Nobody Takes Us Apart || Larry Stylinson

Hoofdstuk 30

{a/n: omg hoofdstuk 30!!1!!1}

POV Harry Styles

Ik vertel hem het hele verhaal. Vanaf het moment dat ik in zijn ogen keek begon ik me alles te herinneren. Langzaam maar zeker kwamen alle details terug. Niet alleen over de 'tempel' maar ook over alles daarvoor; mijn ouders, de band en dat soort dingen. Op dat moment wist ik ook weer hoe hij heette, de jongen met het bruine haar en de prachtige blauwe ogen. Louis. Ik herinnderde me dat we een relatie hadden, maar dat het geheim moest blijven omdat het management het niet goedkeurde. En op het moment dat zijn ogen zich in de mijne boorden, voelde ik me zó verliefd.

Hij houdt mijn hand vast terwijl ik hem alles vertel en met zijn duim trekt hij rondjes over de rug van mijn hand. 'Jij kwam een paar keer voor, maar ik kon me je naam niet herinneren, terwijl ik zeker wist dat ik je kende. Dat was echt een heel naar gevoel.' Louis kijkt me aan en glimlacht. 'Gelukkig is het nu allemaal voorbij.' Ik mompel bevestigend. Op dat moment merken de anderen blijkbaar dat ik wakker ben geworden en ze komen ook bij mijn bed zitten. Ze vragen naar wat er allemaal gebeurde en ik vertel het verhaal in grove lijnen, maar niet de belangrijkste details. Dat Louis er in voorkwam bijvoorbeeld, of dat ik werd gemarteld. Die informatie bespaar ik ze liever. 'Kun je nog wel zingen dan?' vraagt Liam lachend en ik grijns. 'Tuurlijk wel. Ik ben ik, en ik ben talentvol.' Iedereen lacht. We blijven nog even doorpraten en ik voel mijn ogen langzaam zwaarder worden. 'Ik denk dat ik nog even ga pitten.' geeuw ik. 'Is goed lieverd, wij komen vanavond weer. En dan zal ik ook je laptop en telefoon meenemen.' glimlacht mijn moeder. 'Wij komen morgenochtend, want wij mogen alleen op bezoekuren komen.' zegt Liam met een oogrol. Ik glimlach schaapachtig en sluit dan mijn ogen. Een seconde later ben ik naar dromenland vertrokken.

Als ik weer wakker word is het midden in de nacht en ik hoor de monitor naast me zachtjes zoemen. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en kijk om me heen. Ik schrik enorm als ik zie dat er iemand in de stoel naast mijn bed zit, maar kalmeer als ik zie wie het is. 'Louis?' mompel ik met een schorre stem. Hij schrikt wakker. 'Hey.' zegt hij. 'Je mocht toch alleen op bezoekuren komen?' vraag ik met een kleine grijns. 'Ach, wie trekt zich daar nou wat van aan?' zegt hij en ik hoor de zware irritatie voor de bezoekuren in zijn stem. 'Tja, ik werd om twee uur wakker en toen kon ik niet meer slapen, dus ik besloot hier heen te gaan. Dat wijf beneden was druk aan het telefoneren dus ik kon er zo langs lopen. Heel sneaky natuurlijk, dat wel, maar ja- toen ik hier was ben ik na een half uur al weer in slaap gevallen,' Hij lacht kort. 'Blijkbaar was ik toch nog wel moe.' Het blijft een paar minuten stil. 'Weet je eigenlijk wanneer ik weer naar huis mag?' vraag ik dan. Louis denkt even na. 'Ik hoorde iemand iets zeggen over drie dagen ofzo. Ze vinden volgens mij dat je nog op krachten moet komen.' Weer een stilte. 'Ik wil eigenlijk niet naar huis, want dan begint alle drukte weer. En management.' geef ik dan eerlijk toe. Louis knikt instemmend. 'Paparazzi en management zijn inderdaad vreselijk. En het houdt nooit op. Nooit heb je privacy. Maar aan de andere kant: wij hebben wel de kans om iets unieks te doen. We hebben duizenden fans, doen wat we leuk vinden en krijgen daar ook nog eens enorm voor betaald!' 'Ja, dat is wel waar,' glimlach ik. 'Maar denk je dat we uit de band worden gezet als we in het openbaar zoenen?' Louis schiet in de lach. 'Nee- ik meen het serieus, ik bedoel- tja, ze kunnen ons toch echt niet uit de band zetten. Dat gaat ze zo enorm veel geld kosten.' zeg ik. Louis kijkt nadenken voor zich uit en wrijft met zijn duim en wijsvinger over zijn kind. 'Ik weet niet wat ze zouden doen, we kunnen wel wat laten doorschemeren en dan kijken hoe ze reageren.' zegt hij. 'Maar als we het doen, dan doen we het groots.' zeg ik met een grijns. Louis lacht. 'Niet zo snel van stapel lopen jij. Ik heb er niet zo veel hoop in.' 'Gelukkig ben ik nog altijd even aantrekkelijk.' zeg ik en we lachen samen. Louis staat op en kijkt me aan. 'Ik moet denk ik maar weer gaan, voordat er iemand komt kijken.' zegt hij en een vlaag teleurstelling gaat door me heen. Hij buigt voorover en drukt zijn lippen zachtjes op de mijne. Als je vraagt wat er door me heen gaat, zijn vlinders veel te zacht uitgedrukt. Het voelt alsof er een hele dierentuin in mijn maag zit en vuurwerk door mijn huid trekt. Met mijn infuusloze hand pak ik zijn gezicht zachtjes vast en trek hem naar me toe. Ik sluit mijn ogen en geniet van het gevoel van zijn perfect zachte lippen. Als we voetstappen op de gang horen trekt Louis zich terug. 'Ik moet nu echt gaan.' zegt hij spijtig. 'Ik hou van je, Harry.' 'Ik hou van je, Louis.' {a/n: ASDFGHJKL LARRY FEELS OMG BYE}

Uiteindelijk mag ik vier dagen later naar huis. Mijn moeder komt me samen met Zayn ophalen. Ze heeft een weekendtas met kleren meegebracht en ik kies ervoor om het ziekenhuis in stijl te verlaten: met een joggingbroek en een sweater. 'Ik ben blij dat je weer naar huis mag.' zegt Zayn en hij slaat kort zijn arm om me heen - op een vriendschappelijke manier. 'Ik ook.' glimlach ik. De arts wenst me een goede tijd thuis, herhaalt dat ik nog minstens een week rustig aan moet doen en dan loop ik samen met mijn moeder en Zayn naar buiten. Er staat zelfs één fotograaf buiten te wachten, terwijl niemand wist op welke dag ik het ziekenhuis zou verlaten - voor zover ik weet dan. Als we uit de draaideur komen flits de camera meteen een paar keer en de fotograaf haast zich naar je toe. Ik pers een smal glimlachje op mijn gezich, ook al vind ik het helemaal niet leuk of grappig. 'Harry, hoe gaat het nu met je?' vraagt de fotograaf terwijl hij zo'n recorder ding voor mijn mond houdt. 'Prima, en ik ga nu fijn naar huis.' zeg ik en ik hoop dat hij de ergernis in mijn stem niet hoort. 'Dag.' zegt mijn moeder op een toon die je bijna bitchie kunt noemen en Zayn en ik moeten moeite doen om niet enorm hard te gaan lachen. De fotograaf druipt af nadat hij nog een stuk of tien foto's heeft gemaakt en wij stappen in de auto. 'Zo irritant die mensen.' zegt Zayn en ik knik instemmend. 'Ach, het hoort er nou eenmaal bij.' zucht ik terwijl mijn moeder zich in het drukke verkeer van Londen begeeft. Na een kwartiertje komen we bij mijn appartementencomplex en mijn moeder zet de auto in de ondergrondse parkeergarage. Zayn draagt de weekendtas met mijn spullen en we stappen in de lift naar boven. 'Die tas kan ik zelf ook wel dragen, hoor.' zeg ik tegen hem. Hij grijnst. 'Nee, want jij moet nog minstens een week goed rusten.' Ik rol met mijn ogen. De lift plingt als teken dat we er zijn en vijf seconden later doe ik de deur van mijn appartement open. Mijn ogen moeten wennen aan het donker en als een blinde zoek ik naar de lichtknop. 'WELKOM THUIS!' klinkt het dan van alle kanten. Geschrokken doe ik een stap naar achter. Het geschrokken gevoel verandert in blijheid als ik een kamer vol slingers en bekende gezichten zie. 'Welkom thuis.' mompel ik met een brede lach.

{a/n: hihi dit einde kwam echt terplekke in me op maar ik vond het wel leuk om het hoofdstuk zo af te sluiten :))) omg ik heb deze keer best wel snel geupdate (vooral als je dat vergelijkt met de laatste tijd oei). ugh, de vakantie is alweer bijna voorbij mag ik even huilen aub. maar even wat leuker nieuws: IK BEN MORGEN JARIG AYE gehehe voor de meesten van jullie zal het eigenlijk vandaag zijn want ja ik schrijf dit om 23:44. maar voor de duidelijkheid: ik ben jarig op zondag vier janurari en dus de laatste vakantiedag. felicitaties zijn welkom :)) kunnen we deze keer 35 votes halen omdat a) dit een snelle update is en b) ik dus morgen/vandaag jarig ben en c) het ook nog eens een bEST WEL LANG HOOFDSTUK IS JA OMG. nee oke dat valt wel mee maar het was wel iets van 1300 woorden ofzo yay. voten dus!!1! (en feliciteren gehehe) ily guys xx andrea}