Hayatın gerçekleri ile küçük yaşta tanışmış olmasına rağmen hayattan ümidini hiç kesmemiş bir kadın ile, hayata öfkeli bir adamın hikayesi.
Bu nazlı bir sevdanın hikayesi...
NAZLI & YUSUF
"Benim güzel, Nazlı çiçeğim.."
Medya: Cem Adrian& Hande Mehan- Sen Benim Şarkılarımsın
Belki bir şarkının her sesinde Belki bir sahil meyhanesinde Belki de içtiğim sigaranın dumanısın
Bir yıldız gökte kayıp giderken Islak bir yolda yalnız yürürken Bambaşka bir şeyi düşünürken aklımdasın
Geçmiş değil bugün gibi Yaşıyorum hala seni Sen hep benim yanımdasın
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Can Yücel bir şiirinde şöyle der. "Özledim seni... Ayrılık yüreğimi uyuşturuyor karıncalandırıyor nicedir."
Öyleydi. Nicedir yüreğim karıncalanıyordu. Özlemiştim onu. Bir haftada bin yıllık hasret çekecek kadar özlemiştim. Bilmiyordum bu duyguyu. Özlediğim insanlar hep sınırlıydı hayatımda. Hayatımdaki insanlar evrende küçücük yer kaplıyorlardı.
Hem onlara duyduğum özlemle bu özlem çok başkaydı. Aşka yakışıyordu özlem. Aşkı besliyordu özlem. Yusuf'u özlemek bile güzeldi...
Aşık olmuştum ona niceden beri. Aşık olmuştum ona ilk gördüğüm anda. Şimdi o aşık olduğum adam doğup büyüdüğüm evin önünde bana bakıyordu. Camlar bile gizleyemiyordu gözlerindeki ışıltıyı. Sanki öyle bir hasretle aşmış gelmişti ki yolları. Etraftaki ışık güneşe değil ona aitti.
Oturduğum yerden hızlıca kalktım. Telefonu kulağımdan heyecanla uzaklaştırırken beni beklediğini fark ettim. İlk adımını benim hoş geldin dememle atmak istiyordu. Göz bebeklerim titrerken kendime engel olamadım. Ağzımdan heyecanlı bir ay sesi yükseldi.
"Nazlı kızım ne oldu?"
Annemin sesi ile nerede olduğumu, daha doğrusu evde kimlerin olduğunu kavrarken yüreğimden taşan heyecanla anneme döndüm.
"Anne şey." Gözlerim babama değdi. Utandım o anda. Yanaklarımdaki kan akışı hızlanırken kızardığımı hissettim. Gözlerimi kaçırdım babamdan. Anneme baktım anlasın diye.
"Şey gelmiş."
Annem yüzüme anlamak ister gibi baktı. Kaş göz yaptım. Sonrasında annem beni daha da utandıracak bir heyecanla oturduğu yerde hopladı. "Aman. Şimdi mi yani şu an mı?"
Babam annemin heyecanlı sesi ile yattığı yerden doğrulmaya çalıştı. Hemen annem ayağa kalktı. Heyecanlanmıştı o da. Babamın ne tepki verebileceğini kestiremiyorduk. Ben zaten yerimde duramıyordum. Yusuf desen ağaç olmuştu.
"Ay Ahmet şey gelmiş, Nazlı'nın arkadaşı."
Annem babamın arkasına birkaç yastık koyarken bana bakıp kaş göz işareti yaptı. "Anneciğim hadi arkadaşını eve çağır. Bende babana şey yapayım. Sonra da şeye bakarız. Duruma yani."
