Bana da aşık olur musun? (Tamamlandı)

10. Lunapark

  Bu bölüm ithafı Elifsena1510 için:) hikayemi okuyup, yorumlar yaptığın için teşekkür ederim❤️

Saatler sonunda Batuhan eve geldiğinde yanında, poşetlerle gelmişti. Kapıyı açmamla bana kocaman gülümsemiş, getirdiklerini gurula göstermişti. "Bak neler getirdim. Akşama güzelce yeriz diye düşündüm. Çünkü ben bir iş buldum."

"Ve ilk günden maaş aldın?"

Düşünürmüş gibi yaptı bir kaç saniye ardından mahçupca gülümseyip. "Belki birazcık soyadımı kullanmış olabilirim. Bazen bir Sancaktar olmak işime yaramıyor değil hani."

Bu hali gülümsememi sağlamıştı. "Hadi içeriye geç Batuhan. Güzelce bir şeyler yiyelim."

"Alması benden, hazırlaması senden olsun mu?"

Yorgun gözüküyordu. Bu yüzden hemen kabul ettim. "Tamam tamam, sen dinlene dur ben hazırlayayım."

Acaba hâlâ lunaparka gidecek miydik? Başta kabul etmişti, ama fazla bir şey de dememişti. O değilde, artık komşuların görmesi bile umrumda değildi. Batuhan kapıdan çıkıyor, kapıdan içeriye giriyordu. Saklamak için herhangi bir zahmete girmiyordum.

Onların hakkımda düşündükleri umrumda değildi. Ben Batuhan'la vakit geçirmeyi seviyordum ve onunla vakit geçirecektim. Güzelce yemeğimizi yememizin ardından bulaşıkları yıkadım ve beklentiyle Batuhan'a döndüm. Çok yorgun gözüküyordu. Acaba gitmesek daha mı iyiydi?

"Eğer çok yorgunsan, gitmeyebiliriz?"

Batuhan başını olumsuz anlamda salladı. "Gideceğiz dedik, yani gideceğiz Zehra. Yorgun değilim sorun etme, yeterince dinlendim."

Harika bir adamdı. "Tamam. Ozaman sen nezaman hazır olursan çıkarı."

Sanldayesinden kalktı. "Hazırım, sadece ceketimi giyeceğim. Çıkabiliriz."

"Beni kırmadığın için teşekkür ederim."

"Senin evinde kalıyorum, hayatına pat diye dalıp, bana yardım etmeni istiyorum. Kısacası bana teşekkür etmene gerek yok. Teşekkür etmesi gereken benim."

Gülümsemekle yetindim. Ardından onun yaptığı gibi bende ceketimi ve ayakkabımı giyinip evden çıktım. Otobüsle gidecektik. Otobüse binip lunaparka doğru yol almıştık. Otobüsde yan yana oturduğumuz da kocaman gülümsüyordum.

O dizilerdeki sahneye benziyordu. Erkekle kız otobüsde yan yana oturuyor, hoş bu sahne türk dizilerde fazla yoktu, ama kore dizilerinde defalarca kez görmüştüm. Tayvan dizilerinde de bir kaç kez görmüştüm galiba.

Otobüsde yan yana oturuyor olmamız bana göre çok hoştu. Kimine göre bu fazla özel değildi belkide, ama benim için özeldi. Bu onunla geçirdiğim bir vakitti. Dişarıda geçirdiğim bir aktivite.

Yavaşca ona doğru döndüm. Düşünceli gözüküyordu. "Sorun ne?"

Omzunu kaldırdı, ardından uzun bir of çekti. "Çok mutlu gözüküyorsun, sebebi ne?"

Bu muydu aklında olan? Kaşlarımı çattım. "Çünkü birlikte vakit geçireceğiz. Neden mutlu olmayayım?"

"Bir otobüsün içindeyiz Zehra."

"Ve?"

"Neden mutlusun?"

Gözlerimi devirdim. "Neden mutlu olmayayım?"diye sordum. "Otobüsün içindeyiz, birlikte vakit geçiriyoruz ve lunaparka gidiyoruz."

Batuhan bakışlarını yere eğmişti. Bunu neden yaptığını anlayamamıştım, ama parmaklarını birbirine kenetleyip, bakışlarını ayakkabılarına çevirmişti. "Bana benziyorsun. Benim hissettiklerimi hissediyorsun. Bende Gülizar'la bir otobüsteyken, ya da kücücük bir ev tutmuşken mutluydum. Onunla olan her şey beni mutlu ediyordu, ama o bunlarla asla mutlu olmadı. Neden otobüse biniyoruz dedi, neden evimiz bukadar küçük dedi... sen ise en küçük şeyden mutlu olabiliyorsun... keşke, seni daha önce tanısaydım... Galiba ozaman sana âşık olmak isterdim."