Hayatın gerçekleri ile küçük yaşta tanışmış olmasına rağmen hayattan ümidini hiç kesmemiş bir kadın ile, hayata öfkeli bir adamın hikayesi.
Bu nazlı bir sevdanın hikayesi...
NAZLI & YUSUF
"Benim güzel, Nazlı çiçeğim.."
Ben seni çok sevdim, ben seni çok sevdim Belki zordur anlaması sessizliğimden Ben seni çok sevdim, ben seni çok sevdim Sen oku kelimeleri gözlerimden
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gel Türkan, onun kalbine dokun."
Telefon kapanmalı dakikalar olurken zihnimde, söylediğim bu cümle dönüp duruyordu. Hatta kulaklarım çınlıyordu.
Ben onun kalbi derken ilk kez suçluluk hissetmemiştim.
Nefesim tekledi.
Elim komodinin üzerindeki ilaca giderken, suçluluk hissetmediğim için kendimi kötü hissetmeye başladım. Suçluluk hissetmem mi gerekiyordu bilmiyordum. Ama hissetmeliydim değimli. Karmakarışıktım ben, bunun bile cevabını bilmiyordum.
Gözlerimden benim kontrolüm dışında yaşlar süzülürken ilacı art arda ağzıma sıktım. Rahatladığımı hissettiğimde gözlerim gece lambasının aydınlattığı odada ilaca takılı kaldı. Ve o anda ağzımdan küçük bir hıçkırık fırladı.
Ruhumda bir sızı vardı. Bu sızı tanıdık bir yabancılık içeriyordu. Keşke demek günah derdi annem. Günah mı gerçekten bilmiyorum ama keşke dememem gerektiğini biliyordum.Ama bugün ben bağıra çağıra keşke demek istiyordum.
Keşke ben hasta olmasaydım.
Keşke Yiğit yaşasaydı.
Keşke bugün nişanımızda yanımızda olsaydı.
Keşke Türkan ve Yiğit'in bir şansı olsaydı.
Elimdeki ilacı bir hiçmiş gibi yatağın üzerine bırakıp ayağa kalktım. Sarsak adımlarla salona giderken bir liman arıyordum sarılmak ve hissettiklerimi anlatmak için. Salona doğru ilerlettim adımlarımı. Işığı yanıyordu çünkü.
Salona kalan birkaç adımda koltuklarda düşünceli bir şekilde oturan babamı gördüm. Adım seslerimi duymuş olmalı ki başını olduğum tarafa çevirdi. Beni görür görmez önce gülümsedi. Ama ardından hızla kaşları çatıldı. Ayağa kalktı hemen.
"Nazlı'm. Neden ağlıyorsun sen?"
Küskünce omuz silktim. Dudaklarım büzülürken bir damla göz yaşım süzüldü yanağıma doğru.
"Baba."
Babam endişe ile bana adımlayarak "Kızım ne oldu?" dedi. Beklemedim. Bana doğru gelen babama hızlıca yürüdüm. Başımı göğsüne yaslayıp sıkıca sarılırken hıçkırarak ağlamaya başladım.
