Hayatın gerçekleri ile küçük yaşta tanışmış olmasına rağmen hayattan ümidini hiç kesmemiş bir kadın ile, hayata öfkeli bir adamın hikayesi.
Bu nazlı bir sevdanın hikayesi...
NAZLI & YUSUF
"Benim güzel, Nazlı çiçeğim.."
Hikayeye adapte süresi için belli bir düzen kurmadan ara sıra bölümleri atacağım.
Umarım bölümü beğenirsiniz.
Keyifli okumalar dilerim.
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.
MEDYA: Merve Deniz- Karanfil
Sen ki özgürlük kadar güzelsin, sevgi kadar özgür
O güzel başını uzat göklere, gül güneşlere gül
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Küçükken koşup oynamak gibi şansım olmadığı için hep anneannemin bana anlattığı masalları dinlerdim. Zamanla o masallar benim en çok sevdiğim eğlencem olmuştu. Her dinlediğim masaldaki karakterin yerine koyardım kendimi. Öyle düşünmeye çalışır, hatta bazen davranışlarıma bile yansıtırdım.
Masallar dinleme tutkum, geçen zamanla birlikte iyi bir okuyucu olmamı sağladı. Ve sonrasında düşüncelerimi , hayallerimi kağıtlara dökecek kadar ileri bir seviyeye taşıdı.
Ama yazma işini hiç profesyonel şekilde yapma işine girişmemiştim. Ta ki geçen hafta bir gece yarısına kadar...
Ne yazmam gerektiğini bilmiyordum. Sadece içimdeki hisleri dökmek istiyordum o gece. Ve bu isteğime karşılık yazmaya başlamam şu cümleyle başlamıştı...
Gözlerine ilk baktığında anlarsın kaderinin yolunu.
Gariptir ki bu basit, anlaşılır, detaylı baktığından çokta anlam derinliği taşımayan bu cümleye çok bağlanmış ve hayatımın felsefesini anlattığını hissetmiştim. Çünkü ben genelde gözlerine ilk baktığım insanı çabucak çözerdim. Yanıldığım olmamıştı. Daha doğrusu bir fikrim olurdu o gözlere karşı.
Ama şimdi bunun tam tersi bir olayı yaşıyordum...
Daha öncesinde göz göze geldiğim bu adam hakkında hiçbir fikrim yoktu. Gözleri sanki insanı bir esarete sürükleyecek kadar ürkütücü, ama insana huzur verecek kadar da uçsuz bucaksız bir denizi andırıyordu. Ve tüm bu benzetmelerin ötesinde çözemediğim bir ifadeyle bana bakıyordu.
Bakmakta olduğum gözlerin hapsinden çıkmak istercesine sağ elimi kaldırıp perçemlerimi hafifçe dağıttım. Gözlerime tanıdığım birkaç saniyelik nefes almanın ardından, tekrar karşımdaki mavilere baktım.
Ama o maviler ile bu sefer göz göze gelmedim. Çünkü maviler saçlarıma takılı kalmıştı.
"Dayı okuldaki matematik öğretmenin. Nazlı hocam, dayım Yusuf."
