This Love Is Ours | Mika Reyes - Ara Galang

Chapter 25

25 of 40 chapters

-----

VIC'S POV
10:30 am

Dialling, Danica ......

Mag dadalawang oras ko na sigurong tinatry tawagan si Danica. Makikipagkita sana ako kasi sa kanya. Supposedly, may date kasi kami ngayon, and we haven't decided yet where to eat.

Triny kong tawagan si Cienne at same with Danica, hindi rin sumasagot. Hay nako, what's up with them? Mag tatatlong araw na rin simula nung nag Bicol kami ah. Tsk. Hindi ko naman pwedeng i-contact si Ate Kim dahil ayaw ko naman silang maistorbo ni FO. Anniversary kasi nila ngayon eh at nasa Batangas sila. Ayaw ko naman pumunta sa restaurant ngayon dahil nga dapat may date kami. Hay. What to do?

Alam ko na. Punta nalang ako sa Bulacan at bisitahin si Mama.

---

CIENNE'S POV

"Shit!"

Lumingon dito yung babae. I knew it. It was Danica.

Medyo tumila na ang ulan at paambon ambon nalang. Pumunta na ako kung nasan si Danica.

"Aaaaah!" halata ang pagkagulat sa mukha niya.

"What are you doing here?!" tanong ko sa kanya. Mataray na pagtatanong at mabilis na pagsasalita.

"Ah, eh,"

"Ano?! What the hell do you know about Mika?! Bat alam mo kung san yung puntod niya?! Alanganaman sinabi sayo ni Vic?! Ano?! Sagot!" niyuyugyog ko na siya. Nakakapanggigil talaga. Nagkakaroon na ko ng clues sa mind ko.

"Teka teka, Cienne!" tumigil ako sa ginagawa ko. Napatingin lang ako.

"Alam kong.... alam mo. Ikaw pa ba? Eh alam ko namang mabibisto mo ako." natatawa siya pero naluluha na din siya. With that smile. I knew it. May tinatago tong babaeng to.

"Tangina mo. Yeye!" I hugged her and she hugged me back. Oh my. This hug! Limang taon ko rin siya hindi nayakap, no!

"Sorry, Cienne.. Please don't tell Vic." tumango naman ako. Nangingilid na rin ang luha ko. I hugged her again.

"Hahahahaha, I missed you!" she told me with her happy eyes.

"I missed you too, Ye! We all missed you."

"Too bad hindi nila pwedeng malaman.." from a jaunty face to a serious face.

"Bakit hindi?"

"Hindi ko rin alam, Cienne. Hindi ko rin alam.. Pero in time, malalaman rin nila." she flashed a smile, pero matipid ito.

"Kasama mo ba sila Ara? I've gotta go--" hinila ko ng mahina ang kamay niya.

"No, hindi ko siya kasama." narelieve naman siya. "Pero kasama ko si Camille."

"She can't know."

"I know.. Don't worry di naman kita ipapahuli no."

Silence was all over us, and nakatingin lang kami sa grass.. Parang naghihintay na may magsalita.

"Alam ba nila Tita na buhay ka?" tanong ko ulit sa kanya. Pambasag katahimikan.

"Oo."

"Teka, paano ba talaga nangyari?" pagkukulit ko nanaman sa kanya.

Bago siya nagsalita ay nag buntong hininga muna siya.

"Mula nung nasa hotel..."

*flashback*

MIKA'S POV

Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Should I tell my mom about this? Perhaps, no. Masasaktan lang siya, mas masakit pa sa nararamdaman ko ngayon. I'm honestly out of ideas, di ko alam kung san ako pupunta, o mapapadpad. Bahala na.

Kasabay pa ng pagpatak ng luha ko at pagpatak ng ulan. Jusko naman, sobrang hassle. Hindi ko alam kung mapapariwara na ako. Ang sakit sakit talaga. A little mistake, yet a huge consequence.

"Hala," patigil tigil tong kotse. Naubusan na ata ng gas.

This is the worst day of my life! Umuulan na, nawalan pa ng gas! Ano ba naman yan, wala na bang mas sswerte pa sa buhay kong to?!

Sa di kalayuan ay may matatanaw na gas station mula sa kinaroroonan ko. Di bale nang mabasa sa ulan, basta kailangan ko ng gas ngayon. Ipapadpad ko pa ang sarili ko kung saan man. Iniwan ko muna ang phone at wallet ko sa kotse ni Ate Kim.

"Kuya! Uhm, kuya!" I was trying to get their attention pero nabigo ako. Pumasok ako sa 7/11 para bumili ng drinks... Pero, wala nga pala yung wallet ko. Katangahan namaman, Mika. Sus. Lumabas na ako ng 7/11 at sakto, may boy dun na wala naman masyadong ginagawa.

"Kuya, pwede bang patulong sa car na yun?"

Wait, teka!

"Hoy!!!!! Ibalik mo yang sasakyan!!!!!!!!!!!"

Di ko nang magawang habulin ba. Kung sino man ang carnapper na yun, makarama nalang sana. Di ko na kayang magrant pa. Wala na yata talaga akong luha na mailuluha at wala na talaga akong choice kung hindi ipaalam ito kay mama. Wala akong phone kaya nakitawag nalang ako.

"Kuya, p-patawag p-po... Ha.." Napahikbi na ako sa iyak ko.

"Ma...."

*end of flashback*

"Yun." kwento niya habang natatawa. Ang bipolar.

"So alam nga ni Tita. Jusme, wala na bang mas sasaya pa sa araw na yun para sayo, ye?!" pagtatanong ko nanaman. Ang epic naman! Siguro kung ako yung nag-iiyak nalang ako ng parang bata.

"Hahahahahaha, that's 5 years ago. Move on na tayo. Super epic no? Natatawa nga ako tuwing naaalala ko." wow, at nanggaling talaga yun sa kanya ah? That's unusual.

"May I ask you one question now?" tanong ko ulit sa kanya.

"Shoot."

"Mahal mo pa ba si Ara?"

She was quite uncertain kung magsasalita siya or iimik or what, at parang na-shock pa siya sa tinanong ko. I can see, na medyo kinakabahan siya sa isasagot niya. Hanggang ngayon, nananatili lang siyang tahimik at nakatingin sa puntod ni Mika.. I mean, sa puntod ng kunsino man to.

"Okay, I get it. You don't have to tell me.. It's pretty obvious na mahal mo pa din siya."

"Hehe, thanks, Cienne.. Thanks kasi --" may sasabihin pa sana siya nang may biglang sumigaw ng..

"Mommy! You're so tagal. I'm inip naaaa..!"

Nanlaki naman ang mata ko. M-mommy? Hindi ko yan anak ha? Shit.. Tama ba tong nasa isip ko...

"Cienne... Si Jillian. Anak ko."

---------

15 chapters leeeeft :) hahahahaha thank you sa mga nagbabasa pa din hanggang ngayon. :)))