Hayatın gerçekleri ile küçük yaşta tanışmış olmasına rağmen hayattan ümidini hiç kesmemiş bir kadın ile, hayata öfkeli bir adamın hikayesi.
Bu nazlı bir sevdanın hikayesi...
NAZLI & YUSUF
"Benim güzel, Nazlı çiçeğim.."
Yalnız kaldıysan Kalkıp pencerenden bir bak Güneş açmış mı? Yağmur düşmüş mü? Dön bak dünyaya
Herkes gitmişse Sakince arkana dön bir bak Dostun kalmış mı? Aşkın solmuş mu? Dön bak dünyaya Dön bak dünyaya
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
YUSUF
Acı...
İliklerime kadar bu duyguyu hissediyordum. Acı çekiyordum. Bedenen ayakta dururken ruhum giderek yok oluyordu sanki. Kaçıncı sınavımdı bu yaşadıklarım? Kaçıncı kez hayatta böyle umutsuzluğa yakalanmıştım?
Sayısızdı. Doğduğum günden beri acı ile yürüyen ben değil miydim sanki?
Ömrüm her zaman zor geçmişti. Çocukluğum kavgaların içinde geçerken ilk darbeyi hayatta en çok sevdiğim insandan, annemden yemiştim ben.
Ne kadar o, beni ve ablamı sevmese de ben onu seviyordum. Umutsuzca seviyordum. Bir kere sevsin diye geceler boyu dua ediyordum ben. Ama o bizi hiç sevmedi. Hatta nefret etti.
Her sabah yeni güne uyandığımda çocuk aklımla bize gülümsemesini çok istemiştim. Ama bu hiç gerçek olmadı. Hiç bize bakarken gülümsemedi annem... O sıralar bunun sebebini, suçlusunu kendim kabul ederdim. Derdim sorun bende. Çok zaman böyle düşündüm. Hatta arkadaşlarım annelerine nasıl davranıyorlarsa aynısını yaptım. Ama olmadı. Zaten sorun da bende ya da ablamda değildi. Geç fark ettim bunu. Fark ettiğimde de içimdeki çoğu duygu intihar etmişti...
Annem babasının zoru ile köyün zengin olmayan orta halli, eli olmayan, köyün dalga geçtiği sakat Serhat ile evlendirilmişti. Ve bu yüzdende annem aşık olduğu adamdan ayrı kalmıştı.
Çok zamanlar anneme hak vermeye çalıştım. Acısını anladım. Çünkü istemediği biri ile evlenmişti. O yüzden de annem mutsuzdu. Ama işte ne kadar hak versem de annem gibi düşünmeye çalışsam da bir yere kadar idare edebildim. Bir yerden sonrada film kopmuştu artık. Çünkü hiçbir sebep bir annenin evlatlarına sırt çevirmesini hafifletmiyordu. Ya da hiçbir sebep bir annenin aşkı uğruna evlatlarına eziyet etmesini ve sevgisiz bırakmasını açıklayamıyordu.
İşte ilk acımı annem beni sevmediğinde tatmıştım ben, diğer acıyı ise bizi başka bir adam için terk ettiğinde. Bu acılar en sert şekilde tattıklarımdı. Bu acılarla beraber ben değişmeye başlamıştım artık.
