"Nienawidzę go tak bardzo, że aż pragnę go bardziej i bardziej. Z każdym dniem chce go mieć blisko pomimo, że tak bardzo mam go dość. Nie mogę oddychać gdy nie ma go blisko, bo tak bardzo go potrzebuję"
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Myślenie bardzo często pomaga. Przynajmniej mi, gdy potrzebuje się na czymś skupić, a nie mogę. Myślę wtedy o różnych rzeczach, zazwyczaj są to moje ulubione momenty, które chciałabym powtórzyć, i mogłabym odtwarzać je w mojej głowie przez praktycznie cały czas. Ale czasami, gdy przez jakiś czas dzieje się zbyt wiele złych rzeczy, dawne wspomnienia nie pomagają. Zaczynają się zacierać, przeplatając z przytłaczającymi myślami, i głosami w głowie. Wtedy zazwyczaj nie myślę o tym. Potrzebuje jakiegoś zajęcia, które umożliwiłoby mi zapomnienie o wszystkim. O wszystkich problemach. O wszystkich dobrych wspomnieniach. O całej dawnej mnie.
Kiedy mam problemy z odnalezieniem siebie pośród tego wszystkiego, to w grze pojawia się mój tato, który zawsze znajdzie na to jakiś sposób, abym tylko się oderwała od rutyny, i ostatecznie też zostawiła ich wszystkich samych. Ale o tym nie mówił głośno, chociaż każdy o tym dobrze wie.
– Słyszałem na zebraniu, że macie wycieczkę – powiedział, wchodząc do mojego pokoju. Był znacznie mniejszy, ale nie mogłam narzekać. Mój pokój w domu stał pusty czekając na remont, przez incydent sprzed dwóch tygodni.
– Tak, w góry – powiedziałam, a ten przytaknął, sprawdzając coś na swoim tablecie. Jego firma znowu wznowiła swoją działalność, i wszystko zaczynało małymi krokami wracać do normy.
– Pojedź na nią – powiedział, a ja zmarszczyłam brwi. Zaznaczyłam książkę zakładką, odkładając ją na łóżko.
– Nie mam ochoty, a poza tym nie zapisałam się – powiedziałam, i wstałam podchodząc do szafy z zamiarem pójścia pod prysznic. Zaczęłam wyciągać swoje ubrania.
– Na zebraniu cię zapisałem, i podpisałem zgodę, jak i formularz. Nie musisz się o to martwić. Zacznij się pakować, bo jutro o piątej musisz być już pod szkołą – powiedział. Zakrztusiłam się własną śliną, słysząc zdanie, które powiedział – No co ty taka zaskoczona? San też jedzie, rozmawiałem nawet z jego mamą, też była na zebraniu. Jesteśmy umówieni nawet na herbatę i będziemy obgadywać rodziców z twojej klasy – dodał, na co parsknęłam śmiechem, nadal będąc w szoku.
– Ale ja-
– Nie marudź. Nie wypada mi powiedzieć, że chce się ciebie pozbyć z domu, jeszcze przed przerwą świąteczną. Jak wrócisz musimy przy okazji pojechać sukienkę. W przyszłym tygodniu jest bankiet bożonarodzeniowy. Musisz na nim być –zaznaczył, na co jedynie skinęłam głową. Za dużo informacji jak na jeden dzień.
Mężczyzna wyszedł, a ja usiadłam na ziemi, patrząc się na swoją szafę. Nie było w niej dużo ubrań, bo dopiero uzupełniałam swoją szafę, gdyż z mojej nic nie zostało. Wyszłam z pokoju kierując się po walizkę. Spakuje pewnie większość swoich ubrań, więc musze mieć więcej miejsca. Gdy tylko wróciłam do pokoju, od razu złapałam za telefon.
