιά του, να καταφέρω να ριζώσω εκεί. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιθυμία μου. Να μάθω να τον αγαπώ. Αλλά πιστεύω πως έχουμε αρκετό χρόνο μπροστά μας για αυτό.