Nobody Takes Us Apart || Larry Stylinson

Hoofdstuk 21

POV Louis Tomlinson

Het voelt alsof ik zelf ook wordt geraakt door de auto. 'HARRY!' schreeuw ik. Zo snel als ik kan ren ik naar hem toe. 'BEL EEN AMBULANCE!' roep ik wanhopig. Harry heeft een flinke hoofdwond en op zijn minst ook nog een rib gebroken. Ik kniel bij hem neer en neem zijn hoofd in mijn handen. Ik voel tranen prikken achter mijn ogen maar probeer niet te gaan halen. Nu moet ik sterk zijn. Voor Harry. Zijn borst gaat schokkerig op en neer. Laat hem alsjeblieft niet doodgaan, smeek ik. In de verte hoor ik het geluid van sirenes. Nog geen minuut later komt een ambulance met piepende banden voor ons tot stilstand. 'Aan de kant!' brom een ambulancebroeder. Snel ga ik opzij. Met twee man tillen ze Harry op, terwijl vier anderen een brancard vasthouden. 'Er mag één iemand mee.' roept er eentje. Zonder na te denken spring ik de ambulance in. De deuren worden dicht geklapt en de ambulance begint als een speer te rijden. Ik kijk naar Harry. Ik wil niet dat hij doodgaat. Het mag gewoon niet. Er is geen One Direction zonder hem. De fans zullen breken, zijn familie zal breken, maar ook ik. Ik weet niet zeker of ik wel zonder hem kan leven. Niet nu we wat hebben. Hij betekend zoveel voor me. Elke keer als hij naar me lacht, maakt mijn maag een sprongetje. Elke keer als hij me zoent, verdwijnt de rest van de wereld. Hij is een deel van mij geworden. Zonder hem ben ik gewoon niet compleet. Het klinkt misschien cliché, maar ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van hem. Harry.. mijn Harry. Harry die ons door deze moeilijke tijd sleept. Die altijd optimistisch probeert te zijn, en overal wel iets goeds inziet. Hij verdient het niet om dood te gaan. 'Je kunt het wel, Harry. Jij bent sterker dan dit.' fluister ik en ik druk teder een kusje op zijn neus.

'Hoe is zijn toestand?' vraag ik als de dokter de kamer uit komt. Drie uur heb ik hier gewacht. Soms alleen, soms met gezelschap. De jongens zijn er ook heel lang geweest, maar die zijn een uurtje geleden weg gegaan omdat ze kapot waren. Eleanor en Keylee zijn ook nog heel even geweest. Bij Eleanor had ik meer het gevoel dat ze moest komen van het management, maar Keylee leek echt voor Harry te komen. Misschien is het eigenlijk ook wel een lief meisje. 'Hij ligt in coma.' Ik kijk de dokter bedroefd aan. Ik had al het gevoel dat dit eraan zat te komen. 'En?' vraag ik. 'Kritiek,' zegt de dokter. 'Die auto reed niet zo zachtjes en heeft meneer Styles precies op een gevaarlijke plek geraakt.' Ik voel de tranen weer achter mijn ogen prikken, maar ik huil niet. 'Mag ik even naar hem toe?' vraag ik voorzichtig. De dokter schud zijn hoofd. 'Nu niet, dat is te gevaarlijk. Kom morgen terug, dan zullen we je er in laten. Ben je familie?' 'Zijn vriend- zijn beste vriend.' zeg ik. Had ik me toch bijna versproken. Dat zou management leuk hebben gevonden. Ik zucht. 'Oke, dan kom ik morgen terug.' Ik voel nu pas hoe moe ik was, maar ik weet zeker dat ik niet kan slapen als ik straks in bed lig.

Daar ligt hij dan. Lijkbleek. Ogen gesloten. Zijn krullen hangen futloos naar beneden. Je kunt zien dat hij er niet goed aan toe is. Ik pak een stoel en ga naast het bed zitten. Een lange tijd zit ik daar. Zwijgend. Ik kijk alleen maar naar hem. 'Weet je nog dat moment dat je me vertelde dat je verliefd op me was?' zeg ik dan opeens. Ik weet niet waarom. Ik denk niet dat hij me kan horen, maar ze zeggen dat het helpt als je tegen mensen in coma praat. 'Ik was zo overdonderd dat ik je wegstuurde, maar later besefte ik dat ik ook op jou verliefd was.' Ik zucht en denk aan dat moment terug. Toen we nog maar net wat hadden. Toen hoefden we onze liefde niet te onderdrukken. Daar hebben we maar ongeveer een dag van kunnen genieten. 'En toen kwam Paul. Van hem mochten we aan niemand laten blijken dat we wat met elkaar hadden. De wereld mocht het niet weten. Volgens hem zouden er teveel homo-haters zijn, en zou ons succes daar onder lijden. Onzin natuurlijk.' Ik zwijg weer even. 'En weet je nog met Jaiden? Toen hij jou wou verkrachtten en ik je redde. En dat Paul hem toen letterlijk het gebouw uitjoeg.' zeg ik met een kleine grijns. Een van Pauls weinige goede daden. Woedend worden op Jaiden. De deur gaat open. 'Sorry, maar je moet nu even weg.' zegt een dokter. Ik zucht en sta op. Het heeft niet veel nut om me daar tegen te verzetten. Ik help Harry er niet mee, en ik heb er eerlijk gezegd ook te weinig energie voor. Ik geef Harry snel een klein kneepje in zijn hand en verlaat dan de kamer. Ergens midden op de gang blijf ik stil staan en laat mijn voorhoofd tegen de muur aan rusten. Why is life so complicated?

nieuw hoofdstuk woopwoop :D omg louis is wel een beetje zielig, vinden jullie ook niet?? :( en wat vinden jullie van de nieuwe cover? :) leuk, of moet ik de oude weer doen? en stORY OF MY LifE OMG HET IS ZO PERFECT WHAA okay, vote / comment / follow ? xoxo