Nobody Takes Us Apart || Larry Stylinson

Hoofdstuk 27

{ a/n; hey allemaal! voordat ik begin met schrijven wil ik even zeggen dat het me heel erg spijt dat ik zo lang niet heb geschreven.. maar ik had echt to-taal geen inspiratie voor wat ik moest schrijven en ik had het druk met school. maar dan nu toch eindelijk (na 8 maanden ofzo) een nieuw hoofdstuk! 😊 ik weet niet of er nog veel me sen zijn die dit lezen, maar er komt soms wel een reactie PER DAG binnen dat ik verder moest gaan, dus ik heb besloten dat ook te doen. }

POV Harry Styles

'Roos?' zeg ik verbaasd en minachtend tegelijk. Ze kijkt me even aan maar slaat haar ogen dan gauw neer. Dan wend ik mijn blik naar Chaira en ze kijkt me zelfvoldaan aan. 'Onze kleine krullenbol staat er helemaal alleen voor. Niemand die er voor hem is, niemand die hier van hem houdt.' Die woorden snijden als een messensteek door me heen, maar een stemmetje in mijn hoofd zegt dat ze gelijk heeft. Ik bén alleen. 'Om met de deur in huis te vallen, waarschijnlijk had je wel bedacht dat ik je zo ga vermoorden. Dan sterf je hier en zal je in je échte leven in je coma overlijden,' Ik zet voorzichtig een paar stappen naar achter. Vaag besef ik me dat de deuren van de 'kathedraal' nog open zijn. Maar alsof Chaira mijn gedachten kan lezen, maakt ze een klein handgebaar en met een doffe klap vallen de deuren dicht. Ik hoor ook een zachte klik en weet dat de deuren op slot zitten. Het is nu echt alleen maar Chaira, Roos en ik in een soort kerkje met martelwerktuigen. 'Maar voordat ik je ga vermoorden, gaat Roos je even flink martelen.' gaat Chaira verder. Ik zie Roos' ogen groot worden. 'Ik weet dat ze dat helemaal niet leuk vind, volgens mij is ze erg op je gesteld, maar ík vind het wel heel leuk.' lacht ze. Ze heeft een akelige lach. 'Je mag daar beginnen, Roos.' Ze wijst iets aan dat ik maar al te goed ken. Ik heb het zo vaak op tv gezien, toen was het altijd naar om er naar te kijken, maar nu is het echt en ik weet dat de pijn ook echt zal zijn. Roos loopt met ferme passen naar me toe en ik deins wat naar achter. Na een paar stappen bots ik met mijn rug tegen de muur aan en Roos pakt mijn arm in een ijzeren greep. Ze trekt me mee naar het werktuig en duwt me op de tafel. Hij loopt schuin en ik glijd er bijna van af, maar ze bindt gauw mijn armen boven mijn hoofd vast. Misschien kun je al wel raden wat dit is. Ze bindt ook mijn enkels vast en ik kan bijna niet geloven dat dit echt gaat gebeuren. 'Draaien maar!' Chaira's stem is vol van opwinding, wat me misselijk maakt. Roos pakt een hendel die aan de zijkant van de tafel zit en begint te draaien. De pijn die ik voel is onbeschrijfelijk en ik schreeuw het uit.

POV Louis Tomlinson

Ik ben in mijn eentje in Harry's kamer. Ongelukkig staar ik van Harry naar het raam en blijf dan naar buiten kijken. Harry verdient zo veel beter dan dit. Hij is een geweldige jongen. Aardig, sociaal, charmant en hij kan geweldig zingen. Als hij dood gaat... ik weet het niet. Als hij dood gaat heeft mijn leven ook niet zoveel zin meer. De laatste tijd ben ik zo erg van hem gaan houden dat het me nu kapot maakt. Ik kan er niet tegen om hem zo te zien liggen, ik kan het gewoon niet. Opeens begint Harry te schreeuwen. Ik schrik me bijna dood en draai me meteen om. Zijn ogen zijn nog gesloten, maar hij heeft een diepe frons op zijn voorhoofd en ik zie hoe er zweetdruppels vormen op zijn voorhoofd. 'Harry!' roep ik. Hij is weer stil en even ben ik bang dat hij nu echt dood is, maar dan begint hij tien keer harder te schreeuwen dan daarnet. Angstig druk ik op de rode knop naast zijn bed en nog geen tien seconden later komen er een dokter en verpleegster binnen gerend. 'Wat is er aan de hand?' vraagt de dokter als Harry nog een keer schreeuwt. 'Weet ik niet.' zeg ik en ik voel tranen in mijn ooghoeken branden. 'Hij gaat toch niet dood?'

POV Harry Styles

Ik bijt op mijn lip om het niet nog harder uit te schreeuwen. Dit doet zo'n vreselijke pijn. Mijn lichaam wordt langzaam maar zeker uit elkaar gerukt, en ik kan er niks tegen doen. Roos draait wat harder en ik schreeuw nog een keer, nu minstens tien keer zo hard als net. Ik hoor iets kraken maar net op dat moment hoor ik Chaira vaag 'Stop maar.' zeggen en Roos stopt met draaien. De ergste pijn trekt weg, maar mijn borst en liezen doen nog steeds bijna ondraaglijk veel pijn. 'Maak hem los.' klinkt het en de touwen worden doorgesneden. Ik val als een hoopje op de grond en blijf daar liggen. Hoe kunnen sommige mensen hier lol aan hebben. Mensen pijn doen is toch het ergste dat je je kan indenken? 'Opstaan!' hoor ik Chaira bevelend zeggen, maar ik heb niet de kracht om het ook daadwerkelijk te doen. Iemand, waarschijnlijk Roos, pakt mijn nekvel en trekt me omhoog. Haar ogen kruisen even die van mij en het lijkt net alsof ze spijt heeft. 'Leg hem neer!' Ik heb mijn ogen gesloten maar ik voel dat ik ergens naar rechts word geduwd en ren paar seconden later val ik op iets hards. 'Gebruik dat maar.' zegt Chaira en haar stem klinkt vol van plezier. Ik hoor wat gerinkel, alsof iemand een riem pakt. 'Doe zijn shirt uit en begin maar op zijn rug.' Mijn shirt wordt samen met een scheurend geluid van mijn lijf getrokken. Er klinkt een pets en dan voel ik een brandende pijn op mijn rug. Ik schreeuw het weer uit. Heel kort doe ik mij ogen open en zie Roos met een dikke leren riem. Ze ziet er ongelukkig uit, maar kan zich nooit zo ongelukkig voelen als ik. Ik begrijp trouwens ook niet eens dat ik nog helder kan nadenken. Na nog een paar harde en pijnlijke slagen word ik weer overeind getrokken. Ik doe mijn ogen voorzichtig open. 'En nu eens kijken wat we met dat vriendje van je kunnen doen.' Uit het niets staat opeens de bruinharige jongen naast Chaira. Zijn gezicht straalt één en als angst uit. 'NEE!' brul ik. Zonder er bij na te denken ruk ik me los uit Roos' greep en ik storm op Chaira af.

{ a/n; JAAA FINALLY NIEUW HOOFDSTUK! ik heb geprobeerd om het zo lang mogelijk te maken, maar ik wilde het ook een beetje spannend laten eindigen dus jullie moeten het hier mee doen 😊 sorry voor het onsmakelijke gedeelte met al die marteldingen, maar het was gewoon nodig. 😔 willen jullie btw mijn nieuwe boek lezen? het heet The Devil Makes Three en het is geen fanfictie, maar jullie zouden me een enorm plezier doen als jullie het gingen lezen 😄 dit is de samenvatting;

'It's like the devil is with you two'

Sydney Evans en Oliver Moore hebben elkaar altijd al gehaat, vanaf het allereerste oogcontact. Als ze ongewild samen in een complot verstrikt raken moeten ze noodgedwonen samenwerken. Ze ontdekken iets vreselijks en proberen het aan het daglicht te brengen. Helaas is dit niet zo makkelijk. Ze worden in de gaten gehouden. Als ze willen slagen moeten ze hun haat aan de kant zitten en samen werken. Langzaam maar zeker ontstaat er een onmisbare aantrekkingskracht tussen de twee, maar ze zijn te koppig en negeren het. Zal het ze lukken om de waarheid aan de wereld te tonen?

Een spannende hate/lovestory

alvast bedankt! vote/comment? ily bye💕 }