Fight for me || Larry Stylinson

11. ten, gdzie są razem

Następnego ranka, który całe szczęście okazał się być niedzielą, Louis obudził się pierwszy, czując, jak włosy Harrego łaskoczą jego nos, gdy ten wiercił się w jego uścisku. Szatyn uśmiechnął się na ten widok i cmoknął delikatnie czoło chłopaka, gładząc dłonią dół jego pleców. Harry miał roztrzepane po poduszce włosy, wciąż ciemno różowe wargi, które wykrzywiały się w delikatny uśmiech na rozpromienionej twarzy. Wciąż wtulał się w jego pierś, i choć uścisk trochę się rozluźnił, to ich nogi wciąż były ze sobą splątane, a nagie brzuchy dzieliły milimetry.

- Cześć – mruknął, gdy młodszy chłopak uniósł delikatnie głowę i z uśmiechem spojrzał na niego zamglonym wzrokiem.

- Hej – wyszczerzył się, sięgając do ust Louisa, żeby delikatnie go cmoknąć. – Ile mam czasu do pobudki? Jesteś taki wygodny, że najchętniej wcale bym się stąd nie ruszał – zachichotał, przytulając policzek o ramienia szatyna, który wciąż gładził dłonią jego plecy.

- Dziś jest dzień listów, nie pamiętasz? Śniadanie jest dopiero za godzinę, więc możesz leżeć, skarbie – odparł cicho. – Chociaż nie uważasz, że powinniśmy wziąć prysznic? – zachichotał, wplątując wolną dłoń w loki Harrego, nawijając sobie pukle na palce.

- Zdecydowanie powinniśmy – parsknął. – Śmierdzi tu seksem i oboje się kleimy. Ale ja nigdzie nie idę. Jesteś zmuszony mnie przytulać przez następne pół godziny – zaśmiał się, na co Louis jedynie wywrócił oczami, składając głośny pocałunek w lokach chłopaka. – Mogę ci zaproponować wspólny prysznic, jeśli wytrzymasz to skandaliczne lenistwo.

- Umowa stoi, mój drogi!

***

Po obiedzie wszyscy żołnierze dostali swoje listy i drobne paczki od rodzin i przyjaciół. Raz na cztery tygodnie, w ostatnią niedzielę miesiąca, jednostka organizowała dzień wolny, podczas którego żołnierze mogli porządnie odpocząć, zadzwonić do najbliższych i otworzyć listy, które nazbierały się w przeciągu czterech tygodni. To była miła odmiana dla katorżniczych treningów, ale i tak już każdy do nich przywykł, nie narzekając już na ból mięśni lub niewyspanie.

Louis i Harry, po tym, jak odebrali swoje listy i drobne paczki, udali się do kwatery Tomlinsona. Stan mimochodem powiedział im, że cały dzień zamierza spędzić z Blair, więc nie muszą się martwić jego obecnością. I kimże byliby Louis i Harry, gdyby nie skorzystali z okazji, by móc się poprzytulać i spędzić miło czas?

- Gemma to twoja siostra? – spytał szatyn, gdy Styles siedział między jego nogami, opierając się plecami o jego klatkę piersiową i otwierał paczkę od rodziny. Nie było tam nic szczególnego, zwykły, biały miś, jednak to wzruszyło Harrego, który pociągnął cicho nosem. – Aww, Harreh! Jesteś zbyt słodki, skarbie – zachichotał, scałowując pojedynczą łzę z policzka bruneta.

- Tak, Gemma jest moją starszą siostrą – westchnął, wtulając się w Louisa. – Może i jestem ciapą, ale trochę za nią tęsknie. Jednak całe życie byliśmy nierozłączni i, sam wiesz, brakuje mi tego głupka.

- To urocze, H – uśmiechnął się, ściskając chłopaka w kojącym uścisku. – I nie jesteś ciapą, bo się wzruszasz nad listem i słodkim misiem od siostry, której nie widziałeś już koło dwóch miesięcy. Ja kiedyś rozklejałem się przy każdym telefonie do mamy. Poważnie, Harry, rozumiem, ile emocji to przynosi.

- Od razu mi lepiej, dziękuję – cmoknął, ściskając w dłoni misia od Gemmy. Tęsknił za nią jak cholera, ponieważ to ona od zawsze była jego najlepszą przyjaciółką. Wiedzieli o sobie wszystko, zdradzając najtajniejsze sekrety czy własne słabości. I choć teraz miał Louisa, który był najwspanialszym wsparciem świata, to i tak tęsknił za siostrzaną miłością i głupkowatym uśmiechem Gemmy. – Chyba pójdę pobiegać. Powinienem się trochę rozruszać i rozładować emocje, bo inaczej nie będę mógł spać – parsknął, a Louis złożył długi pocałunek na jego skroni.