Nobody Takes Us Apart || Larry Stylinson

Hoofdstuk 31

POV Louis Tomlinson

Ik zie de blije lach die op Harry's gezicht doorbreekt als iedereen 'welkom thuis' heeft geschreeuwd en moet daardoor zelf ook glimlachen. Hij is zo ontzettend mooi, ook al weet hij dat zelf niet.

 De volgende twee uren gaan voorbij als in een waas. Iedereen eet, praat en lacht en het is geweldig. Ik praat niet met Harry maar we werpen elkaar vaak blikken en lachen dan naar elkaar. Rond zes uur eten we met zijn allen pizza en om zeven uur vertrekken de eerste mensen. En ja, zoals het gezegde klinkt: als één schaap over de dam is volgen er meer. Om half acht is iedereen weg behalve Niall en ik, maar ook hij besluit een paar minuten later op te stappen.

'Ik denk dat ik ook maar eens ga,' grijnst hij. 'Ik geef jullie twee lovebirds even wat tijd samen.' Hij knipoogt, zegt ons gedag en loopt de deur uit.

Harry en ik blijven samen over, hij zit op de bank en ik in een stoel daar tegenover. Hij glimlacht naar me waardoor zijn prachtige kuiltjes zichtbaar worden en mijn hart smelt.

En op dat moment voel ik weer de woede jegens Management. In boeken lees je over zo veel romances, de meeste met een happy end. Ik heb er vroeger altijd al over gefantaseerd hoe mijn liefdesverhaal later zou zijn. Ik zou met een heel knap meisje gaan, bedacht ik. Ik zou haar ontmoeten als ik ging studeren. Op onze zesentwintigste zouden we gaan trouwen en met onze huwelijksreis zouden we naar Ibiza gaan. Hoe cliché. Maar wie had ooit gedacht dat ik nu hier zou zitten, wereldberoemd en met een jongen? Ikzelf absoluut niet. Toch is hij het beste dat me ooit is overkomen. Hij is zó mooi, het is prachtig als hij lacht en zijn kuiltjes tevoorschijn komen, of als hij met zijn hoofd schudt en zijn krulletjes vrolijk dansen. Ons liefdesverhaal is misschien niet zo als verwacht, maar het is wel echt. En is dat niet het meest waardevol? We zouden samen heel gelukkig kunnen zijn.

Maar Management verpest dat.

'Is er iets, Lou? Je kijkt ineens zo verdrietig..' Zijn groene ogen kijken me onderzoekend aan.

'Ik dacht aan Management.' zeg ik somber.

Hij klopt naast hem op de bank als teken dat ik moet gaan zitten. Ik doe wat hij vraagt en als ik zit slaat hij een arm om me heen en dwingt me om hem aan te kijken.

'Management,' begint hij. 'Is vreselijk.' Ik knik bevestigend. 'Ze verpesten een ware liefde.' Weer knik ik. 'Maar wie zegt dat we daarom niet samen gelukkig kunnen zijn? We moeten van elk moment dat we samen zijn genieten. Momenten zoals deze.'

Hij drukt zijn perfecte lippen op de mijne. Ik pak met één hand zijn gezicht vast en hij trekt me dichter naar hem toe. Zijn lichaam tegen het mijne verwarmt me tot in de puntjes van mijn tenen en ik geniet er volledig van. Met zijn vrije hand streelt hij mijn gezicht waardoor ik kippenvel over mijn hele lichaam krijg. Hij laat zijn lange vingers op mijn kaak rusten en stopt de kus. Ik open mijn ogen en zie de zijne vlak bij me.

'Ik hou zielsveel van je Louis, vergeet dat nooit.'

'Ik hou ook van jou, Harry.'

De rest van de avond liggen we samen op de bank. We doen niet veel, maar we zijn samen. Ik kan me in jaren niet zo'n perfecte avond herinneren.

________________________________________________

 Drie weken later ben ik 's middags alleen in mijn appartement. We zijn zo als gast bij de Graham Norton Show, vooral om Four en de On The Road Again Tour te promoten.

De afgelopen weken gingen zó snel. Het was een redelijk rustige periode, we hadden een paar interviews en verder konden we onze eigen gang gaan. Ik ben vaak bij Harry geweest, die goed gebruik maakte van de vrijheid door uit te rusten en te herstellen. Alle momenten met hem zijn elke keer weer geweldig, maar dat zorgt er ook voor dat het steeds moeilijker wordt om te verbergen dat we samen zijn.