အခ်ိန္ေတြကလည္းတျဖည္းျဖည္းနဲ႕ကုန္ဆုံးလာခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။အခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးလာသေလာက္ေမာင္မ်က္ႏွာမူရာအရပ္ကေႏွာင္းဆီမွာမဟုတ္ေသးဘူး။ေမာင္နဲ႕လက္ထပ္ထားတာႏွစ္လသာျပည့္သြားတယ္။ေမာင္ရဲ႕အခ်စ္ကိုအခုခ်ိန္ထိမရနိုင္ေသးဘူး။ေျပာင္းလဲသြားတာကေတာ့ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။အၿမဲတမ္းေမာင့္အလာကိုေစာင့္ရင္းအိပ္ပ်က္ခဲ့ရတဲ့ေန႕ရက္ေတြ၊ေမာင္နဲ႕အတူထမင္းလက္စုံစားမလို႔ေစာင့္ေနရင္းထမင္းမစားခဲ့လိုက္ရတဲ့ေန႕ရက္ေတြကိုေမာင္ကဖန္တီးေပးခဲ့တယ္။ငါကေတာ့ေမာင့္အလာကိုေမွ်ာ္ရင္းတစ္ေယာက္ထဲအထီးက်န္ေနတဲ့အခ်ိန္ေမာင္ကေတာ့ေမာင့္အခ်စ္ဉီးနဲ႕အၿမဲရွိေနခဲ့တယ္ေလ။ၾကည့္ရတာေမာင္ကသူ႕ကိုအတင္းအၾကပ္လက္ထပ္တဲ့ငါ့ကိုဒဏ္ခတ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။အမွန္တိုင္းေျပာရင္ငါသိပ္ပင္ပန္းတယ္ေမာင္။ငါကိုင္တြယ္ခြင့္မရတဲ့ေမာင့္လက္ေမာင္းအေပၚခ်ိတ္တြယ္ထားတဲ့သူမရဲ႕လက္ေတြကိုၾကည့္လိုက္တိုင္းငါနာက်င္ရတယ္ေမာင္။ငါ့ကိုရိုးရိုးသတ္လည္းေသပါတယ္ေမာင္ရဲ႕.... ဒီလိုမ်ိဳးတေျမ့ေျမ့ခံစားေစရတဲ့နည္းနဲ႕ေတာ့ငါ့ႏွလုံးသားကို
မသတ္ပါနဲ႕ေတာ့ငါ့ရဲ႕.....ေမာင္။
တံခြန္ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာေတာ့sofaေပၚမွာငိုင္ေနတဲ့တစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီးမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕သြားမိသည္။သူအရင္ကအဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး။အၿမဲတမ္းတက္တက္ႂကြႂကြတဲ့ရွိေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကဘာလို႔ဒီေလာက္မွိုင္ေနတာလဲ။ၿပီးေတာ့သူအရမ္းပိန္သြားတယ္။ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြလည္းမရွိေတာ့တဲ့အထိကိုသူပိန္သြားတယ္။တံခြန္ေအာက္ထပ္ဆင္းလာတာေတာင္အခုထိငိုင္ေနတဲ့သူေၾကာင့္သူရွိေနတဲ့sofaဆီကိုသြားကာေခၚလိုက္ေတာ့
"ေႏွာင္းဖြဲ႕ႀကိဳးး"
"ဟင္....ေမာင္"
"ခင္ဗ်ားဘာေတြေတြးေနတာလဲ"
"ဟီးဟီးးးးေမာင္ကသိခ်င္လို႔လား"
"က်စ္......."
"ေႏွာင္းဖြဲ႕ႀကိဳးဆိုတဲ့ငါ့မွာဘာေတြေတြးစရာရွိေနလို႔လဲ....ေတြးစရာဆိုလို႔ေမာင့္အေၾကာင္းဘဲရွိတာကို"
"မသိပါဘူးတစ္ျခားအေကာင္ေတြ
အေၾကာင္းမ်ားေတြးေနတာမ်ားလားလို႔"
