Bana da aşık olur musun? (Tamamlandı)

4. Tanışma

Merhaba, ben geldim!! Keyifli okumalar tatlış okuyucular:)

Aradan bir ay geçmiş, Mart ayına girmiştik. Artık havalar yavaş yavaş sıcaklaşmaya başlamıştı. Bugün güneş, tam tepemizin üstünde doğmuştu. Yinede okula gitmeliydim, hiç canım istemesede. YGS, LYS hazırlıkları derken hayatım iyice mahvolmuştu. Anca ders çalışıyordum ve açıkcası artık bıkmaya başlamıştım. Test kitaplarımı camdan aşağıya atıp, ardındanda yakmak istiyordum. Yataktan sürüne sürüne kalktıktan sonra aşağıya inip basit bir kahvaltı hazırladım kendime. Güzelce yememin ardından yukarıya çıkıp banyoya doğru ilerledim. Üstümdeki pyjamalardan kurtulup, sıcacık suyun altına girdim. Kahverengi uzun saçımı köpükledikten sonra bir kaç defa vücudumu keseledim ve yanıma getirmiş olduğum beyaz havluyu vücudumun etrafına sarıp buharlarla dolu olan banyodan çıktım. Çıplak ayaklarım, yürüdüğüm yerlerde ayak izi bırakıyordu ve bu komiğime gitmişti. Dolabımın önünde durup, okul formamı aramaya koyulmuştum ki, belimde hissettiğim kollarla neye uğradığımı şaşırdım. İki kol, havludan başka birşey olmayan vücuduma sarılmıştı. Korkuyla bir çığlık attım.

Benim çığlığımla iki kol belimi bırakmış, beni serbest bırakmıştı. Hemen arkamı dönüp, o güçlü kolların sahibine baktım. Siyah dağınık saçlar, kahverengi gözler ve asker formasıyla bir adam karşımda duruyordu. Şaşkınlıkla gözlerini pörtletmiş bana bakıyordu.

"Ne yapıyorsun burda?"diye sordum sakin olmaya çalışarak, ama bu adamın Batuhan Sancaktar olduğunu biliyordum ve kalbim delicesine atıyordu. Adam sandığımdan da yakışıklıydı ve o asker formasının içinde inanılmaz çekici görünüyordu. Şuan karşısında havluyla olduğumu bile unutmuştum, tek yapabildiğim ona bakmaktı. Benden bir kaç kafa büyüktü herhalde, iri cüssesi karşısında şoka uğramıştım. Onun karşısında kendimi ezilmesi kolay bir karınca gibi hissetmiştim. Boynunda parlayan isimli kolyeyi görünce, tesbitimin doğru olduğunu bir kez daha anladım.

O Batuhan Sancaktar'dı.

O hayran olduğum adam. Bİr aydır aklımdan çıkartmak için mektuplarına ve günlüğüne dokunmadığım adam. O, bana da aşık olur musun? diye sorduğum adamdı.

"Asıl sen neden benim ve gülizar'ın odasındasın?"diye sorduğunda, sesi okadar sert çıkmıştı ki, elimi bir an için havludan çekmiştim. Sonra aklıma düşebileceğinin gelmesiyle tekrar sıkıca tuttum havlunun kenarlarını. Bu adam neden böyle korkutucu bakıyordu ki şimdi bana?

Sonuçta onu aldatmış olan ben değildim. Sevdiği kızdı. Bana bu şekilde bakıyor olması haksızlıktı.

"Burası benim odam."dedim, nefesim öyle düzensiz bir hale gelmişti ki bunu söylediğimde nefesim titremiş ve cümle abuk subuk çıkmıştı.

Galiba heyecanlanmıştım. Onu karşımda görünce çok fazla heyecanlanmıştım.

"Gülizar sana başka bir oda veremedi mi?"diye sordu bir adım yaklaşıp. "Ve Gülizar nerede? Sen onun odasına geçtiysen o nerede?"

"Yok,"dedim derin bir nefes alarak. "Ben bu evin yeni sahibiyim. Gülizar diye biri yok."

Ona bütün olanları nasıl açıklayacaktım? Çok mu üzülecekti... 

"Sen Zehra mısın?"diye sordu ve ardından kaşlarını çattı.  "Şimdi yalan söyleme ve Gülizar'ın nerede olduğunu söyle."

"Gerçekten yok,"dedim zorla. Gittikçe korkmaya başlamıştım, adamın karşısında yarı çıplaktım ve o kızı okadar sevdiği belliydiki, bir aydır içime atmaya çalıştığım üzüntü yine yüz üstü çıktı. "Ben bu eve taşındım, Gülizar kim bilmiyorum."

"Daha bir ay önce ondan bu evden gönderilen mektuplar aldım? Ve sendende bir mektup aldım o yüzden yalan söyleme."

"O mektupkarı ben yolladım,"dedim tüm cesaretimi toplamaya çalışarak. Yeterdi artık onu korumaya çalıştığım, madem o kızı bulmakta okadar israrcıydı bende ozaman ona gerçekleri söyleyecektim. "Gülizar aylardır bu evde yok, başkasıyla evlenmiş. Önce Facebook adresinden evlendiğini gördüm, ardından handan teyzeye sordum o da onayladı. Yani Batuhan Sancaktar, senin deli gibi aşık olduğun kız Ömer adında bir erkekle evlendi."