"Nienawidzę go tak bardzo, że aż pragnę go bardziej i bardziej. Z każdym dniem chce go mieć blisko pomimo, że tak bardzo mam go dość. Nie mogę oddychać gdy nie ma go blisko, bo tak bardzo go potrzebuję"
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Jeżeli kiedykolwiek zdarzyło się, że wstawałam rano i nie przeklinałam tego dnia; musiało być coś nie tak.
Taki dzień zdarzał się bardzo rzadko. Może nawet rzadziej niż mi się wydawało. Wiedziałam, że jeżeli nawet teraz kiedy, wszystko się układało, coś musiało się w końcu zepsuć, ale jeszcze nie wiedziałam co. Dzisiaj nawet ubrania dobrze na mnie leżały.
Moje soczewki nie przyszły dlatego byłam zmuszona do noszenia okularów, ale zdawały się o wiele bardziej wygodniejsze. Poprawiłam swój sweter i przeczesałam palcami włosy. Chciałam ukryć swoją bladą skórę pod warstwą ubrań i toną korektora.
– Seyoung, zejdź na dół! – krzyknęła mama. Westchnęłam i uśmiechnęłam się Sama do siebie. Wszystko dziwnie zaczęło się układać, nagle życie nabrało sensu, mama w końcu dostrzegła, że jestem jej córką, a nie robotem. Gdy dostawałam gorszą ocenę, po prostu się nie odzywała albo kazała poprawić. Lepsze to niż awantura.
– Już chwilkę! – odpowiedziałam, i spakowałam kilka podręczników, które miałam zostawić w szkolnej szafce.
Zeszłam na dół, od razu czując jak kobieta porywa mnie do uścisku i całuję w policzek. Uśmiechnęłam się delikatnie odwzajemniając uścisk.
– Chodź zjeść śniadanie – powiedziała. Podeszłam szybko do blatu kuchennego i wzięłam jedną grzankę.
– Śpieszę się do szkoły, zjem na stołówce – pocałowałam ją w policzek i ugryzłam kawałek przypieczonego chleba. Weszłam na ganek i się ubrałam po czym od razu opuściłam dom. Musiałam wyjść tak, by nie wypuścić psa. Byłoby po mnie gdyby uciekł. Wyciągnęłam grzankę z ust, odgryzając część ugryzioną przeze mnie. Z bólem ja przegryzłam i skierowałam się na przystanek. Musiałam jechać dzisiaj autobusem ze względu na pogodę. Zbierało się na deszcz, a wolałam nie zmoknąć. Naprawdę – Potrzebujecie tego bardziej niż ja.
Zaczęłam rwać grzankę na małe kawałki i rzucać ptakom, które zebrały się pod moimi stopami. Uśmiechnęłam się delikatnie i wstałam widząc swój autobus. Przystanek miałam pod szkołą więc nie musiałam za dużo chodzić. Usiadłam na wolnym miejscu i czekałam aż dojadę na miejsce.
Włożyłam do uszu słuchawki, skupiając się na muzyce, która leciała z mojego telefonu. To było zdecydowanie lepsze, niż słuchanie gadania starszych pań.
Gdy tylko dojechałam do szkoły od razu weszłam do szatni i zdjęłam płaszcz, wyciągając z niego potrzebniejsze rzeczy. Weszłam do sali i usiadłam obok Sana.
– Boże, ktokolwiek podmienił mi Seyoung nie wymieniaj jej już, błagam – powiedział od razu, cmokając mnie krótko w usta na powitanie. Parsknęłam śmiechem wyciągając podręczniki z torby.
– Po prostu mam dzisiaj dobry humor – powiedziałam, posyłając mu uśmiech.
– Nie będziesz go miała jeżeli ci przypomnę, że mamy dzisiaj wychowanie fizyczne – westchnął, a mój uśmiech od razu zniknął się z moich ust. Mógł o tym nie wspominać.
