"Nienawidzę go tak bardzo, że aż pragnę go bardziej i bardziej. Z każdym dniem chce go mieć blisko pomimo, że tak bardzo mam go dość. Nie mogę oddychać gdy nie ma go blisko, bo tak bardzo go potrzebuję"
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
– Boże tak strasznie cię przepraszam – powiedział San, podczas gdy ja siedziałam na łóżku w jego pokoju, pijąc gorącą czekoladę.
– Nie masz za co. W końcu możesz się miziać ze swoim chłopakiem przez calutki tydzień – mruknęłam, na co uderzył mnie delikatnie poduszką. Musiałam odłożyć kubek na stolik nocny, żeby napój się nie rozlał.
– Ty jędzo! – podniósł głos, znowu uderzając mnie poduszką.
– Przestań mnie bić w końcu! – również podniosłam głos. San zaśmiał się, po czym położył na łóżku.
Położyłam się zaraz obok niego, wpatrując w czysto biały sufit. Musiałam spać z nim w jednym pokoju, przez co czułam cały czas napięte mięśnie mojego brzucha. Miałam idealną okazję, żeby porozmawiać z nim i wyjaśnić wszystko, ale gdy tylko tam weszłam on nie wydawał się być zbytnio mną zainteresowany. Z resztą co się dziwić. Sama go od siebie odpychałam.
Westchnęłam głośno, przewracając się na brzuch. Nie wiedziałam sama czego chciałam. Z jednej strony chciałam go unikać, bo tak było prościej, ale z drugiej chciałam być blisko niego i wszystko mu wyjaśnić.
– Nie uważasz, że to jest najwyższy czas żebyście sobie wszystko wyjaśnili? Macie na to idealną okazję – powiedział, a ja wzruszyłam ramionami.
– No tak, mamy – powiedziałam – Ale boję się, że on nie będzie chciał ze mną rozmawiać. Powiedziałam mu tyle okropnych rzeczy, i nie sądzę że rozmowa z nim coś zmieni – dodałam.
– Ale może zmienić. Szanse nigdy nie są zerowe, a jeżeli ty będziesz nadal widziała we wszystkim negatywy to skończysz sama, jędzo – powiedział, na co prychnęłam pod nosem.
– Może chce skończyć sama? Myśl trochę, San. Naprawdę, myślenie jeszcze nikogo nie zabiło – powiedziałam, na co przewrócił oczami. Wiedziałam że to zrobił, pomimo że go nie widziałam. Podniosłam się z łóżka stając na równe nogi.
– Jeżeli chcesz żeby zobaczył cię w sposób, w jaki chcesz, to zepnij tyłek i się postaraj. Uśmiechaj się do niego, bądź miła, i nie bij go – powiedział, na co przytaknęłam śmiejąc się pod nosem.
– To była jednorazowa sytuacja, bo to przez niego miałam rozwalony nos! – podniosłam głos, ale po chwili oboje się zaśmialiśmy.
Wzięłam głębszy wdech i wyszłam z jego pokoju, stając na korytarzu. Udałam się do windy, aby udać się na swoje piętro. Gdy z niej wysiadłam od razu skierowałam się do pokoju. Zapukałam kilka razy do drzwi, mając nadzieję że Jeongguk jest w środku.
Drzwi się otworzyły, a w nich stanął Jeongguk. Gdy mnie rozpoznał, stłumił westchnięcie, i wypuścił dym swoim nosem. W pomieszczeniu było czuć słodki zapach.
– Jeżeli masz mieć ze mną pokój to chociaż nie pal – mruknęłam, na co przewrócił oczami. Przyjechaliśmy tu kilka godzin temu, ale nie rozmawialiśmy zbyt wiele. Praktycznie tylko ja się odzywałam.
