Nobody Takes Us Apart || Larry Stylinson

Hoofdstuk 22

POV Harry Styles

Het is al begonnen voordat ik het eigenlijk door heb, maar ik merk het pas als ik een lichte hoofdpijn voel. Daar gaan we dan. Vechten voor je leven. Mijn hoofd begint langzaam maar zeker erger te kloppen. Dan begint de grond heel lichtjes te trillen. Ik voel angst in mijn maag borrelen, bang voor wat er gaat gebeuren. Ik sta op. Voor mijn gevoel ben ik hier nu al drie dagen. En in die drie dagen is er niks gebeurd. Alles was wit, tempelachtig en nog steeds hing er die rare mist. Helaas heb ik Roos niet meer gezien. Dat was wel jammer, want het was erg eenzaam. Ook maakte het feit dat er niks gebeurde me bang. Wat nou als ik al midden in een opdracht zat, zonder dat ik het wist, en dat ik die niet goed uitvoerde? Maar nu gaat het echt komen. De grond begint steeds harder te trillen, en ik heb het gevoel dat het heel langzaam donkerder wordt. Het is meer mijn gevoel dan dat ik het daadwerkelijk zie. Fucking hoofdpijn. Het doet echt verdomd veel pijn nu. Er gaat opeens een harde schok door de grond en bijna val ik. Ik probeer snel mijn everwicht te hervinden.

En dan wordt het echt donker. Het ene moment was het nog licht en nu zie ik niks meer. Ik sluit mijn ogen en haal even trillerig adem. Kalm blijven, Harry. Oh god, je wilt niet weten hoe bang ik ben. Opeens dringt er een roodoranje gloed door mijn oogleden heen. Ik open mijn ogen en zie... vuur. Oh nee. Niet ook nog vuur erbij. Nog een harde schok zorgt ervoor dat ik op de grond val. 'Harry!' Ik kijk op. Een paar meter verderop staat een jongen met bruin haar en blauwe ogen. Op de één of andere manier lijkt hij te stralen. Ik heb het gevoel dat ik hem ken, maar ik kan hem niet plaatsen. Toch voel ik dat hij belangrijk voor me is, en ik wil naar hem toe. Ik probeer op te staan maar dan klinkt er een oorverdovend gedonder. Meteen val ik weer op de grond en als ik mijn hoofd ophef zie ik dat er een scheur van hier tot Tokyo in de grond zit. En de jongen staat aan de andere kant, net als het vuur dat steeds dichter bij komt. 'Pas op!' gil ik. De jongen lijkt het niet te horen en het vuur kruipt steeds verder naar hem toe. 'Pas op!' gil ik nog een keer. 'Kijk achter je!' De jongen kijkt me glimlachend aan, alsof er helemaal niets aan de hand is. 'PAS NOU OP!' schreeuw ik hopeloos. Dan is het vuur bij hem en begint aan zijn voeten te likken. Eindelijk lijkt hij iets te voelen. Zijn gezicht verschiet van de glimlach naar angst. 'HELP ME!' gilt hij wanhopig. 'HELP ME DAN!' Ik probeer op te staan, maar door de hoofdpijn val ik bijna meteen weer om. Ik kruip naar de scheur toe, maar als ik daar ben zie ik dat hij veel te groot is om overheen te springen. De kleine scheur is verandert in een groot ravijn. De vlammen likken nu aan de bovenbenen van de jongen. 'HELP ME! HELP ME ALSJEBLIEFT!' schreeuwt hij met tranen in zijn ogen. Ik durf niet naar zijn voeten en onderbenen te kijken, bang voor wat ik zal zien. 'Ik kan je niet helpen.' zeg ik bijna onhoorbaar, terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Ik wil de jongen zó graag helpen, maar ik kan niks doen. Ik kijk hem aan. Zijn ijzige blauwe ogen boren zich in de mijne. 'Help me dan.' fluistert hij, en dan verdwijnt hij in de vlammen.

'Harry.' fluistert iemand zachtjes. Ik doe mijn ogen open. Een paar donkerrode plukken hangen boven mijn gezicht. Ik kan ze even niet plaatsen, maar als ik de bruine ogen zie weet ik het weer. 'Roos?' fluister ik. Mijn stem klinkt heel erg schor en uit het niets krijg ik een hoestbui. Roos klopt voorzichtig op mijn rug. 'Gaat het een beetje?' vraagt ze bezorgd. Ik leg mijn hand tegen mijn voorhoofd aan en voel dat ik helemaal bezweet ben. Als ik naar mijn kleren kijk zie ik dat ze lang niet zo wit meer zijn als eerst. Zwarte roetvlekken zitten in mijn shirt en broek. Dan herinner ik me wat er is gebeurd. 'Die jongen! En het vuur en de scheur in de grond!' roep ik uit. Ik kijk om me heen, maar zie nergens vuur, een grote scheur, en ook zie ik de jongen niet. Ik besef dat ik deze omgeving niet ken. 'Waar ben ik?' vraag ik, mijn voorhoofd fronsend. 'Uhm, dit is een soort van balkon..' mompelt Roos. 'Wist je nog de dag dat we elkaar ontmoetten? Toen kwam ik ook hier vandaan.' Ik krabbel overeind. 'Wat is er gebeurd?' vraag ik. 'Je hebt je eerste opdracht gehad.' 'Hoe heb ik het gedaan?' 'Dat weet ik niet. Het spijt me.' 'Waar is het vuur gebleven? En die jongen?' 'Alles verdwijnt als een opdracht voorbij is.' Ze lijkt niet hetzelfde als op onze ontmoeting. Haar antwoorden zijn korter, en haar stem klinkt neerslachtig. 'Is er iets?' vraag ik. Ze schudt haar hoofd en tovert een glimlach op haar gezicht. Haar ogen lachen niet mee. 'Nee, hoor. Er is niks.' 'Waar was je die dagen voor de opdracht?' vraag ik nieuwschierig. 'Ik moest dingen doen.' zegt ze ontwijkend. 'Had jij ook een opdracht met vuur toen je hier was?' vraag ik verder. Roos bijt op haar lip en is even stil. 'Daar mag ik niks over zeggen.' zegt ze dan uiteindelijk. Ik kijk haar raar aan. 'Waarom niet?' 'Luister, Harry.' fluistert ze op dringende toon. 'We worden in de gaten gehouden, en ik mag niks zeggen. Vraag dus maar niet meer van dat soort dingen. Dat zal je niet helpen om hier weg te komen.' Haar bruine ogen kijken me aan. 'Begrepen?' vraagt ze zachtjes. Ik knik. 'Goed.' gaat ze verder op een luchtige toon. Ze staat op, en net zoals bij onze ontmoeting klopt ze haar broek af, ookal is er geen vuiltje op te bekennen. 'Daar verderop is een kleine fontein.' wijst ze. 'Mocht je je gezicht willen wassen, dan kun je daar heen. Dag, Harry!' Op een klein drafje loopt ze weg, en ze verdwijnt in de mist. 'Doei.' mompel ik. Er is iets vreemds met haar...

wajooo kiddo's nieuw hoofdstuk! hoe was het?? ik vind het zelf wel een redelijk goed hoofdstuk en ook een beetje spannend :)) hebben jullie de story of my life video gezien? o_0 hET WAS GEwoON FuCKing PerFECT! voor het geval je hem nog niet hebt gezien,, ik zal hem hiernaast zetten ;) vote / comment / follow ? love you guys, and lets break the record. xx andrea