"Nienawidzę go tak bardzo, że aż pragnę go bardziej i bardziej. Z każdym dniem chce go mieć blisko pomimo, że tak bardzo mam go dość. Nie mogę oddychać gdy nie ma go blisko, bo tak bardzo go potrzebuję"
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Rozłożyłam się wygodnie na łóżku, zastanawiając się nad tym w jaki sposób mogę pozbawić Jeona jaj. Ja oberwałam w nos, a on dostanie w jaja. Ja mam pękniętą kość, a on może być bezpłodny.
Chwyciłam szybko za telefon i wykręciłam numer do Sana. Musiałam się upewnić, czy jest to możliwe.
– Jestem w stanie nietrzeźwości, nie odpowiadam na twoje pytania, co było najpierw jajko, czy kura – powiedział od razu. Przewróciłam oczami i uśmiechnęłam się sztucznie do kamerki.
Brunet zmierzwił swoje włosy i uśmiechnął się szeroko. Dobrze wiedziałam, że był w pełni trzeźwy, i nie miałam się co martwić, o to czy będzie w stanie odpowiedzieć na moje pytanie.
– Wyglądasz fatalnie – powiedział, a ja ponownie posłałam mu sztuczny uśmiech, zaciskając mocno szczękę. Czułam jak drży – Ale mów, czego chcesz.
– Czy jeżeli uderzy się kogoś z całej siły w jaja, to stanie się bezpłodny? – zapytałam. Widziałam jak San zrobił od razu przestraszoną minę.
– Wiem, że czasami cię irytuje, ale nie do przesady! – wrzasnął, a ja parsknęłam śmiechem, ale zaraz się skrzywiłam, czując jak boli mnie nos.
– Nie, nie ciebie chcę walnąć – mruknęłam. San od razu uśmiechnął się szeroko, będąc uszczęśliwiony z mojej odpowiedzi – Chociaż zastanawiałam się nad tym.
– Yah! – wrzasnął.
– Wyluzuj, raczej myślałam o Jeonie. Za to, że tak pięknie urządził mi moją twarz – powiedziałam, śmiejąc się zirytowana.
– Właśnie widzę że masz siniaka. Twoje oczy też nie wyglądają najlepiej – powiedział, na co nimi przewróciłam. Fakt, były trochę opuchnięte.
Poprawiłam się na łóżku, do pozycji siedzącej i skupiłam swój wzrok na moim chudym nadgarstku. Cieszyłam się, że zaczynałam wyglądać lepiej. Byłam znacznie chudsza, i trochę bledsza. Muszę jeszcze tylko wytrzymać do następnej rodzinnej kolacji, która jest w przyszłą sobotę. Dam radę. Nauczyłam się, jak opanowywać głód, więc wytrzymam. Pokaże im wszystkim, że się mylili.
– Wyglądam świetnie – mruknęłam sarkastycznie. Jeon nabił mi sporego siniaka, w tym sprawiając że kość pękła w jednym miejscu. Oczywiście moja mama chciała wyciągać jak największe odszkodowanie, ale od razu odwiodłam ją od tego pomysłu. Pieniądze nie zrekompensują tego co mi zrobił — ale zemsta już tak.
– Wracając do twojego pytania – mruknął – Nie, nie wiem czy można stać się bezpłodnym po uderzeniu kogoś mocno w fiuta.
– Szkoda – wzruszyłam ramionami.
– Dlaczego tak właściwie go nienawidzisz? – zapytał.
– Bo nasi rodzice się nienawidzą? – bardziej zapytałam retorycznie, niż odpowiedziałam – To oczywiste.
Mimowolnie wybuchłam śmiechem, słysząc jego dziwaczne wyznanie. Niech zapomni, że kiedykolwiek będę w stanie się z nim przyjaźnić. Zbyt bardzo się różnimy, i nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego on tego nie rozumiał. Sądziłam, że to było oczywiste. Nie byliśmy tacy sami. Nie chciałam zbytnio o tym rozmawiać, bo i tak miałam już zepsuty humor. Gorzej być nie mogło.
– Jesteśmy różni. Zupełnie różni – powiedziałam – Poza tym irytuje mnie, jest okropny, jak o nim myślę to-
– To masz motylki w brzuchu?
– Nie. Chcę mi się wymiotować – powiedziałam – Poza tym, ten kretyn nawet mnie nie przeprosił, nie zająknął się słówkiem! – powiedziałam oburzona.
– Zachowujesz się jakbyś co najmniej była w nim cholernie zakochana – zaśmiał się.
– Ale nie, nie jestem – powiedziałam przez zaciśnięte zęby. Matko, jak on mnie irytował! Oni oboje byli siebie warci – Rozmowa z tobą nie ma sensu, po co w ogóle gadamy?
– Bo do mnie zadzwoniłaś?
– Mogles nie odbierać – rzuciłam i się rozłączyłam. Zirytowana wstałam i wyszłam z pokoju.
Zeszłam po schodach, Przeciągnęłam się, i po chwili wyminęłam mojego brata, który o coś się do mnie rzucił. Poszłam szybko do kuchni by nalać sobie soku, wody, po prostu czegokolwiek do picia. Oparłam o blat, i rzuciłam spojrzenie w stronę mamy, która patrzyła na mnie uważnie.
– Mam coś na twarzy? – zapytałam.
– Opatrunek – rzuciła, i podeszła bliżej. Skrzywiłam się gdy mało delikatnie zdjęła mój bandaż, by wymienić na nowy – Ładnie się goi, za tydzień powinien zejść ci siniak.
– Mam nadzieję, bo nie zawsze udaje mi się go zakrywać podkładem – przewróciłam oczami. Kobieta wyrzuciła zurzyte plastry, i nakleiła na mój nos mniejszy plaster na rozcięcie, raczej nie zostanie po nim blizna.
– Miejmy nadzieję, że zejdzie do przyszłej soboty – powiedziała, obserwując mój nos – Strasznie schudłaś, byłaś na jakiejś diecie? – zapytała.
– Hm? Nie – rzuciłam szybko. Przypomniałam sobie każdą grzankę, którą dałam ptakom. Każde kłamstwo, że jadłam w domu, byle by wypić jedynie jakiś marny mus z automatu, który potem i tak dawałam Sanowi. Nawet nie pamiętałam kiedy ostatnio zjadłam jakiś porządny posiłek.
Chcialam wyglądać jak najlepiej, aby w końcu powiedzieli mi coś miłego. Gdzieś w głębi mnie marzyłam o zjedzeniu całej lodówki, gdy głód boleśnie ściskał mój żołądek, ale uczyłam się nad tym panować. Guma i woda, były najlepsze. Potrafiłam tak zmylić swój mózg.
Mama pocałowała mnie w policzek, i ostatni raz mi się przyjrzała. Zagryzłam się nerwowo na swoim paznokciu, oddychając głęboko. Wyszłam z kuchni i skierowałam się prosto do pokoju. Byłam zmęczona i musiałam odpocząć.
Weszłam po schodach i zaraz po pokoju. Zamknęłam dwuskrzydłowe drzwi, i zapalilam światło. Zdjęłam ubrania zostając w samej bieliźnie. Podeszłam do lustra, i zarzuciłam szybko włosy na plecy. Nie wiedziałam, czy chciało mi się płakać, czy śmiać. Widziałam swoje żebra i wszystkie kości.
Pierwszy raz skupiłam się na tym jak teraz wyglądałam. Nie przypominałam w ogóle ideału, który moja rodzina oczekuje. Miałam łzy w oczach, ale nadal się na siebie patrzyłam.
– Powinnaś zacząć jeść – powiedziałam, podczas zakładania spodni. Czułam obrzydzenie i za chwilę przysłoniłam się włosami.
– Seyoung? – usłyszałam głos taty – Kolacja jest na stole.
– Ja.. – spojrzałam w lustro, i zakryłam się perwowo na wardze – Nie jestem głodna, muszę się uczyć.
– Na pewno?
– Tak. Jestem zmęczona, mam mnóstwo rzeczy do szkoły, i muszę wstać jutro wcześniej. Nie zjem dzisiaj z wami.
I znowu czułam się z tym źle. Znowu oszukiwałam i kłamałam, ale musiałam jeszcze trochę wytrzymać. Jeszcze tylko tydzień.
