Bana da aşık olur musun? (Tamamlandı)

24. İtalyan restoranı

Merhaba:) Yine ben geldim! Söylediğim gibi bölümler hazır olduğundan hemen hemen geliyorum^^ Bu arada, yaptığınız yorumlar için teşekkür ederim, beni çok mutlu ediyorsunuz❤️ Bir sonra ki bölümümüzü bir kaç güne paylaşacağım! 

Şimdiden keyifli okumalar❤️

O gün okulum erken bitmiş olmasına rağmen, Batuhan'ın beni alabilmesi için boş boş koridorlar da dolaşıyordum. Batuhan beşte işten çıkacaktı ve oradan direkt beni almaya gelecekti. İlk kez beni almayacaktı, ama ilk kez kendi teklif etmişti. Daha doğrusu, ilk kez, bu şekilde teklif etmişti. Bu yüzden istekli görünmeme aldırmayıp hemen evet demiştim.

Okulun önüne geldiğine dair mesaj attığında, ben de oturduğum banktan kalkıp dışarıya çıkmıştım. Üzerinde ki takım elbisenin ceketini çıkartmış, gömleğinin kollarını sıvamıştı ve arabanın kaportasına doğru yaslanmıştı. Kollarını göğsünün altında birleştirmiş, etrafına bakınıyordu.

Nefes kesici görünüyordu. 

Yavaş adımlarla arabaya doğru gittim. Ben arabaya yaklaştıkça Batuhan'ın yüzünde ki gülümseme daha da fazla genişliyordu. İçimden bir his onun bana gittikçe alıştığını söylüyordu, benimle yaşamaya alışmıştı. Beni sevmiyor olsa bile, beni görünce gülümsüyordu, bu bile benim için yeterliydi. "Okul nasıl geçti cadı?"

Gülümsedim. "İyi geçti, senin işin nasıl geçti?"

Batuhan yaslandığı yerden doğrulmuş ve benim için kapıyı açmıştı. "İyi geçti, yorucuydu, ama güzeldi. Hadi binde gidelim."

Arabada ki yerimi aldıktan sonra Batuhan'da binmişti ve her zamanki girmek yerine başka bir tarafa gidiyordu. Kaşlarımı çattım ve şaşkınlıkla nereye gittiğimizi anlamaya çalıştım. 

"Batuhan, yanlış yola girdin..." telaşla etrafıma bakınıyordum, şimdi bu İstanbul trafiğinde tekrardan doğru yola girmekte uzun bir mücadele olacaktı. Sonra aklıma, onunla aynı arabanın içinde daha uzun bir vakit geçireceğim geldi ve birden, pişman oldum. Keşke yanlış yola girdiğini ona söylemeseydim, çok çok sonra söyleseydim. Pişmanlıkla dudaklarımı ısırıp, etrafıma bakındım. Aksi gibi yollarda oldukça boştu, eve gitmemiz fazla zaman almayacaktı. 

"Yanlış yola girmedim."

"Efendim?"

Batuhan bir kaç saniyeliğine bana doğru dönmüştü. Yüzünde mahçup ve aynı zamanda utangaç bir ifade vardı. "Şey,"dedi ve tekrardan önüne baktı. "birlikte yemek yeriz diye düşünmüştüm. Bugün ilk iş günümü kutlamak için ve ayrıca, biraz o evden çıkalım diye..."

 Kadar heyecanlanmıştım ki hiç düşünmeden anında, "Olur!"diye bağırmıştım. "çok güzel düşünmüşsün, nereye gideceğiz?"

Bir eliyle saçlarının arasını karıştırmıştı. "İnternette güzel olduklarını söyledikleri bir yer vardı, oraya rezervasyon yaptırdım. Makarna çeşitlerini sevdiğin için, italyan bir restoran."

Makarna sevdiğimi biliyordu. Ben makarna sevdiğim için bir italyan restoranında yer ayırtmıştı. Bana umut vermek istemiyordu, ama farkında olmadan bunu yapıyordu. Bana böyle ilgi vererek, benimle bu şekilde konuşarak ve bana bu şekilde bakarak. Bana, fark etmeden umut veriyordu. Ona daha fazla bağlanmamı ve onu daha çok sevmemi sağlıyordu.