"Nienawidzę go tak bardzo, że aż pragnę go bardziej i bardziej. Z każdym dniem chce go mieć blisko pomimo, że tak bardzo mam go dość. Nie mogę oddychać gdy nie ma go blisko, bo tak bardzo go potrzebuję"
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ciemne włosy powiewały z każdym moim ruchem. Październikowe powietrze, powodowało iż chciałam zostać w domu i nigdzie się nie ruszać.
- Idioci – prychnęłam, widząc jak dwa sportowe auta jadą jak szalone, po pustej drodze. Przeszłam bezpiecznie przez pasy po czym, skierowałam się w stronę jednego z Seulskich liceów. Szczerze mówiąc, sama nie wiedziałam czemu akurat tutaj trafiłam. Może to przez to, iż matka chce bym była medykiem? Pochodzę z jednej z tych bogatszych rodzin, które mogą sobie na co nie co pozwolić. Mi jest to obojętne, gdyż nigdy nie spełniano moich zachcianek. Od ósmego roku życia potrafiłam posługiwać się płynnie Japońskim i Chińskim a także znać te bardziej głębsze słowa, w języku Koreańskim. Nie mogłam bawić się z dziećmi bo miałam zakaz, tak naprawdę gdy zaczęłam sama funkcjonować (czyli chodzić, jeść, załatwiać swoje potrzeby) rodzice mówili mi co mam robić. Siedziałam non stop przy książkach, bądź z nauczycielkami od języków.
Potrząsnęłam głową, jakby obok mojego ucha zaplątał się jakiś owad. Weszłam niechętnie do szkoły i skierowałam się do szatni.
- No witam Panienkę! – radośnie przywitał mnie San, czyli mój jedyny i najlepszy przyjaciel z dzieciństwa. Był on moim idealnym (prawie) odwzorowaniem. Tyle, że jego rodzice nie dawali mu wytycznych, i może robić co chce.
- Proszę cię, nie dobijaj mnie już z samego rana. Jest dopiero poniedziałek a ty już mnie męczysz i cholera wie co robisz – westchnęłam mało uprzejmie. Dla Sana była to normalność, do czego już się przyzwyczaił. Nie przeszkadzało mu to.
- Ale ty jesteś jebnięta, Seyoung-
- Nie jestem jebnięta, San. Wystarczy, że życie jebie mnie mocno przez cały mój marny i nieprzydatny żywot. Za jakie grzechy ja musze siedzieć w tej szkole – powiedziałam. Narzekanie z samego rana też już było normalne. W ciągu tych osiemnastu lat zdążył się już przyzwyczaić do mojego nieco naburmuszonego charakteru. Rzadko się zdarzało, bym się śmiała czy płakała. Ograniczałam się tylko i wyłącznie do nikłego uśmiechu bądź tego sztucznego. Oczywiście nie byłam taka od dziecka, broń Boże! To zaczęło się gdy zaczęłam powoli w wieku nastoletnim, ogarniać, iż jestem tylko i wyłącznie głupią marionetką matki. Chciała bym była jej, zaplanowała mi przyszłość, od A do Z.
– To wyrwijmy się – powiedział nagle.
– Niedoczekanie – przewróciłam oczami. On naprawdę był głupi myśląc, że zdecyduje się na wagary. Dobrze wiedział, że jeżeli bym wyszła, miałabym piekło w domu – Lepiej myśl o tym by poprawić te dwie jedynki z chemii – przewróciłam oczami. Oboje wyszliśmy z szatni, pierwsze co dało się słyszeć to mnóstwo pisków, podekscytowanych dziewczyn.
– A no tak! Dzisiaj ma do naszej klasy dojść nowy uczeń! – powiedział równie podekscytowany, jak one.
– Tylko orgazmu nie dostań, San – parsknęłam śmiechem rozglądając się po korytarzu. Pierwsze co rzuciło się w oczy to wysoki chłopak, w czarnym golfie, skórzanej kurtce, czarnych jeansach i wysokich, dosyć mocarnych butach. Szedł korytarzem, a za nim uganiała się chmara podekscytowanych nastolatek. Definitywnie nie był nimi zainteresowany, gdyż wgapiony był w telefon.
– Czy to go stara widzisz? – potrząsnął moimi ramionami, na co dostał w tył głowy. Po chwili brunet spojrzał się w naszą stronę, i delikatnie uśmiechając, zaczął kierować się w naszą stronę.
– O nie, ja stąd idę, bo ogłuchnę przez te laski – chciałam się obrócić, i odejść, ale San złapał mnie za kołnierzyk golfu przyciągając do siebie.
– Hej, chodzicie do klasy 3c? – spytał głębokim głosem, odznaczającym się Busańskim akcentem.
– Ni-
– Tak! – powiedział przyjemnie San, dając mi kusańca w bok. Skrzywiłam się, łapiąc za bolące miejsce. Cholerny gnojek.
– Och, jestem Jeon Jeongguk. Będę chodził do waszej klasy – powiedział uprzejmie, w naszą stronę.
– Choi San – odparł radośnie. No tak. San od zawsze nie krył się z tym, że podobali mu się w tym samym stopniu chłopacy, jak i dziewczyny. Ale, że tak od razu? Na nowo dostałam kusańca, w bok.
– Znowu? Przez ciebie będę miała siniaka, już kolejnego – jęknęłam rozżalona, po czym zmierzyłam nowego, od stóp do głowy. Wiedział, że to robiłam, a ja wcale się z tym nie kryłam. Od razu wiedziałam, że się nie polubimy, bogaty gnojek, który ma wszystko, i wszystko może. Och, tak. Z daleka to można zobaczyć – Kim Seyoung – mruknęłam od nie chcenia.
– Miło mi was poznać, wiecie może gdzie znajduje się szafka z numerkiem 562? Dostałem ją, ale nigdzie nie mogę znaleść – powiedział, a ja otworzyłam szerzej oczy.
– Tia, wiem doskonale – powiedziałam z kpiną – Zostało kilka minut do dzwonka, to chodź zaprowadzę cię – powiedziałam z litości. Zaczęłam kierować z brunetem, i pokazałam mu czerwoną szafkę — niestety znajdującą się obok tej mojej.
– Nie wydaje mi się, byś mnie polubiła – powiedział szczerze, gdy wracaliśmy.
– I tego też nie robię, nie przepadam za osobami, które stają się w jednym dniu popularne, także przyzwyczaj się – powiedziałam.
– Cóż, ja nie przepadam za kujonkami, które widzą tylko czubek własnego nosa, a chyba takowa idzie obok mnie – powiedział, po czym jak gdyby nigdy nic puścił mi oczko i wyprzedził mnie.
Już cię nienawidzę, Jeonie Jeongguku. Obyś wyleciał z tej szkoły.
