"Nienawidzę go tak bardzo, że aż pragnę go bardziej i bardziej. Z każdym dniem chce go mieć blisko pomimo, że tak bardzo mam go dość. Nie mogę oddychać gdy nie ma go blisko, bo tak bardzo go potrzebuję"
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
– Pójdziesz ładnie do twojej nauczycielki, i się grzecznie zapytasz czy możesz poprawić, zrozumiałaś? – spytała. Nie odezwałam się, a odwróciłam głowę w stronę szyby, oglądając moje liceum – Yah!
Odwróciłam głową w jej stronę, złapała mocniej za moją szczękę, po czym spojrzała prosto w moje oczy, tym nienawistnym spojrzeniem. Moje nogi stały się jak z waty. Ona nie była moją matką. Bynajmniej nie dla mnie. W moich oczach była potworem, któremu zależy tylko na tym, bym była kimś więcej.
Skrzywiłam się na ból, bo siła z jaką wbijała palce, w moją kość była przerażająca. Skrzywiłam się, gdyż wczoraj zrobiła tak samo. Dzisiaj i tak musiałam użyć podkładu, gdyż od wczorajszej kłótni, na żuchwie miałam siny ślad, a mój policzek był czerwony.
– Mamo, to boli – powiedziałam. Kobieta poluźniła uścisk i pogłaskała mnie po głowie, nagle uśmiechając się z troską.
– Kochanie, chce dla ciebie jak najlepiej, rozumiesz? – spytała, ale ja zepchnęłam jej dłoń.
– Powinnaś się leczyć – powiedziałam, po czym wyszłam z samochodu, trzaskając drzwiami. Poprawiłam torbę na ramieniu, po czym skierowałam się do szkoły.
– Ej, co z taką agresją? – do szatni wszedł San. Jego włosy jak zawsze były w nieładzie, na oczach miał okulary przeciw słoneczne, jego ciało okrywał kremowy golf, i czarne eleganckie spodnie.
– San, co ja ci mówiłam o pytaniach z samego rana – westchnęłam zła. Mieliśmy zasadę, że z samego rana, a szczególnie od razu po wejściu do szkoły, San ma nie zadawać mi pytań, gdyż strasznie mnie to denerwowało.
– Przepraszam – przewrócił oczami, machnęłam jedynie dłonią, po czym zatrzasnęłam swoją czerwoną szafkę.
Odwróciłam głowę na prawo i zobaczyłam jak Jeongguk kieruję się w stronę szafek. Musiałam z nim pogadać, o naszej wczorajszej akcji, dlatego wyminęłam szybko San'a, i podeszłam do niego.
Na korytarzu panował niezły tłok, przez co przedostanie się do niego, graniczyło z cudem. Co chwila ktoś deptał mi po butach, albo szturchał ramieniem. W końcu przedostałam się do niego, i stanęłam obok opierając się ramieniem o szafkę. Odciągnął wzrok od telefonu, i gdy mnie zobaczył, przewrócił oczami.
– Nie oprowadziłam cię wczoraj po szkole – powiedziałam. Naprawdę nie chciałam z nim rozmawiać, ale nie chciałam mieć jeszcze większych problemów, a szczególnie tych u matki.
– I co w związku z tym?
– Nie chce mieć później problemów, obniżą mi ocenę z zachowania gdy się dowiedzą, dlatego lepiej nie wywiń żadnego chorego numeru, bo osobiście cię zabije – powiedziałam, zakładając ręcę na piersi. Zmierzył mnie wzrokiem, po czym prychnął pod nosem, odwracając się na pięcie.
