"Nienawidzę go tak bardzo, że aż pragnę go bardziej i bardziej. Z każdym dniem chce go mieć blisko pomimo, że tak bardzo mam go dość. Nie mogę oddychać gdy nie ma go blisko, bo tak bardzo go potrzebuję"
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Mój tato uśmiechnął się do mnie delikatnie. Nam wszystkim było ciężko. Straciliśmy prawie wszystko, ale on nadal był w stanie posłać mi uśmiech. Odwróciłam wzrok patrząc się na budynek szkoły. Wszyscy pewnie już wiedzieli, zaraz po przyjeździe służb specjalnych, przyjechało też mnóstwo dziennikarzy. Dzisiaj rano mówili o tym w telewizji.
– Chcesz porozmawiać o tym co stało się wczoraj? –zapytał, ale zaprzeczyłam. Nie chciałam z nikim o tym rozmawiać, ale wiedziałam, że musiałam powiedzieć tacie, że to matka podpaliła bibliotekę, że to przez nią straciliśmy połowę domu – Pamiętaj, że jeżeli będziesz chciała pogadać, to po prostu przyjdź. Zawsze znajdę dla ciebie czas, smarku.
– Tato – zaśmiałam się, słysząc przezwisko. Nazywał mnie tak gdy miałam pięć lat. Nadal było tak samo irytujące – A twoja firma? Co z nią będzie?
– Znalazłem kilka rozwiązań, są analizowane przez moich pracowników. O mnie i firmę się nie martw. Jakoś sobie z tym dam radę – powiedział – A teraz idź. Masz zaraz lekcje. Nie zwracaj uwagi, gdy ktoś będzie się z ciebie naśmiewał. Zobaczymy co on powie, jak podpale mu dach nad głową.
Przytaknęłam, i uśmiechnęłam blado. Mój tato przechylił głowę i uśmiechnął się współczująco. Wyciągnął ramiona, mówiąc krótkie "No chodź tu". Przytuliłam się do niego, czując piekące łzy. Westchnęłam cicho, gdy się odsunął. Ostatni raz posłał mi uśmiech, a ja wysiadłam z samochodu. Przeszłam przez parking szybkim krokiem, przez deszcz. Weszłam do szkoły i się rozejrzałam. Nagle tak jakby cały korytarz zamilkł. Przeszłam w ciszy do szatni i odwiesiłam swój płaszcz. Nie chciałam z nikim rozmawiać, w szczególności, że ludzie w tej szkole byli bardzo ciekawscy.
– Seyoung – odwróciłam się. Za mną stała dziewczyna z mojej klasy, Miyeon. Podeszła do mnie i przytuliła. Zaskoczona oddałam uścisk – Słyszałam o tym co się stało, jak się czujesz?
Czułam jak ciepło rozlewa się w moim sercu. Mocniej objęłam dziewczynę, czując jak gładzi mnie po plecach. Łzy stanęły mi w oczach, ale nie pozwoliłam im wypłynąć.
– Jakoś się trzymam. Nie spałam za dobrze – powiedziałam. Dziewczyna trzymając mnie za ramiona, odsunęła się i uśmiechnęła. Nie musiałam nic mówić, bo mnie rozumiała. Dzisiejszy dzień będzie ciężki, ale jakoś wytrzymam. Współczujące spojrzenia były najgorsze. Każdy się na ciebie patrzył, bo jedyne co miał w głowie, to "Muszę być dla niej miły, bo wczoraj spalił się jej dom. Za tydzień znowu będę ją ignorował".
Wyszłam z dziewczyną, na korytarz. Czułam na sobie spojrzenia, ale nie odważyłam się unieść wzroku. Weszłam do sali chcąc zasnąć, i obudzić się jak już wszystko się ułoży.
*
Siedziałam w salonie, zaraz obok mojej mamy. Nie rozmawiałyśmy od wczoraj, ale nie czułam też jakiejś większej potrzeby. Rodzice mieli kupiony apartament, w samym środku Seulu, dlatego mieliśmy gdzie spać. Mój brat był w szkole, a ojciec w firmie, na naradach.
