"Nienawidzę go tak bardzo, że aż pragnę go bardziej i bardziej. Z każdym dniem chce go mieć blisko pomimo, że tak bardzo mam go dość. Nie mogę oddychać gdy nie ma go blisko, bo tak bardzo go potrzebuję"
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
— Jakieś plany na dzisiaj? — zapytałam, poprawiając swój telefon przy uchu.
— Nie, moja kochana rodzinka wyjeżdża do rodziców Mayumi, i powiedzmy, że z moim bratem nie jesteśmy tam mile widziani — powiedział.
— Przykro mi to słyszeć — powiedziałam — A co z twoim bratem?
— To długa historia — westchnął — Wolę o niej na razie nie mówić.
— Jasne, nie naciskam — powiedziałam — Mam propozycję.
— Zamieniam się w słuch — mruknął, a ja uśmiechnęłam się delikatnie i położyłam się na kanapie, włączając telewizor. Byłam sama w domu, bo mój brat z ojcem pojechali na święta do mamy.
— Może chciałbyś przyjechać do mnie? Ugotowali byśmy coś, obejrzeli świąteczne filmy, możemy też zrobić pierniki i je udekorujemy — zaproponowałam.
— A co z twoimi rodzicami? — zapytał.
— Moja mama wyjechała tydzień temu i mój tato z bratem jadą do niej na święta. Ja nie jestem jeszcze chyba gotowa — wyjaśniłam.
— Przyjadę — powiedział — Upiekłem sam ciasto marchewkowe, więc ci przywiozę. Może się nie zatrujesz.
— Dzięki Gguk — zaśmiałam się, na co ten parsknął śmiechem.
— Też cię kocham, Seyoung — powiedział, a ja uśmiechnęłam się szeroko — Będę przed piętnastą, w razie gdybym musiał cię zawozić do szpitala po spróbowaniu mojego ciasta.
— Och, oczywiście.
Rozłączyłam się i parsknęłam śmiechem, czując jak rumieniec zalewa moją twarz. Przedwczorajszy wieczór był naprawdę wyjątkowy. Dzień zapowiadał się okropnie, ale wieczór, i wyznanie Gguka.. nadal mam ciarki jak myślę w jaki sposób mi o tym powiedział.
Wtedy od razu powiedział mi, że o mnie zadba i mi to obiecuje. Ufałam mu dlatego od razu się zgodziłam, pozwalając mu zagościć w moim sercu, już na stałe. Uśmiechnęłam się delikatnie i spojrzałam na godzinę. Cholera, była za dwadzieścia trzynasta, a ja nawet nie byłam w sklepie.
Wczoraj mogłam wrócić do swojego domu. W lewej części domu wszystkie meble były wyniesione, i wszystko odmalowane. Okna były wymienione tak samo jak panele. Spałam w pokoju gościnnym, ale przynajmniej już w domu. W moim domu. Mój tato przed wczoraj po bankiecie o dzwonił wszystkich, żeby zakończyli swoje prace jak najszybciej, bo w tamtym mieszkaniu nie dało się wytrzymać przez sąsiadów, którzy ja mówił ojciec, za ścianą w jego sypialni urządzali sobie całonocne igraszki. Nie dało się wytrzymać. Nade mną pokój musiało mieć jakieś dziecko bo cały czas płakało i płakało, albo skakało i się śmiało. Mój brat nie narzekał, bo jemu jedynemu udało się trafić na pomieszczenie, w którym nic nie słyszał.
Mimowolnie weszłam po schodach na górę i weszłam do swojego pokoju. Było w nim pusto. Wszystkie meble zostały wyrzucone. Moich gwiazdek na suficie też nie było. Panele były jaśniejsze, a ściany białe. Biblioteka musiała być w gorszym stanie, bo w końcu to tam był pożar, ale drzwi do niej zostały zamknięte. I na piętrze i na parterze. Mój pokój może i się nie palił, ale było w nim mnóstwo osadu i zostało uszkodzone okno.
