My Boss is the Nerd I Rejected

24: Favourite

Sa sobrang gulat ko ay naitulak ko siya. I won't let him kiss me! Hindi pa kami tapos sa walang kwentang argument na 'to at hindi paghalik sa akin ang sagot!

"Sir kio!" Saway ko. "Answer me, will you?!" Napasapo ako sa noo ko.

"I fucking told you! I don't repeat myself, Ran. But for you... Fuck, I like you!" He said. Frustrated as me.

My mouth dropped half open. My lips formed an amuse smile. "Really, huh? How? When?" Sunod-sunod kong tanong.

"Since high school. I confessed to you, did I?"

Oh, yeah.

"You're kidding, right? Since high school? Your feelings doesn't change? How the fuck was that?"

Lalong dumilim ang tingin niya sa akin.

"Look at the mirror, Ran. You will probably fall in love with yourself too." Then he kissed me again.

Nagulat ako ngunit sa huli, nagpaubayan na rin. I... Can't believe it. So all this time, he still like me? After what I did to him back then? Or his feelings just came back? I don't know.

Ako rin naman. Alam ko sa sarili ko na gusto ko na siya dati pa. High school pa lang. Talagang takot lang ako. Maraming bagay ang ayaw kong mawala. Marami rin akong kinakatakutan tulad nila Brix at Angela. At nagsisisi ako kung bakit hindi ako lumaban sa kanila. Kung bakit hindi ko pinaglaban ang lalaking nasa harap ko. Maraming beses akong tinanong ni Angela dati kung gusto ko ba si Kio. Laging hindi ang sagot ko. Ayaw kong mahusgahan. Sino ba naman ang may gusto 'di ba? Natakot ako sa pwedeng sabihin ng iba. Nakadepende ang kilos ko kina Angela dahil ayaw kong mawalan ng kaibigan. Pero mas pinagsisisihan ko kung bakit si Kio naman ang hinayaan kong mawala. Naging aral sa akin 'yon.

'Di bale nang magsisi ka dahil nagawa mo ang isang bagay. Kaysa naman magsisisi ka dahil hindi mo iyon ginawa.

In the end kasi, mag iisip ka pa ng outcome. Pa'no kung sinabi ko sa kan'ya iyon at hindi ako natakot? Ano kaya ang mangyayari? Sana pala ginawa ko na 'yon, Edi sana kami pa.

'Yung mga ganoong bagay ba. Kaya mula ngayon, hindi na 'ko matatakot. Susugal na 'ko sa mga bagay na alam kong may mapapala ako. O kung wala man, ayos lang. At least naging masaya ako. Iyon ang importante. Let's treasure the memories. Because unlike people who come and go, memories made and stay. No one can take that away from us. Keep memories. Memories don't slip away, unless we let them.

Kio held my waist and carried me. Inilagay niya ko sa counter without breaking the kiss.

He's so frustrated and I don't know why.

"Sir kio," I called him but my voice was muffled because of his kisses.

Mariin ang hawak niya sa aking panga at beywang.

"Kio!" I pushed him this time. Nakainom ako, oo. I... Also like his kisses because it felt so damn good. Pero nasa cr kami. And... I think he's not in himself. Wala siyang kontrol so ako na ang pipigil sa kan'ya.

"I'm... " napayuko siya. Ang dalawang kamay niya ay nasa gilid at kinukulong ako. "Sorry. I'm sorry. I drank a lot."

I closed my legs and bit my lip. "O-okay lang, tara na. Hinihintay nila tayo."

Hindi siya natinag, sa halip ay tinitigan ako. Then he sighed and held my waist again. Tapos ay binaba ako.

Ako ang unang lumabas sa cr at napamura ako at hiniling na lang na kainin ng lupa nang makita si Rocel na malapit na sa pinto ng cr! Buti lumabas na kami kung hindi ay maabutan niya kami sa ganoong posisyon ni sir Kio!