ေႏွာင္းခန္းမထဲကထြက္ၿပီးတာနဲ႕ရေဝရွိတဲ့ေဆး႐ုံကိုျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။ဟိုေရာက္ေတာ့အခန္းထဲမွာဆရာဝန္ေတြနဲ႕ရႈပ္ေနတာေတြ႕လိုက္ေတာ့စိတ္ပူကာအခန္းထဲအျမန္ဝင္သြားေတာ့ေႏွာင္းကိုၿပဳံးျပေနတဲ့ရေဝကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။က်ခ်င္ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုအျမန္သိမ္းလိုက္ၿပီးးး
"ဆရာကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအဆင္ေျပရဲ႕လားဗ်"
"အဆင္ေျပတယ္ေႏွာင္း....ဒါေပမဲ့ေဆး႐ုံမွာတစ္ပတ္ေလာက္ေနေစခ်င္တယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ဆရာ"
ဆရာဝန္ထြက္သြားတာနဲ႕ရေဝအနားအျမန္သြားကာဆြဲဖက္လိုက္ၿပီးး
"အီးဟီးးးးငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးမေသေသးဘူးဟဲ့.....အီးဟီးးးးးသူငယ္ခ်င္းေလးရယ္"
ရေဝသူ႕ကို႐ုတ္တရက္ႀကီးဖက္ၿပီးငိုေနတဲ့ေႏွာင္းေၾကာင့္
"ေအးမင္းအေဖငါမေသေသးဘူး"
"ေအးေအးးးမေသေသးရင္ၿပီးေရာ"
"ဒါနဲ႕ငါေမးပါဉီးမယ္ေႏွာင္းးးခုနကအခန္းထဲဝင္လာျခင္းျခင္းမင္းငိုေတာ့မယ္ေလ....အဲ့တာဘာလို႔မငိုတာလဲ"
"ဟမ္.....အဲ့တာလားးငါ့မ်က္ရည္ေတြကိုျပန္သိမ္းလိုက္တာေလ"
"ဘာလို႔လဲ....ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကအခုမွသတိရလာတာကိုသူမ်ားေတြလိုမ်ိဳးးငိုၿပီးလာဖက္ရမွာမဟုတ္ဘူးလားး"
"မင္းကလဲ....ငါဝင္လာတုန္းကဆရာဝန္ေတြရွိေနတယ္ေလ.....ၿပီးေတာ့ငါဝတ္ထားတဲ့ပုံကိုၾကည့္စမ္းးဘယ္ေလာက္မိုက္လဲ.....အဲ့လိုမ်ိဳးခပ္မိုက္မိုက္ဝတ္ၿပီးငိုရင္ရွက္စရာႀကီးေလ.....မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ငါမမိုက္ဘဲေနသြားမွာေပါ့ဟ"
"မေအေဘးေလးးးး"
"ေဟ့ေကာင္....ခုနကမွငရဲကျပန္လာတာအခုျပန္သြားခ်င္လို႔လားး"
"ေစာက္႐ူးးးး"
ေႏွာင္းသူ႕ေရွ႕ကရေဝကိုၾကည့္ေနမိသည္။ရေဝမေပ်ာ္တာကိုေပ်ာ္ေအာင္ေနမွန္းသိသာေနသည္။ေႏွာင္းသက္ျပင္းခ်ကာရေဝေရွ႕ကခုံမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီးးး
"ငါအခုအကိုလင္းကိုရဲ႕weddingကေနျပန္လာတာ"
"အင္းးးးငါသိတယ္....ငါ...ငါ့ကိုသူ႕သစၥာေဖာက္ရက္တယ္ေႏွာင္းရယ္"
