မေန႕ကေမာင္နဲ႕စကားမ်ားၿပီးထဲကေမာင္ကေႏွာင္းနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္မဆိုင္ေတာ့ဘူး။ေႏွာင္းဖက္ကေမာင္နဲ႕နီးစက္လာေစဖို႔ဘယ္ေလာက္ဘဲႀကိဳးစားႀကိဳးစားတစ္ျဖည္းျဖည္းေမာင္နဲ႕ပိုၿပီးေဝလာတယ္လို႔ခံစားေနရသည္။
ring....ring....ring
ေႏွာင္းေတြးေနတုန္းမွာဘဲဖုန္းသံၾကားလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ဖိုးဖိုးျဖစ္ေနလို႔ၿပဳံးလိုက္မိတယ္။ေႏွာင္းကိုခ်စ္ေပးတဲ့သူေတြရွိေနေသးတယ္။ေမာင္ကလြဲရင္ေပါ့....
"Helloဖိုးဖိုး"
"ေျမးအဆင္ေျပရဲ႕လား"
"ေႏွာင္းအဆင္ေျပပါတယ္ဖိုးဖိုးရဲ႕"
"အင္းးးေျမးတံခြန္နဲ႕ေရာအဆင္ေျပရဲ႕လား"
"ဟီးဟီးးးးေျပပါတယ္ဖိုးဖိုး"
"ဖိုးေျမးအသံကိုနားေထာင္ၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ေျမးလုံးဝအဆင္ေျပမေနဘူး"
"ဖိုးးးေႏွာင္းးး"
"လႊတ္ခ်လိဳက္ေျမးးးကိုယ့္ဆီမွာစိတ္မရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုေျမးဘယ္ေလာက္ထိဆြဲထားနိုင္မယ္ထင္လဲ"
"ေႏွာင္းဆြဲထားနိုင္တဲ့အထိေပါ့ဖိုးဖိုး"
"ဖိုးနဲ႕ေနတုန္းကတုန္းကလိုခပ္ဆိုးဆိုးေႏွာင္းဖြဲ႕ႀကိဳးပုံစံလိုမ်ိဳးဘဲျပန္ေနလိုက္စမ္းပါေျမးရဲ႕"
"ေႏွာင္းးးးးးးး"
"ေျမးကိုဖိုးပ်ိဳးေထာင္ထားတာဒီလိုမ်ိဳးအရာအာလုံးကိုအရႈံးေပးေနဖို႔မဟုတ္ဘူးေျမး"
"ဟုတ္ဖိုးဖိုးး"
"အင္းးးးအရင္လိုခပ္ဆိုးဆိုးေႏွာင္းဖြဲ႕ႀကိဳးကိုဖိုးျပန္ျမင္ခ်င္တယ္ကြယ္....အဲ့ဆိုဖိုးဖုန္းခ်လိဳက္ေတာ့မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့...က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ေနာ္ဖိုးဖိုး"
"အင္းးေျမးေရာဘဲ"
ေႏွာင္းဖုန္းခ်ၿပီးတာနဲ႕သက္ျပင္းခ်လိဳက္မိသည္။ေႏွာင္းကေမာင့္အတြက္ေၾကာင့္ေႏွာင္းရဲ႕အရာအားလုံးကိုေျပာင္းလဲထားရတာ။
ခပ္ဆိုးဆိုးေႏွာင္းဖြဲ႕ႀကိဳးကေန
ေမာင့္တစ္မ်က္ႏွာဘဲၾကည့္တဲ့ခပ္တုံးတုံးေႏွာင္းဖြဲ႕ႀကိဳးအေနနဲ႕ေမာင့္အနားမွာေနခဲ့တာ။ေမာင္ဖက္ကနည္းနည္းေလးဘဲငါ့ကိုလွည့္ၾကည့္ေပးရင္သိပ္ေကာင္းမွာဘဲ။
