Nobody Takes Us Apart || Larry Stylinson

Hoofdstuk 29

{a/n: heyhey! omg ik kwam er net achter dat ik al meer dan drie maanden niet had geupdate :o sorrysorrysorry maar ik heb geen zin, tijd en inspiratie om te schrijven! maar ik kreeg de laatste tijd zoveel leuke reacties op het vorige hoofdstuk dat ik wel móést schrijven! opgedragen aan @0hCharlotte omdat ik haar reactie zo leuk vond en zij me er vooral toe heeft gezet dat ik verder ging schrijven! alleen het lukt even niet dus doe ik het zo gehe}

POV Harry Styles

Het voelt alsof ik in de lucht drijf. Het wit is zo vredig en ik voel nergens meer pijn. Zou ik al dood zijn? Als dat zo is, mag het van mij eeuwig duren. Mensen praten altijd over rijden op eenhoorns, maar dit is honderd keer zo goed wat mij betreft. Maar als dit echt de dood is, is het dan raar dat ik me alles uit mijn leven herinner? Die jongen met het bruine haar, hij blijft maar in mijn gedachten. En dan komen we bij alle redenen waarom ik niet dood zou willen zijn. Ik wil niet dood! En dan lijkt het ineens alsof het wit uit elkaar spat.
Ik open mijn ogen in één keer, wat me een beetje duizelig maakt. Ik knipper een paar keer zodat mijn beeld scherp wordt. Ik zie een ziekenhuis kamer. En ikzelf? Ik lig in een bed. Draadjes lopen door mijn neus en een infuus zit in mijn hand. En dan voel ik ook pijn. Een kloppend gevoel in mijn voorhoofd, als een gewone hoofdpijn. Ik schud mijn hoofd even, ik ben totaal gedesoriënteerd. Waar ben ik in hemelsnaam? Een ziekenhuis ja, maar waar en hoe? Hoe ben ik hier gekomen? Moeizaam wrijf ik in mijn ogen. Ik voel me zo stijf als een plank. Er klinken vaag wat stemmen van de andere kant van de kamer, maar ik zie niemand door het gordijn rond mijn bed. Ik slik en voel dat mijn keel zo rauw is als ik weet niet wat. Ik kuch een keer, wat verlichting geeft. De stemmen verstommen meteen. Stoelen schuiven en twee seconden later wordt het gordijn weggetrokken en zie ik zeven mensen. Geschrokken kijk ik ze aan. Wie zijn dat allemaal? 'Harry!' huilt de oudste vrouw van het gezelschap. In mijn hoofd begint een belletje te rinkelen. Harry... die naam... En dan zie ik hem. De jongen met het bruine haar. Hij kijkt me aan met een mengeling van opluchting en pure blijdschap. Een eenzame traan rolt over zijn wang. Het wordt me allemaal te veel. 'Jij.' kan ik nog net uitbrengen. En dan val ik weg.

POV Louis Tomlinson

Het is een drukte van jewelste. Iedereen praat door elkaar heen. 'Louis, volgens mij herkende hij je!' 'Hij leeft nog, hij leeft nog!' 'Waarom is hij nu weer bewusteloos?' 'Ik heb me nog nooit zo blij gevoeld!' 'Hij leeft nog, hij leeft nog!' 'Komt hij nog wel weer bij?' 'Dames en heren kunt u alstublieft even stil zijn, dit is niet bepaald wat de jonge heer Styles nodig heeft!' De arts weet ons stil te krijgen en gebaart dat we weer aan de tafel moeten gaan zitten. Als iedereen zit kijkt hij ons blij aan. 'Dit is heel goed nieuws,' zegt hij glimlachend. Goed nieuws? Echt waar? Meen je dat nou? Ik kan het niet laten om dat er sarcastisch bij te denken. Die arts lijkt me een enorm leeghoofd, maar wat weet ik daarvan? Oke, back to the point. 'Maar jullie moeten er rekening mee houden dat hij lange tijd in coma heeft gelegen en zijn hersens hebben tijd nodig om alles weer helemaal op een rijtje te krijgen. Dat is ook de rede waarom hij zojuist weer wegviel. Het is waarschijnlijk niks ernstigs,' Waarschijnlijk? 'en ik verwacht dat hij binnen een uurtje wel weer bijgekomen is. Ik heb dit soort dingen wel vaker meegemaakt. U kunt hier wachten tot hij bij komt of u kunt naar huis gaan en morgenochtend weer terugkomen. Familie is de hele dag welkom, vrienden kunnen komen tijdens de bezoekuren. Die zijn 's ochtends van negen tot elf en 's avonds van zes tot acht. Ik bedank u allen voor het komen vandaag. Ik heb nu andere verplichtingen maar je kunt me altijd oproepen via die knop daar.' wijst hij en wil weglopen. 'Wacht even!' roep ik. 'Je ziet ons toch niet als vrienden?' vraag ik wijzend naar Liam en mij. De arts kijkt me aan alsof er iets mis met me is. 'Jullie zijn geen familie, beste heren.' zegt hij. 'Maar we trekken elke dag met hem op! Hij is als een broer voor ons!' zegt Liam. 'Je kunt het niet maken om ons alleen op de bezoekuren te laten komen!' vul ik aan. 'Dat kan ik zeker wel.' 'Maar dat slaat helemaal nergens op!' roep ik. 'Dat slaat helemaal wel ergens op. Nog een prettige dag.' De arts trekt de deur achter zich dicht. 'Wat. Een. Klootzak.' mompelt Liam. 'Lopen er hier alleen maar van dit soort leeghoofden rond?' vraag ik. 'Het spijt me heel erg maar ik móét echt weg.' zegt Des aarzelend. 'Het is niet erg pap, wij blijven hier.' antwoordt Gemma. Des verlaat de kamer. De rest blijft. We wachten en zitten zwijgend aan de tafel. Na tien minuten kan ik de stilte niet meer aan en ga ik naast Harry's bed zitten. Glimlachend kijk ik naar hem. Hij herkende me, ik weet het zeker. Ik zag het in zijn ogen. Ik kan niet wachten om hem weer in mijn armen te sluiten. Zijn lippen op de mijne te voelen. Zijn handen door mijn haar. Een traan van blijdschap rolt van mijn wang en valt op zijn hand. Net als hij zijn ogen weer open doet. Hij kijkt me aan. Ik kijk hem aan. En zo zitten we daar een tijdje. De anderen aan de tafel hebben niet door dat Harry weer wakker is geworden en dat vind ik prima. 'Jij heet Louis, toch?' vraagt hij dan en ik kan wel huilen. Ik heb zijn stem zo enorm gemist. Ik knik glimlachend. 'Je was in mijn droom.'

{a/n: YAAAY NIEUW HOOFDSTUK!!!!! oke, waarschijnlijk is dit boek bijna afgelopen, nog één of twee hoofdstukken en een epiloog. ik zal proberen één keer per week te updaten! en geef veel votes en comments want dan ga ik sneller schrijven!!1!}