Nobody Takes Us Apart || Larry Stylinson

Hoofdstuk 1

POV Harry Styles

Ik zit, zacht uitgerukt, nogal met mezelf in de knoop. Val ik nou echt op Louis? Ben ik homo en val ik op mijn beste vriend, maatje en bandgenoot? Vol van ellende plof ik op mijn bed neer. En dan woon ik ook nog met Louis in één huis. Wat als hij iets aan me merkt? Wie weet raak ik de controle over mezelf kwijt en begint ik hem opeens te zoenen! Wat zal hij dan wel niet van me denken. Een snik ontsnapt uit mijn mond en een paar tranen rollen over mijn wangen. Pure ellende. Waarom moest dit nou juist míj overkomen? Ik denk dat een stukje lopen me goed zal doen en sta op. Ik kijk naar buiten en veeg mijn gezicht af. Het is prachtig weer. Erg deprimerend want ik voel me verschrikkelijk. Voorzichtig doe ik mijn kamerdeur open en kijk of er niemand op de gang is. Zeker Louis niet. Ik denk dat ik het wel zeker weet. Ik ben echt verliefd op hem. Ik kan maar niet rustig blijven in zijn beurt. Vanochtend weer, aan de tafel toen Louis en ik de enige twee waren die nog zaten te eten. Een en al onrust was ik. Ik heb maar snel mijn eten naar binnen geschrokt en ben toen zo snel mogelijk vertrokken. Louis zal wel denken dat ik gek ben ofzo. Oke, de kust is veilig. Als een bezetene storm ik de gang door, de trap af en ren door de voordeur naar buiten. Help, Louis en Niall zijn in de voortuin. Ze hebben allebei alleen maar een zwembroek aan en houden een watergevecht. Ik probeer om niet te kijken, maar mijn blik wordt toch naar Louis toegetrokken. Hij ziet me lopen en roept: 'Hé, Hazza! Zin om mee te doen?' Ik bloos en kijk snel de andere kant op om vervolgens te mompelen dat ik een stukje ga lopen. Geen idee of ze het hoorden. Met mijn hoofd naar beneden, bang dat Louis en Niall mijn rode kop zien, sjok ik het erf af. Vanuit mijn ooghoek zie ik ze bezorgd naar me kijken.

Even later plof ik in het park op een bankje neer. Ik heb speciaal dit park uitgekozen omdat hier ongeveer nooit paparazzi komt. Mijn hoofd verberg ik in mijn handen en met mijn ellebogen leun ik op mijn knieën. Dan laat ik mijn tranen de vrije loop gaan en begin ik te huilen. Ik weet niet hoelang ik al op het bankje zit, maar op een gegeven moment komt er iemand naast me zitten. Iemand die mij troostend over mij rug wrijft maar niks zegt. Nieuwschierig en ook half bang dat het Louis is kijk ik op om te zien wie er zo lief voor mij is. Maar in plaats van één iemand zie ik twee mensen. Een oude vrouw van een jaar of 60 en een meisje van mijn eigen leeftijd. De oude vrouw zit naast mij en wrijft over mijn rug. 'Gaat het een beetje, jongen?' vraagt ze. Ik wrijf de tranen uit mijn ogen en knik. Ik voel me net een klein kind. 'Zou je ons willen vertellen wat er aan de hand is, dan kunnen we je misschiein helpen.' zegt de vrouw. 'Ik.. ik.. ik ben verliefd op mijn beste vriend.' zeg ik zachtjes. Ik voel weer tranen opkomen, maar slik ze weg. 'Ach, arme jongen. Dat is vast niet makkelijk.' Ik besef dat ik helemaal niet weet hoe de oude vrouw en het meisje heten. De oude vrouw lijkt mijn gedachten te kunnen lezen want te zegt: 'Och, ben ik helemaal vergeten om me voor te stellen. Ik ben Grace en dit is mijn kleindochter Vanessa.' zegt ze en geeft een knikje met haar hoofd naar het meisje dat Vanessa heet. 'En wie ben jij?' vraagt Vanessa. Het eerste dat ze zegt sinds zij en haar oma bij me zitten. 'Ik ben Harry.' mompel ik. 'En hoe heet die leuke vriend van jou?' vraagt Grace. Ik haal mijn mobiel tevoorschijn. Ik scherm het een beetje af want Grace en Vanessa hoeven niet te zien dat ik een hele map met foto's van Louis heb. Ik zoek een leuke foto uit en laat hem zien. Wat is Louis toch leuk. Ik zucht. 'Ach, wat een schatje.' zegt Grace. Ik voel een brok in mijn keel komen. 'Reageerde hij erg boos toen je het vertelde?' vraagt Grace troostend. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Ik.. ik heb het nog niet verteld..' zeg ik langzaam. Er verschijnt een lach op Grace haar gezicht en ze begint opgewonden te klappen. 'Maar jongen, toch! Wie weet vindt hij jou ook wel leuk!' Ze knijpt even in mijn wang, zoals oude vrouwtjes doen, waardoor ik een beetje moet grijnzen. Maar toch, ik zie het niet voor me dat Louis mij leuk vindt. Mij gezicht betrekt weer. 'Hij valt vast niet op jongens. Hij heeft een vriendin gehad.' zeg ik. 'En jij niet dan?' vraagt Vanessa scherp. Er verschijnen denkrimpels op mijn voorhoofd. Ik heb inderdaad een vriendinnetje gehad. Ik besef dat ik me toen heel anders voelde dan nu. Ik weet zeker dat ik nu écht verliefd ben en voel weer tranen opkomen. Ik ben echte een stomme huilebalk. 'Ach, dat valt wel mee, lieverd.' zegt Grace troostend. Shit, zei ik dat hardop? Godverdomme. Ik laat mijn hoofd weer hangen. 'Ik heb wel een vriendinnetje gehad, maar-' Vanessa onderbreekt mijn zin. 'Maar je voelde je bij haar anders dan bij Louis. Wie weet voelt Louis hetzelfde.' Ik schud mijn hoofd en mijn krulletjes vallen voor mijn ogen. 'Louis valt vast niet op mij.' Vanessa springt op en kijkt mij boos aan, waar ik een beetje van schrik. 'Ik vind dat je het tegen Louis moet zeggen. Niet geschoten is altijd mis!' Aan de ene kant begrijp ik haar wel, maar aan de andere kant.. 'Maar wat nou als Louis niet op mij valt? Dan is hij voorgoed op mij afgeknapt. En hoe moet het dan met onze band? Met One Direction?' 'Zit jij in One Direction?' Ik knik. 'Ken je dat?' vraagt Grace verbaast aan haar kleindochter. Zijzelf lijkt het niet te kennen. 'Ik heb er wel eens van gehoord. Volgens mij zijn jullie erg succesvol.' Ik knik en voel hoe we afdwalen van Louis. Waarschijnlijk ziet Grace het aan mij want ze zegt: 'Ik vind dat Vanessa gelijk heeft en dat je het tegen Louis moet zeggen. Zeg dat je graag vrienden wil blijven als hij niet hetzelfde voor jou voelt en dat je hiervoor One Direction niet wil opgeven. Want dat klopt toch?' Ik knik. One Direction wil ik zeker niet opgeven omdat het niks wordt tussen Louis en mij. 'Moet ik met je meegaan?' vraagt Vanessa. Ik schud mijn hoofd. Als het echt moet, moet ik het zelf doen. Misschien is het ook wel het beste dat ik het ga zeggen. 'Uhm..' begin ik. 'Als het eh.. niet zo positief afloopt.. kan ik dan een paar dagen bij jullie.. logeren?' stotter ik verlegen. 'Ja, natuurlijk!' Vanessa springt van het bankje op en geeft me spontaan een knuffel. Volgens mij duft ze eindelijk zichzelf te zijn. Ik glimlach en knuffel haar wat ongemakkelijk terug. 'Vanessa!' waarschuwt Grace. Waarschijnlijk begrijpt ze dat het voor mij nogal ongemakkelijk is. 'Sorry.' beschaamd laat Vanessa me los en kijkt naar de grond. Dan haalt ze een briefje en een pen uit haar tas en krabbelt haar adres op het briefje, om dat vervolgens aan mij te geven. 'Veel sterkte en succes, Harry.' zegt Grace tegen mij. Ik knik, bedank Grace en Vanessa en loop weer richting huis. Help, ik moet straks aan Louis gaan vertellen dat ik hem leuk vindt.

Halloow people! Ik hoop dat jullie het een beetje leuk vonden! Ik zal snel weer een nieuw hoofdstukje uploaden. Vote / Comment ?? Ik wil graag weten wat jullie ervan vinden en tips zijn natuurlijk altijd welkom! ;) xx