"Nienawidzę go tak bardzo, że aż pragnę go bardziej i bardziej. Z każdym dniem chce go mieć blisko pomimo, że tak bardzo mam go dość. Nie mogę oddychać gdy nie ma go blisko, bo tak bardzo go potrzebuję"
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Wiedziałam kiedy rodzina miała problemy, bo zawsze zaangażowane było w to pół rodziny. Nie mogło się obejść bez zbędnych komentarzy, i wytykania palcami, jednak w tym momencie każdy dał sobie na wstrzymanie. W domu było kilka moich wujków i parę nieznanych mi osób. Dopiero co weszłam, ale wiedziałam o co chodziło.
O firmę ojca.
Przełknęłam ślinę i spojrzałam na mamę, która panikowała. Panował gwar, każdy rozmawiał, czasami coś do siebie krzyczeli, ale pierwszy raz słyszałam jak mój tato krzyczał i panikował. Weszłam do salonu, i spojrzałam na mojego brata, który stał w kącie i Przyglądał się wszystkiemu.
- Co się tutaj do cholery dzieje? - zapytałam, ostatni raz zerkając na osoby.
- Firma ojca ma poważne kłopoty. Wszyscy klienci odeszli, nie mogą zawiesić działalności, bo przepadną im wszystkie udziały. On się boi. Po raz pierwszy - powiedział, a ja spojrzałam na tatę. Co chwila gdzieś dzwonił, moja matka stała obok niego i głaskał moje ramię.
Zobaczyła mnie i jej spojrzenie uległo zmianie. Była wściekła. Zaczęła kierować się w moją stronę z zawrotną prędkością, prawie że biegła, dlatego też odsunęłam się znacznie, ale to nie pomogło, bo to co miało się zdarzyć, właśnie się stało.
Kobieta zamachnęła się i wymierzyła soczysty cios w policzek. Moja głowa pod wpływem siły, obróciła się na bok. Mimowolnie złapałam się za policzek i skrzywiłam znacznie. W moich oczach zakręciły się łzy.
Policzyłam w myślach do trzech, aby się uspokoić. Musiałam myśleć trzeźwo, bo jeżeli dałabym się ponieść emocjom, czekałby nas rodzinny skandal. Już nas czekał.
W salonie zapanowała cisza, a ja spojrzałam mimowolnie na każdego byleby nie na nią. Tak, to powinno mnie uspokoić. Nie mogę się rozpłakać.
Mój brat patrzył na nas zaskoczony, ale nie wiedziałam czy będzie w stanie się ruszyć. Widziałam w jego oczach strach. Posłałam mu mały uśmiech, dając mu do zrozumienia, że nic mi nie jest. Tak mi się bynajmniej wydawało. Odsunęłam się znacznie od kobiety i zaczęłam kierować się w stronę schodów, aby pójść do mojego pokoju. Szła za mną. Przełknęłam ślinę i weszłam do pokoju.
– Co ty sobie myślisz!?
– Jak mogłaś mnie uderzyć? Na oczach wszystkich? – zapytałam, nie odpowiadając na jej pytanie. Odłożyłam swoją torbę i zapaliłam lampkę starając się ignorować obecność kobiety w pokoju.
– Trzeba cię jakoś dyscyplinować! – podniosła głos. Westchnęłam ciężko.
– Nie mamo. Ze mną jest wszystko w porządku, chociaż dla ciebie nigdy nie będę "w porządku". Zawsze widzisz jakieś ale, zawsze czuje się gorsza, matki tak nie robią – powiedziałam, wzdychając ciężko.
– Nie mów mi co mam robić, a czego nie. Rodzice powinni dyscyplinować swoje dzieci.
– Chcesz mnie karać, bo co? Bo jestem już dorosła? – zapytałam, a ta zacisnęła mocniej szczęki.
