Nobody Takes Us Apart || Larry Stylinson

Hoofdstuk 23

POV Louis Tomlinson

Er zijn alweer een paar dagen verstreken sinds het ongeluk. Doodmoe verlaat ik het ziekenhuis. Ik loop net de parkeerplaats op als ik bedenk dat Liam me hier heeft afgezet. Shit. Dat wordt lopen. Ik kan natuurlijk altijd een taxi nemen, maar op dit moment ben ik daar niet voor in de stemming. Ik wil gewoon even alleen zijn. Terwijl ik richting huis loop begint het zachtjes te regenen. Lekker dan. Ik trek mijn muts ver over mijn hoofd en trek mijn hoofd in. Al vijf dagen ligt Harry nu in coma. En nog nooit heb ik in vijf dagen zoveel gehuild. De afgelopen dagen was het haast onmogelijk om me zonder rode ogen te zien. Iets wat de media natuurlijk opmerkte.

"Louis lijkt erg te lijden onder Harry's ongeluk. Is hier meer aan de hand?"

"One Direction lid Louis Tomlinson wordt de laatste dagen veel gespot met rode ogen. Zou hij dan zo'n goede band met mede-lid Harry Styles hebben gehad?"

En meer van dat soort gezeik. Het feit is ook nog dat ze gelijk hebben. Ik lijd vreselijk op dit moment. Probeer je maar eens voor te stellen dat iemand waar je van houdt een ongeluk heeft gehad. En niet zomaar iemand waar je van houdt. Iemand die je hart heeft gestolen, die je mooi laat voelen op de momenten wanneer je het niet meer ziet zitten. Iemand die je laat lachen als je down bent, waarmee je films kunt kijken en samen mee op de bank kunt liggen. Iemand waarmee je je leven zó graag wilt delen. En hij heeft een ongeluk gehad. Hij ligt in coma en je weet niet of hij ooit nog bij je zal zijn. Kun je dat je voorstellen? Ja? Dan weet je precies hoe ik me voel. Nee? Nou, het voelt alsof de rest van de wereld vervaagt, en je telkens door een lange zwarte gang loopt. Er komt geen einde aan, en het voelt alsof er steeds meer kilo's zich op je rug stapelen. En je moet ze maar mee blijven sjouwen, door die eindeloze zwarte gang. Verdriet. Vergeet zeker het verdriet niet. Een drukkend gevoel in je borst, een brok in je keel. En alles neem je mee terwijl je door die gang blijft lopen. Aan het einde zie je wit licht, en je wilt er naar toe, maar het komt niet dichter bij. Zo voel ik me nu. En ik moet je zeggen, ik heb me wel eens beter gevoelt.

Na een half uur lopen ben ik eindelijk thuis. Met verkleumde vingers haal ik mijn sleutel uit mijn jaszak en open de voordeur. Een prettige warmte komt me tegemoed. Heerlijk na al die kou. Zachtjes doe ik de deur achter me dicht en hang mijn jas op. De jongens hebben één lamp voor me laten branden, terwijl ze zelf natuurlijk al naar bed zijn gegaan. Ik werp een blik op de klok en zie dat het al half één is. Wat ben ik toch weer lekker op tijd. Ik loop naar de keuken en zet een ketel water op. Ik heb behoefte aan thee. Opeens merk ik dat mijn broek helemaal nat is van de regen. Ook iets wat ik de afgelopen dagen vaak heb. Sommige dingen merk ik gewoon niet meer. Ik ren geruisloos de trap op en pak een warme joggingbroek uit mijn kast. Snel verwissel ik mijn gewone broek voor de joggingbroek en ik sta als op de bovenste trap trede als ik rare geluiden uit Liams kamer hoor komen. Even zijn mijn gedachten compleet weg bij Harry, en ben ik zo nieuwschierig dat ik naar Liams kamerdeur toe loop. Voorzichtig leg ik mijn hand op de deurklink en duw hem langzaam naar beneden. Zachtjes doe ik de deur open en ik schrik me rot als ik zie wat er gaande is. Liam. En Eleanor. Zijn. Aan. Het. Zoenen. En. Eleanor. Heeft. Geen. Shirt. Meer. Aan. Eén seconde sta ik daar. Liam wendt zijn blik van Eleanor af en kijkt mij aan. Zijn ogen worden groot. Dan hoor ik beneden de ketel met water fluiten en als een speer ren ik naar beneden, terwijl ik Liams deur met een klap achter me dicht gooi. Eenmaal in de keuken draai ik snel het vuur uit en giet het hete water in de theepot. Niet dat ik het zo erg vind dat Liam en Eleanor zoenen hoor. Kijk, ik mag Eleanor nog steeds niet en ik gun Liam een vriendin, maar hij had best iets kunnen zeggen. Gewoon iets in de richting van: 'Louis, ik vind je media-vriendin leuk' Gewoon iets waardoor ik het wist. Dit is zo awkward. Als de thee klaar is schenk ik het in mijn mok en met een rusteloos gevoel plof ik op de bank. Nu Harry in coma ligt is mijn hoofd al een warboel, dit kan er nu ook nog wel bij hoor. Ik begin te rillen, ookal staat de verwarming op 22 graden. Ik begin zo hevig te rillen en te trillen dat de thee over de randen van mijn mok klotst, vol en nat op mijn kleren. Met veel moeite zet ik de mok op de salontafel en ik sla mijn armen om mijn benen heen. Waarom overkomt mij dit? Heb ik ooit iets fout gedaan? Het enige dat ik wens is gewoon een leuk leventje, met Harry naast me. Meer hoef ik niet. Ik sluit mijn ogen en ik voel tranen over mijn wangen lopen. Mentaal en fysiek heb ik mijn hoogtepunt bereikt. Mijn lichaam kan al die emoties niet meer aan. Het is uitgeput. Hevig begin ik te snikken. 'Het spijt me..' fluister ik. 'Het spijt me dat ik besta..' Laat me alsjeblieft dood gaan. Ik wil niet meer leven op deze manier. Langzaam vormt er zich een dikke mist in mijn hoofd en ik voel hoe ik langzaam het bewustzijn verlaat. Het enige dat ik nog besef is dat iemand zachtjes en kalmerend over mijn rug strijkt. 'Stil maar Louis, je hoeft je nergens voor te verontschuldigen. Alles zal goed komen, dat beloof ik je..'

bam. nieuw hoofdstuk. beetje plottwist dat van eleanor en liam muahah. maar omg. ik heb echt fucking veel medelijden met louis. arme stakker. niemand verdient dit. :(( eerlijk gezegd vind ik dit best een goed hoofdstuk heb ik nu eigendunk 0_o ojaa, en sorry dat ik bijna 2 weken niet heb geupdate maar had nogal veel huiswerk y'know. maar goed. ik hEB 80 VOLGERS! yess party. woohoo oke dan vote / comment / follow ? love you guys xo andrea