Bana da aşık olur musun? (Tamamlandı)

30. Aşk öpücüğü

Bir gün gecikse de işte karşınızda yeni bölümümüz!! Keyifli okumalar şimdiden güzel okuyucularım. Final bölümüne çok fazla bir şey kalmadı. ❤️ 

Hâlâ o kadar şaşkındım ki, bir türlü kendime gelememiştim. Batuhan bana evlenme teklifi etmişti, ben kabul etmiştim ve sonra şaşkınlık ve sevinçle birbirimize bakmıştık. Ardından ise doktor gelerek dinlenmem gerektiğini söyleyerek onları odadan çıkarmıştı. Yorgundum ve halsizdim. Vücudumu neredeyse hissedemiyordum, hareket etmekte zorlanıyordum. 

Neler olduğunu başta fazla anlamasamda doktorum kısaca bana anlatmış, ardından uyumama gerektiğini ve dinlenmem gerektiğini söylemişti. Bir kaç test için beni incelemişti ayrıca. 

Bir kaç gün bu şekilde geçmişti, günlerin çoğu zamanını uyararak geçiriyordum ve diğer zamanlarda ise Batuhan yanımda kalıyordu. Bana kitap okuyordu, müzik dinliyorduk, sohbet ediyorduk ve film izliyorduk. Akla gelebilecek her şeyi yapıyorduk birlikte. Günde sadece bir kaç saat olsa bile, o kadar mutluydum ki. Bana karşı daha farklı olmuştu. Kendini daha fazla açmıştı sanki... 

Günler sonunda normal bir odaya alınmıştım ve artık doktorlar o kadar peşimde koşmuyordu. Hayatı tehlikem ortadan kalkmıştı. Sadece bir gün daha burada kalacaktım, sonra artık eve gidebilecektim. 

"İyi misin güzel kızım?"

"İyiyim Ayten teyze," dedim gülümseyerek. Son zamanlarda o da geliyordu ve benimle vakit geçiriyordu. "Sizi de çok yordum."

"Olur mu öyle şey, deli kız," dedi ve samimi bir şekilde gülümsedi. "Sen bizim için önemlisin, hepimiz çok seviyoruz seni, yani yanında olmak bizi asla yormaz. Hem bak sana ne getirdim, biraz geç oldu ama durumun fazla iyi değilken aklıma gelmemişti."

Çantasından bir çerçeve çıkardı. Yüzünde muzip bir gülümseme vardı, çerçeve bakıp kıkırdıyordu. "Bu fotoğraf o kadar güzel ve tatlı ki, her baktığımda içimde sıcak bir his oluşuyor."

Çerçeveyi bana verdi. Fotoğrafta Batuhan ve ben vardık. Günler önce ilk kez aynı yatakta uyuduğumuz zamana ait olan fotoğraftı bu. Bu fotoğrafı görünce ister istemez benim de yüzümde bir gülümseme oluştu. "Çok güzel!" dedim heyecanla. "Bu bugüne kadar aldığım en güzel hediye, çok teşekkür ederim."

"Birlikteyken o kadar güzelsiniz ki," dedi Ayten teyze. Yüzünde sanki uzaklara dalmış gibi bir ifade vardı, elimde ki resme bakıyordu. "Adeta birbirinizi tamamlıyorsunuz. Batuhan sen hastayken bir gün bile yanından ayrılmadı. Sana gerçekten de çok değer veriyor Zehra, sen onun ailesisin. Umarım her zaman ailesi kalırsın. Zamanında çok üzüldü, bir sürü şey yaşadı, ama sen ona bunların hepsini unutturuyorsun. Onu mutlu ediyorsun."

Ne diyeceğimi bilemediğim için sadece sustum. Ben bu yeni odaya alındıktan sonra Batuhan kafeterya ya gitmişti, o sırada ise Ayten teyzeyle ben baş başa kalmıştık. Şimdi ise içimden Batuhan'ın gelmesi için dua ediyordum. Ayten teyzeyi seviyordum, çok tatlı bir kadındı. Yine de ne diyeceğimi bilemiyordum. Bir kadın sana oğlunu mutlu ettiğini söylediğinde ne söylemen gerekir? Teşekkür mu etmeliyim? Neden böyle heyecanlanıyorum ki, karşımda ki Ayten teyze. Karşında kayınvaliden varmış gibi düşünüp durma Zehra! Sakin ol. 

"Şey, teşekkür ederim."

"Sayende Batuhan'la Cevdet'in arası da hiç olmadığı kadar düzeldi, eminim ki sen hayatımızda olduğun müddetçe daha da düzelecek."

Ben daha cevap veremeden kapı açıldı ve içeriye Batuhan girdi. BEni görünce yüzünde kocaman bir gülümseme oluştu. Yanıma geldi ve; "İyi misin?" diye sordu. Son zamanlarda çok sık bu soruyu soruyordu. Sanki her saniye, her an iyi olduğumdan emin olmak ister gibiydi.