"Nienawidzę go tak bardzo, że aż pragnę go bardziej i bardziej. Z każdym dniem chce go mieć blisko pomimo, że tak bardzo mam go dość. Nie mogę oddychać gdy nie ma go blisko, bo tak bardzo go potrzebuję"
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Jak byłam młodsza, uważałam że mama się kiedyś zmieni. Byłam tego w stu procentach pewna, dlatego też nie kwestionowałam jej zachowania. Im starsza się robiłam, tym bardziej surowa była. Zrozumiałam, że nigdy się nie zmieni. Miała taki charakter i musiałam do tego przywyknąć, chociaż czasami było ciężko.
Obserwowałam jak zgrabnie przemieszczała się po kuchni, nie obdarzając mnie chociażby jednym małym zerknięciem. Dlaczego w końcu miała to robić? Powiedziałam jej, że jej nienawidzę, chociaż wiele razy to słyszała. Przełknęłam ślinę, czując jak przelotnie na mnie zerka, posyłając mi najsurowsze, najbardziej chłodne i bez jakichkolwiek emocji spojrzenie. Widziałam w nim odrazę. Parsknęłam pod nosem, i wzruszyłam sama do siebie ramionami.
– Zjadłaś wszystko? – zapytał męski głos, na co przytaknęłam pokazując ojcu pusty talerz. Bardzo się martwił, kiedy dowiedział się co mi się działo, I byłam mu za to wdzięczna. Rozumiał mnie jak nikt inny – Dobrze, pamiętaj żeby zjeść w szkole obiad i nie przemęczaj się, wiem że przygotowania do dni otwartych nie są najspokojniejsze, dlatego nie bierz na siebie dużo, okej? – przytaknęłam na jego słowa.
– Skup się na nauce, a nie na jakiś przygotowaniach – usłyszałam chłodny głos matki. Przewróciłam oczami.
– Sama kazałaś mi się zgłosić na przewodniczącą – mruknęłam, wstając i wkładając talerz do zmywarki. Kobieta nie odezwała się, a ponownie wyszła z kuchni.
– Nie przejmuj się, ona-
– Ma gorsze dni, wiem – powiedziałam, i objęłam na pożegnanie mojego tatę. Zaproponował mi podwózkę, ale wiedziałam że spieszył się do pracy, dlatego też wybrałam autobus. Na szczęście byłam zwolniona z wszystkich lekcji na rzecz przygotowań, i nadzorowania wszystkiego. Na szczęście Yeji wysyłała mi notatki z lekcji.
Wyszłam z kuchni i skierowałam się szybko do pokoju, aby wziąć swoje rzeczy. Zbiegłam na dół, i zmierzwiłam włosy młodszego brata. Jego koszula od mundurku była nieco pomięta, ale co mogłam poradzić? Ten głąb absolutnie nie potrafił prasować ubrań. Ostatnio przypalił swoją koszulę, a na dodatek prasował na prawej stronie materiału, więc nie dało się już nic z tym zrobić.
– Do później, frajerze – rzuciłam wystawiając w jego stronę język. Przewrócił oczami i wystawił w moją stronę środkowego palca, po czym podszedł do mnie, dzięki czemu byliśmy na równi. Skubany miał dopiero czternaście lat, a już był wysoki jak dąb. Na szczęście był wyższy tylko o pół głowy. Naciągnął swojego środkowego palca przy moim szkole i nim strzelił. Uderzyłam go w tył głowy.
– Frajerka – cmoknął w powietrzu, i poprawiając swoje trampki wybiegł z domu na zewnątrz wypuszczając przy okazji doga niemieckiego na świeże powietrze.
– Wypuściłeś Maxa szujo!
– Wyrażaj się, Seyoung! – krzyknął tato z kuchni. No tak, akurat co do sprzeczek z tym frajerem to zawsze obrywało się mi.
