Bana da aşık olur musun? (Tamamlandı)

18. Seni koruyacağım

Hepinize merhaba. Dayanamadım yine ben geldim sjsjsjjs Bu hikayemi yazmayı çok seviyorum ya. Batuhan'ın yeri bende ayrı. Hem artık yazıyım da bitsin. 2015'de yazmaya başladığım hikaye hâlâ bitmedi sjsjjsj

I ❤️ You all, cuties.

"Çok sevindik,"demişti Ayten teyze gülümseyerek. "Yeni bir başlangıç olacak bu hepimiz için."

Zoraki bir şekilde gülümsedim. "Evet, öyle olacak."

O evde yaşamak zor olacaktı. O adamla, aynı evde yaşamak çok zor olacaktı. Yinede sırf Batuhan'ı mutlu görmek için kabul etmiştim.

"Yarına her şey hazır olur. Siz hiç endişe etmeyin. Yarın gelin tamam mı?"

Çok sevinmiş gibiydi. Neden bukadar sevinmişti ki Ayten teyze. Sonuçta üvey oğluydu, gerçek oğlu bile değildi.

"Geliriz,"demişti Batuhan. Sesi düz çıkmıştı, sanki hiç bir duygu barındırmıyormuş gibi. "Yarın orada oluruz."

O eve, ailesi için gitmiyordu.

Annesinin anılarının barındığı evdi o ev. Belki de ömür boyu, değerli kalacaktı onun için o ev. Yine de bu da değildi o eve gitmek isteme sebebi. Eski hayatına, eski düzenine dönmek istemişti. Gülizar için ailesini terk etmeden önceki hayatına.

Çaylar bittiğinde, kalkmışlardı. Batuhan ve ben tek başımıza kalmıştık. Onlar gider gitmez de bana doğru dönmüş, "Konuşabilir miyiz?"diye sormuştu.

"Olur."

Koltukta yan yana oturduğumuz da Batuhan sonunda konuşmaya başlamıştı. "O evde yaşamak hakkında ne düşünüyorsun?"

"Benim için sorun değil."

"Emin misin? Bunu benim için yapmak istediğinden emin misin? İstemiyorsan, söylemen yeterli. Gitmeyiz olur biter."

"İsyorum,"dedim gülümseyerek. "Merak etme, istemediğim bir şeye evet demedim. Bir süre, o şekilde idare ederiz. Ardından seni aileye kabul ettiklerinde..."

Cümlemin devamını getiremediğim için, sadece burukça gülümsemekle yetinmiştim. Ondan sonrası benim için zor olacaktı. Alıştığım bu adamdan ayrılmak zorunda kalacaktım...

"Çok mu zor her şey senin için?"

Başımı anında olumsuz anlamda salladım. O şekilde düşünmesini istemiyordum. Zor değildi benim için. Zordu, ama bunu onun bilmesine gerek yoktu. "Hayır, hiçte zor değil. Merak etme lütfen."

Yüzünde küçük, aşırı küçük bir gülümseme oluşmuştu. Neredeyse yok sayılırdı. "Beni aileye kabul ettiklerinde, sen hayatımdan yok olmayacaksın Zehra,"diye söyledi sakin bir şekilde. "Hayatımda bir yerin her daim olacak. Benim için değerli bir arkadaşsın."

Onun için değerli bir arkadaştım.

Gülümsemek için kendimi çok fazla zorlamıştım. Başaramamıştım, aptalca bir gülümseme oluşmuştu yüzümde. "Sen beni istediğin müddetçe hayatında kalacağım."

"Yanımda olduğun için teşekkür ederim. Bugün yaptığın her şey için teşekkür ederim. Bu forma için de çok teşekkür ederim, hazırladığın yemek içinde... Beni mutlu etmek için elinden geleni yaptığın için de teşekkür ederim."

"Rica ederim, herzaman mutlu olman için elimden geleni yapacağım."

"İyiki varsın, iyiki bu eve taşınmışsın. Sen olmasaydın..."dedi Batuhan ve ardından bir kaç saniye sessizliğe bürünüp, etrafına bakındı. "Sen olmasaydın, ben bu durumu asla atlatamazdım. Kaybolurdum, düşüncelerim, korkularım, geçmişim de kaybolurdum... Seni tanıdığım için minettarım."