Nobody Takes Us Apart || Larry Stylinson

Hoofdstuk 9

POV Louis Tomlinson

'HARRY EN LOUIS WAKKER WORDEN!!' Een fel licht dringt opeens mijn ogen binnen. 'Waaat?' kreun ik. Ik draai me om en voel een lichaam; Harry. 'JONGENS OPSTAAN PAUL KOMT ONS OVER EEN HALF UUR OPHALEN! WE MOETEN WEER NAAR DE STUDIO!' brult een stem met een Iers accent in mijn oor. Meteen schieten Harry en ik overeind. 'De studio?!' roepen we tegelijk. 'Vandaag?!' 'JA VANDAAG! DUS KOMT UIT BED!' brult Niall en hij rent de kamer weer uit, waarschijnlijk op weg naar de keuken. In mijn haast het bed uit de komen val ik eruit en Harry schiet in de lach. 'Niet grappig, Styles.' zeg ik zielig. 'Toch wel, Tomlinson.' Ik wurm me snel in een joggingbroek en sweater en ren dan achter Harry aan naar de keuken. Een half uur later staat Paul voor de deur. 'Waarom moeten we opeens naar de studio?' vraag ik terwijl ik de auto in klim. Ik vergeet even om boos op hem te zijn. 'Ja,' beaamt Zayn. 'We hadden toch een dag vrij?' 'Sorry, jongens, het spijt me echt.' antwoordt Paul. 'We kwamen gewoon tijd tekort.' Hij rijdt weg. Een half uur later lopen we het studiogebouw in. Tot mijn ergernis is Jaiden er ook weer. 'Oke, jongens!' roept één van de producers. Ik ben even zijn naam kwijt. 'Vandaag gaan we jullie nieuwe single en een paar liedjes voor jullie nieuwe album opnemen! Laten we beginnen met Little Things.' Ohja, Little Things, daar moeten we ook nog een videoclip voor maken. Het is echt een supermooi liedje. Drie uur achter elkaar zingen we door. Liedje voor liedje. Little Things, Heart Attack, She's Not Afraid en I Would. Je zult wel denken: Maar vier liedjes? Dat is toch niet veel?! Maar echt, het duurt lang voordat alles goed genoeg is gezongen. Het moet opnieuw en opnieuw. (A/N: ik weet niet of het echt zo gaat in een studio maar ik gebruik mijn fantasie :D) En dan, eindelijk, na drie uur klapt de hoofdproducer in zijn handen en roept: 'Goed gedaan! Pauze, jongens!' Met al redelijk zere kelen lopen we naar de kantine, waar Jaiden komt aansnellen met een dienblad vol koffie. 'Bedankt.' zeg ik. Ik pak een bekertje koffie en vergeet zelfs even dat ik Jaiden niet echt mag. Op dit moment ben ik gewoon blij met koffie. Harry gaat naast me zitten zonder aan Paul te denken en pakt ook koffie. Ik pak mijn mobiel en kijk of er nog wat interessants is op twitter. 'Harry, wil je even meekomen?' vraagt Jaiden. 'Ja, tuurlijk.' antwoordt Harry's lage stem. Ik ben druk bezig met mijn mobiel dat het eigenlijk een beetje langs me heen gaat. Ik voel mijn woede voor Paul weer opborrelen. Een tweet van Eleanor, zeker weten in opdracht van Paul.

@Louis_Tomlinson ik hoorde van Paul dat jullie vandaag in de studio zijn. Veel succes!! xx

'Paul..' mompel ik dreigend. 'Wat is er?' vraagt Niall. Ik hou mijn mobiel omhoog zodat de andere jongens het ook kunnen zien. Ze geven me een medelijdende blik, wat ik eigenlijk alleen maar irritant vind. Opeens valt het me op dat Harry er niet is. 'Waar is Harry?' vraag ik. 'Jaiden vroeg of hij even mee wou komen.' zegt Zayn. 'Ohja..' Nu weet ik het weer. We praten nog wat en tien minuten later komt Paul ons weer halen. Ik wil hem net een hatelijke blik werpen als hij vraagt waar Harry is. 'Ik ga hem wel zoeken!' zeg ik meteen en ik spring op. Ik heb het gevoel dat ik het hele gebouw doorzoek. Ik kijk bij de wc's, de apparatuur kamer (A/N: idc of het bestaat of niet :)), de hele bovenverdieping en het hokje waar alle schoonmaakspullen staan. Ik wil net zeggen dat ik ze niet kan vinden als mijn oog valt op een bezemkast. Het zal toch niet..?! Een onrustig gevoel bekruipt me. Als ze daar al zouden zitten, waarom zouden ze dan in 's hemelsnaam in een bezemkast zitten?! Ik leg mijn hand op de deurklink en trek de deur open. De wereld lijkt stil te staan.

Harry en Jaiden,

in een bezemkast.

Harry tegen de muur,

Jaiden die hem zoent en tegen hem aan schuurt.

Met een klap kom ik weer terug op de wereld als Jaiden tegen me aan knalt. Ik val op de grond en Jaiden valt bovenop mij. Snel duw ik hem van me af en sta op. Harry laat zich op handen en knieën vallen. Er lopen tranen over zijn wangen. 'Lou, hij wou me verkrachten..' fluistert hij. Ik geloof hem meteen. Hier zou hij nooit over liegen. Ik kniel bij hem neer en sla mijn armen om hem heen. Harry drukt zich tegen me aan. 'Lou ik- ik-' 'Hier zijn jullie ik loop jullie al tij- Wat is hier aan de hand?' Paul kijkt verbaasd van Harry en mij naar Jaiden, die langzaam richting de uitgang schuifelt maar nu meteen stil blijft liggen. 'Jaiden wou me verkrachten.' zegt Harry bijna onhoorbaar. 'Wat?!' Pauls stem schiet de hoogte in. 'Jaiden wou me verkrachten.' zegt Harry nu iets harder. Ik zie dat Paul hem ook gelooft. Hij keert zich tot Jaiden. 'WEGWEZEN!' brult hij. 'ONTSLAGEN JIJ! EN LAAT IK JE HIER NOOIT WEER ZIEN!' Jaiden krabbelt snel overeind en rent als een speer het gebouw uit. 'Hij is er nog goed vanaf gekomen..' mompelt Paul. 'Hoe durft hij?! Zomaar een van mijn jongens verkrachten! Belachelijk! Gaat het, jongen?' vraagt hij dan aan Harry. Die knikt en we staan allebei op. 'Hij heeft me niet echt verkracht, maar dat was hij wel van plan.' zegt Harry grimmig. 'We gaan naar huis.' zegt Paul resoluut. 'We komen een andere dag wel terug om verder te gaan met opnemen. Wacht hier.' Hij loop weg, waarschijnlijk om de andere jongens op te halen. 'Je kwam net op tijd.' zegt Harry. Ik kijk hem aan en hij glimlacht flauwtjes. 'Als jij niet was gekomen had hij me misschien echt verkracht.' 'Wat gebeurde er precies?' vraag ik voorzichtig, nieuwsgierig als ik ben. 'Nou, hij vroeg dus of ik mee wou komen en ik zei van ja, best, en toen vroeg hij of ik wist waar de bezems stonden omdat hij de kantine moest vegen en ik wist dat wel dus ik nam hem mee naar die bezemkast,' Hij wijst naar de kast en gaat weer verder. 'Dus ik zo van; hier staan de bezems. Hij maakt de deur open en grijpt dan opeens mijn pols, trekt me mee naar binnen en drukt me dan tegen de muur van die kast. Hij zegt; weetje, Harry, je bent echt heel knap, wist je dat? Ik had toen al zo'n gevoel van dit is niet goed en opeens begint hij me hartstochtelijk te zoenen en tegen me aan te schuren. En toen kwam jij.' eindigt hij een beetje opgelaten. Ik zie dat hij het er nog steeds wel moeilijk mee heeft en sla een arm om hem heen. 'Maar dit soort dingen gaan niet meer gebeuren.' zeg ik. 'Zeker weten?' 'Zeker weten, want we gaan weg hier. We moeten er tussenuit.'

TATADADAAAAM! :) Nieuw hoofdstuk!! :D :D :D Ik heb besloten dat ik niet meer ga zeuren van; sorry dat het zo lang duurde of sorry dat het zo kort is TENZIJ het echt héél kort is of lang duurde voordat het er was. Woesjj ze gaan er tussenuit. Goed nieuws trouwens, want ik weet hoe de rest van het boek ongeveer gaat lopen. :) Ik moet er nog wel een boel onzin bij verzinnen maar de hoofdlijn is er :D Vote / Comment ?? xx