Nobody Takes Us Apart || Larry Stylinson

Hoofdstuk 20

POV Harry Styles

Ik doe mijn ogen open en kijk rond. Waar ben ik? Alles lijkt wit te zijn. Een witte vloer, witte bankjes, witte zuilen. Het heeft iets weg van een witte tempel. Een heel erg witte tempel. Ook hangt er een dunne mist. Ik merk dat ik ook witte kleren aan heb. Een gewoon simpel wit T-shirt met een witte broek. Alles lijkt heel vredig, maar op de één of andere manier voel ik me niet veilig. Ik wil hier graag weg. Ik krabbel overeind en loop naar een rij zuilen toe. Er lijkt op de zuilen na niks te zijn, maar als ik er tussendoor wil lopen bots ik ergens tegenaan. Ik frons mijn wenkbrauwen. Wat is dat nou? Ik steek mijn hand naar voren. Het lijkt alsof ik tegen een onzichtbare muur ben aangelopen. Ik loop naar een andere zuilenrij toe, waar ik alweer die onzichtbare barière voel. Zo ook de andere twee. Zit ik nou opgesloten? Het gevoel van onveiligheid neemt toe. Ik zit in één of andere witte tempel en ik kan er niet uit. Someone, help me please. 'Hier boven!' klinkt het opeens. Ik val bijna om van de schrik. Met bonzend hart kijk ik naar boven. Op een soort balkon zit een meisje van mijn leeftijd. 'Wacht, ik kom naar je toe!' roept ze. Ze verdwijnt en een paar seconden later glijdt ze opeens langs een zuil naar beneden. Ik bekijk haar goed. Ze heeft donkerrood geverfd haar, bruine ogen en wat sproetjes op haar wangen. Ook zij draagt witte kleding. 'Wie ben jij?' vraag ik een tikkeltje onbeleefder dan was bedoelt. 'Ik ben Roos.' zegt ze. 'En jij?' 'Harry.' zeg ik. Ze gaat plotseling in kleermakerszit op de grond zitten. Ik staar haar verbaasd aan. Ze gebaart dat ik ook moet gaan zitten. 'Hoe vind je het hier?' vraagt ze nadat ik wat onwennig ben gaan zitten. 'Raar.' zeg ik zonder na te denken. 'Het lijkt heel vredig maar ik voel me hier helemaal niet veilig.' Roos is even stil. 'Goed gevoel heb je.' zegt ze dan. Ik kijk haar raar aan. 'Dit is de tempel van dood of leven.' legt ze uit. Ik kijk haar nog steeds raar aan. 'Je ligt in coma-' 'Niet waar!' onderbreek ik haar. Duh, ik praat nu toch met haar of niet soms. 'Jawel,' zegt ze geduldig. 'In het echte leven wel.' Ik frons mijn voorhoofd en denk na. 'Maar-' En dan schiet het me weer te binnen. Twee felle lichten, een harde klap en toen niks meer. Totdat ik hier wakker werd. 'Ohja..' zeg ik dom. 'Je lichaam ligt dus in coma, maar je geest is hier.' Ze is weer even stil en ik probeer alles op een rijtje te zetten. Aangereden. Lichaam in coma. Geest hier. 'Is dit dan wel echt? Of speelt het zich alleen maar in mijn hoofd af?' vraag ik. 'Natuurlijk speelt het zich in je hoofd af,' glimlacht Roos. 'Maar dat betekend toch niet dat het niet echt is?' Ze is weer even stil. 'Dit is dus de tempel van leven of dood. Je zult hier moeten vechten om terug te komen in je leven. Als dat niet lukt.. dan ga je dood.' Ik kijk haar geschrokken aan. 'En wat moet ik dan allemaal doen?' vraag ik. 'Dat moet je zelf ontdekken, daar kan ik je niet bij helpen.' Roos staat op en klopt haar broek af - ook al zit er geen enkel vuiltje op. Ik ga ook snel staan. Ze glimlacht naar me. 'Dag, Harry. Succes.' Ze draait zich om en wil weg lopen. 'Wacht!' roep ik. Ze kijkt me over haar schouder aan. 'Waarom ben jij hier nog? Moet jij niet terug naar je echte leven?' vraag ik. Ze glimlacht triest. 'Ik ben al dood. Ik heb niet hard genoeg gevochten. Maar toch leef ik half. Ik had een keus. En ik koos ervoor om hier te blijven, zodat ik mensen zoals jij kon helpen. Het is meestal een beetje eenzaam, maar ik was bang voor de dood. Dag, Harry. Misschien zie ik je nog wel.' En met die woorden verdwijnt ze in de mist. En ik blijf alleen achter.

haii! Eerlijk gezegd vind ik dit best wel een coel hoofdstuk, ookal is hij niet zo lang. :) ik hoop dat jullie het ook leuk vonden :DD okayy, wie wilt er nog meer in de directioner groepsapp? we hebben nu al zeven mensjus *partyhard* en het is fk gezellig! :D wil je erin? stuur je nummer via privébericht! vote / comment / follooow ? xx andrea