"ပြွတ်! နိုးပြီးလား...?"
"အင့်...နိုးပြီး...."
"ထတော့မလား.. ?ကိုယ်ချီပေးမယ်..."
"ဟင်း....ထရမှာပေါ့ ၊အတန်းရှိတယ်လေ..."
လရောင် ညက အတန်းရှိတာကို မေ့ပြီ ဦးနှင်အတူနေခဲ့မိသည်။
ခါးအောက်ပိုင်းရဲ့ အနာဒဏ်ကို အံတင်းကာ ကျောင်းကိုသွားရအုံးမည်ဆို၍ သက်ပြင်းပင်ချနေမိ၏ ။
"ဘယ်သူ့ ခွင့်ပြုချက်နဲ့ အတန်းကိုတက်မှာတုန်း?"
"ကျောင်းတက်တာပဲကို"
"အောက်က နာသေးတယ်မလား ?၊ ခါးကရော မညောင်းနေဘူးလား..? ဟမ်.."
"နာတာတော့ နာပါတယ် ၊ ဆေး..."
"မရဘူး...ဒီတစ်ရက်တော့ မတက်ပါနဲ့ကွာ...ကိုယ်စိတ်မချဘူး နော်..."
လရောင် ဘယ်ငြင်းနိုင်တော့မည်နည်း။ ဦးရဲ့ 'နော်'
တစ်ခွန်းက လရောင်မလွန်ဆန်နိုင်တဲ့ အမိန့်ပမာ
ပင်။
"ဦးကို သိပ်ချစ်လွန်းကို ငယ်နားထောင်လိုက်မယ် ဟွန့် "
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ....ကိုယ့်စားနားထောင်တဲ့အတွက် ဒီနေ့ ငယ်ဘာဖြစ်ချင်လဲ ကိုယ်အကုန်လုပ်ပေးမယ်"
ဒေါင်းနှုတ်ခမ်းက ထွက်လာတဲ့ စကားတွေကိုနားထောင်ပြီ လရောင်မျက်လုံးများ ဝိုင်းစက်လာလေသည်။
ဝမ်းသားအားရစွာဖြင့်....
"တကယ်နော်..."
"အင်း...တကယ်..ဒါပေမယ့် တစ်ခုရှိတယ်နော်
ပင်းပန်းစေတဲ့အရာတွေကိုတေယ့ ကိုယ်လုပ်ခွင့်မပြုဘူး..."
"ဟုတ်...ဟီးဟီး..."
"Morning kisssလေး အွန်း..."
ဒေါင်းနှုတ်ခမ်းဆူကာ လရောင်ဆီတိုးလာခဲ့တော့လရောင် အလိုက်သိစွာ....
"ပြွတ်....:ကျေနပ်ပြီလား...?"
"ပြွတ်...!!!သိပ်ကျေနပ်..."
"ဟားဟား...."
နှစ်ယောက်တည်း လူးလိမ့်စွာ ရယ်မောကြရင်း
ထိုစဉ် လရောင် တစ်ခုခုသတိရသွားဟန်ဖြင့်....
"ငယ်အတန်းမလာဖြစ်ဘူးလို့ နေလင်းဆီဖုန်းဆက်ရမယ်...ခနနေ သူစောင့်နေမယ်..."
YOU ARE READING
Redress
Roman d'amour(Unicode +Zawgyi) ဦး နဲ့ ကလေး ဇာတ်လမ်းလေးပါ Warning ++🚨(စာလုံးတွေ ကြမ်းပါမယ်) Sweet🤤 (စောင် ခိုင် မှ ဖတ်ပါ) ဦး နဲ႕ ကေလး ဇာတ္လမ္းေလးပါ Warning ++(စာလုံးေတြ ၾကမ္းပါမယ္) Sweet (ေစာင္ ခိုင္ မွ ဖတ္ပါ)
