Hayatın gerçekleri ile küçük yaşta tanışmış olmasına rağmen hayattan ümidini hiç kesmemiş bir kadın ile, hayata öfkeli bir adamın hikayesi.
Bu nazlı bir sevdanın hikayesi...
NAZLI & YUSUF
"Benim güzel, Nazlı çiçeğim.."
Her şey seninle güzel yolda yürümek bile Olmayacak düşlerin peşinde koşmak bile Her şey seninle güzel bu toprak bu taş bile İçimdeki bu korku gözümdeki yaş bile
Beklenmedik bir anda ayrılık gelip çatsa Seninle paylaştığım tek bir gün yeter bana Beklenmedik bir anda ayrılık gelip çatsa Seninle paylaştığım tek bir gün yeter bana
30. BÖLÜM
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güçlü biri miydim? Yoksa güçsüz biri mi?
Bu sorunun cevabını hem kendime hem de başkalarına sormuşluğum çok vardı. Ama her seferinde doğru cevabı bulamadığımı hissederdim.
Çevremdeki çoğu insan bana çok güçlüsün Nazlı derdi. Çünkü onlara göre hayatta kalma mücadelem gerçek bir güç gösterisiydi. Aslında bir yerde doğruydu. Hayatta kalmak hiçte hafife alınacak bir durum değildi. Ama işte bu gücün yanında taşıdığım güçsüzlük bana bazen öylesine büyük bir yük olurdu ki.
Şimdi de öyleydi. Güçlü yanım gerilerde kalmış gibiydi. Ben toprağa bakarken kendimi çok güçsüz hissediyordum. Bir saat öncesine kadar bomboş olan toprakta şimdi Fatma teyze vardı. Ruhu çoktan gitmişken, bedeni şimdi o soğuk toprağın altındaydı.
Cenazelerden korkan ben onun toprağa koyuluşunu an be an izlemiştim. Fatma teyze öteki dünya dediğimiz yerde oğlu ile kavuşmuştu. Bu dünya da da mezarları kavuşmuştu, ruhunu kaybeden anne ve oğlunun bedenleri...
Yan yanaydı mezarları. Fatma teyze her şeyi unutmadan önce vasiyet etmişti oğlu ile yan yana gömülmek için. Bizde geride kalanlar bu vasiyetini gerçekleştirmiştik.
"Nazlı'm"
Gözümü Fatma teyzenin mezarından çektim. Yusuf'a baktığımda benim gibi ruhen yorgun olduğunu gördüm. Etrafa baktım hüzünlü bakışlarla. İmamda girmişti. Sadece ben ve Yusuf kalmıştık mezarlıkta.
Onunla Yiğit' in yanına ilk gelişimizin böyle olacağını bilmezdim. Tahmin edemezdim. Ama işte hayat dediğimiz şey planlananın aksine yaşamamızı istediği şeyi sunuyordu bize.
"İyisin değil mi?" Gözlerim tekrar doldu. Buruk bir ifadeyle omuz silktim.
İki gece önce, Fatma teyzeyi o hastane odasında kaybettiğimde ruhunu kaybetmiş gibi krize girmiştim. Nefesim beni yarı yolda bırakmaya hevesli gibi saatlerce başka bir hastane odasında yatmama neden olmuştu. O yüzdendi Yusuf'un bana bakan endişeli gözlerinin sebebi.
