Nobody Takes Us Apart || Larry Stylinson

Hoofdstuk 12

POV Harry Styles

'Zullen we gaan slapen?' stelt Louis voor. Op het moment dat hij het zegt moet ik net gapen, dus is stem in. We kleden ons om en wurmen ons naast elkaar in het tentje. Uit het niets begint het opeens hard te waaien en onbewust kruipen Louis en ik tegen elkaar aan. Een minuut lang blijft het waaien en dan stopt het net zo plotseling als dat het begonnen was. 'Dat was raar.' mompelt Louis. 'Nogal.' beaam ik. Ik besluit er verder niet over na te denken en laat mijn hoofd op mijn kussen zakken. Binnen een paar seconden ben ik volkomen in dromenland. Hoewel.. dromenland?

Ik liep in mijn eentje door het bos. Het was vandaag mijn beurt geweest om boodschappen te doen en ik had een hele tas vol levensmiddelen bij me. Gelukkig was ik onderweg niet herkend. Toen ik bij de tent kwam was Louis nergens te bekennen. Een lichtelijk angstig gevoel borrelde op in mijn maag. Waar was hij? Ik doorzocht de struiken rond de open plek, maar ook daar was hij niet. Het angstige gevoel werd groter. 'Louis?' riep ik. Geen antwoord. Toen hoorde ik het geluid. Het klonk als.. smakken? Ik ging op het geluid af, steeds veder het bos in. Ik wist dat ik niet te ver van de open plek moest afwijken, maar Louis vinden vond ik belangrijker. Het smakkende geluid werd steeds harder en toen zag ik ze. Het waren twee jongens en het leek alsof ze elkaar aan het opeten waren. De ene jongen was een jongen zoals ik er nog nooit een had gezien. Hij was vreselijk knap en had een goddelijk lichaam en de andere jongen was.. Louis?! Mijn maag leek op slag te zijn verdwenen. Ik stond daar maar terwijl de twee jongens verder gingen met elkaar opeten. Ze hadden alleen maar oog voor elkaar en merkten mij niet op. Ze namen even pauze en toen klonken de woorden die de grond onder mijn voeten liet verdwijnen. 'Ik hou van je.' Hij zei het echt. Hij zei het tegen de jongen met het goddelijke lichaam. 'Ik hou ook van jou, LouBear.' LouBear. Hij noemde mijn Louis LouBear. Ik draaide me om en rende weg. Pas toen merkten ze me op. 'Harry?' klonk de stem van Louis. Ik rende door. De tranen rolden over mijn wangen. Ik wilde-

'Harry? Harry!' Ik sper mijn ogen open en kijk recht in het gezicht van Louis. Mijn ademhaling is jachtig en onregelmatig. 'Harry? Gaat het wel?' vraagt Louis bezorgd. 'H-hoezo zou het niet gaan?' vraag ik met trillende stem. 'Nou.. je-je huilde in je slaap.' De nachtmerrie van net drijft weer boven en ik begin te rillen. Louis slaat zijn arm beschermend om mij heen. 'Wil je vertellen wat er was?' vraagt hij lief. 'Nachtmerrie.' mompel ik. Ik weet niet zeker of ik er over wil praten. 'Mag ik bij jou in de slaapzak?' vraag ik dan. Louis glimlacht. 'Natuurlijk.' Ik rits mijn eigen slaapzak open en kruip bij die van Louis in. Het is een beetje krap maar verder prima te doen. 'Ik ben er altijd voor je.' fluistert Louis en hij drukt een kus op mijn lippen. Ik glimlach, vergeet de nachtmerrie en val in een droomloze slaap. 

POV Niall Horan (De dag waarop Harry & Louis weggingen)

Als ik wakker word is het eigenaardig stil in huis. Zo stil is het nooit. Ik laat me uit mijn bed glijden en loop de gang op. Na een korte blik in de kamers van Liam en Zayn zie ik dat zij nog slapen. Vervolgens loop ik naar de kamer van Louis, waar niemand is. Hij zal wel bij Harry slapen. Maar als ik in Harry' kamer kijk is daar ook niemand. Zijn ze dan al beneden? Dan zijn ze wel erg stil? Ik loop de trap af. In de woonkamer en gang is niemand. Ik beging nu wel ongerust te worden. Waar zijn die twee? Ik loop naar de keuken en zie op de tafel een brief liggen. Waarschijnlijk van Louis en Harry dat ze even buiten zijn ofzo Maar ik heb het mis.

Beste jongens,

Niet schrikken dat we opeens weg zijn, er is waarschijnlijk nies met ons gebeurd. We zijn weg. Niet even weg, maar echt weg voor een langere tijd. We moeten er tussenuit. De druk is teveel voor ons en we willen graag wat tijd met z'n tweeën. We weten dat het heel egoïstisch is, want jullie zullen van alles moeten bedenken om onze verdwijning te verklaren en ook moeten jullie nu alles met z'n drieën doen. Je zou kunnen zeggen dat we als twee vrienden op vakantie zijn en dat niemand weet waar naartoe. Dat is eigenlijk ook nog een beetje waar. We zullen jullie niet eeuwig in de steek laten, we zullen vanzelf terugkomen. Maak je geen zorgen, we reden ons wel.

Harry & Louis

Versuft blijf ik naar het papier staren. Ze zijn weg. Weg. 'ZAYN!' brul ik. 'LIAM!' Ik storm naar boven met de brief in mijn hand en maak de jongens wakker. 'Wat moet je Niall? Het is half elf.' mompelt Zayn chagrijnig, maar Liam ziet dat er wat is. 'Is er iets, Niall?' vraagt hij scherp. 'Lees dit eens.' zeg ik en ik laat me op de grond weg zakken. Ze zijn gewoon weg. Sukkels dat het zijn! Weten ze niet wat er wel niet allemaal kan gebeuren?! Als Liam e Zayn klaar zijn met lezen staren ze me met grote ogen aan. 'Dit kan niet waar zijn..' mompelt Zayn. 'Dit móét een grap zijn.' 'Ik denk het niet.' zeg ik spijtig. Wat zou het mooi zijn als het allemaal één grote grap was. 'Ze zijn nergens in huis te bekennen en die brief is erg serieus.' 'We moeten ze zoeken!' roept Zayn. 'Nee.' zegt Liam scherp. Zayn en ik kijken hem verbaasd aan. 'Maar-' begin ik. 'Nee. Jullie hebben toch gelezen wat er in de brief staat? Ze willen tijd met z'n tweeën. Zonder al die paparazzi en Paul die hun liefde de kop in drukt! Ze zijn niet zomaar weg. Hier hebben ze heel goed over nagedacht.'

Niet het aller langste hoofdstuk ooit, maar het is er wel een! :D Nog voordat ik op vakantie ben! Ik ben gewoon te aardig voor jullie. :p En zoals jullie waarschijnlijk wel hebben gezien heb ik een nieuwe cover (alweer). :) Wat vinden jullie ervan? Laat een reactie achter! Arme Harry met al zijn nachtmerries. Ik heb best medelijden met hem, jullie ook? En als jullie zin hebben om ook mijn andere verhalen My Own Direction en The Prediction te lezen moeten jullie dat vooral doen! :) Vote / Comment ? :D x