Nobody Takes Us Apart || Larry Stylinson

Hoofdstuk 2

POV Louis Tomlinson

Ik lig op mijn bed een cd te luisteren. Harry had gezegd dat hij me vanavond even moest spreken, dus hij zal zo wel komen. Ik ben benieuwd wat die krullenbol zonodig met mij moet bespreken. Misschien heeft hij wel een meisje op het oog en heeft hij liefdes- Oke, laat maar zitten. Harry die liefdestips nodig heeft? NEVER! Toch voel ik bij die gedachte een steekje van jaloezie door mijn hart gaan. Oke, wired. Waarom zou ik jaloers zijn op mijn beste vriend? Lekker kinderachtig. Als ik dat zou zijn zou ik echt een slechte vriend zijn. Ik probeer nog meer manieren te bedenken waarom hij me zou moeten spreken als er op de deur geklopt wordt. Ah, dat zal Harry zijn. 'Binnen.' roep ik. Nu Harry binnen komt lopen voel ik me toch een klein beetje zenuwachtig. Oke, waarom ben ik zenuwachtig? Het is Harry! Mijn beste vriend. 'Hey.' zegt Harry. Ik kijk hem aan maar hij ontwijkt mijn blik. Wat zou er met hem zijn? Misschien gaat hij me wel vertellen wat er vanochtend aan de hand was. Hij liep erg depri van huis weg en kwam pas laat weer terug. 'Hey, Hazz.' zeg ik. Zie ik er wel goed uit? Wacht, waarom zou ik er goed uit willen zien? Ik besef dat ik nog steeds lanuit op mijn bed lig, niet erg vriendelijk, en spring dus snel op. 'Wazzup?' vraag ik aan Harry. 'Ik.. uh.. ik moet je eh.. iets vertellen..' stottert Harry. Ik probeer hem aan te kijken, maar weer wendt hij zijn blik af. 'Wat is er, Hazz?' 'Ik... ik..' begint Harry. Hij kijkt naar de grond. Hij zucht. 'Ik kan het niet.' zegt hij. Ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft. 'Je kunt het gewoon zeggen, Hazz.' zeg ik. 'Wat is er? Ben je verliefd?' Harry knikt. Ik voel een steek van jaloezie. Niet zo kinderachtig, Louis. 'Wie is het? Is ze knap?' ga ik verder. Harry schudt zijn hoofd. Dan fluistert hij bijna onhoorbaar: 'Ik ben verliefd op jou, Louis.' WAT?! Ik voel dat mijn mond openvalt. Harry is verliefd.. op mij?! Het wordt me even te veel. 'Ga weg.' zeg ik. Het komt er botter uit dan ik bedoelde, maar voor Harry is het duidelijk. Hij draait zich om en rent de kamer uit. 'Harry!' roep ik hem nog achterna, maar hij is al weg. Ik ren achter Harry aan. Als ik beneden kom zie ik hem nog net van het erf afrennen. Ik gooit de voordeur open. 'HARRY!' schreeuw ik. Harry draait zich nog één keer om. Ik zie pijn en verdriet in zijn ogen. Dan keert hij mij de rug toe en loopt weg. Verslagen sta ik in de deuropening. Harry is weg.. en dat is míjn schuld. Als hem iets overkomt is het míjn schuld. En dan alleen maar door die twee stomme botte woorden van mij. Ga weg. Ik heb het echt gezegd. Hoe kon ik zo stom zijn. Ik gooit de voordeur dicht en loop naar mijn kamer. Ik zie Liam, die in de woonkamer zit, bezorgd en verbaasd naar me kijken. Eenmaal op mijn kamer plof ik op mijn bed neer. Ik besef nu pas echt goed wat ik heb gedaan. Harry is weg. Ik heb hem weggestuurd. Ik had ook begripvol kunnen zijn. Ik had aardiger tegen Harry moeten zijn. Véél aardiger. Het is waarschijnlijk heel moeilijk voor Harry geweest. Hij heeft al zijn moed bij elkaar geschraapt om het mij te vertellen.. En ik was zo stom om "Ga weg" te zeggen. Harry, mijn beste vriend.. Mijn maatje... Harry.. de krullenbol van de band. Waarom heb ik dit gedaan? Ik begin te huilen.

Ik doe mijn ogen open. De gebeurtenissen van de vorige avond dringen mijn hoofd binnen. Het komt als een harde klap aan. Harry is weg. En dat is jou schuld, Louis Tomlinson. Jou stomme rot schuld! Wat vind ik eigenlijk van Harry? Is hij voor mij misschien ook meer dan een vriend? Daar had ik over na moeten denken. Nu is het al te laat. Harry is weg. Moeizaam sta ik op en loop naar de keuken. Niall en Liam zitten nog te eten. Waar Zayn is weet ik niet. 'Hé, Lou, gaat het wel?' vraagt Liam bezorgd. 'Je ziet er niet uit. En heb jij Harry soms gezien?' Ik ga aan de tafel zitten en pak een boterham.' Niall zwaait met zijn hand voor mijn gezicht. 'Hé, LOUIS!!!' Ik schrik op. 'Laat me maar gewoon.' brom ik. 'Nee, Louis.' zegt Liam. 'Wat is er aan de hand? Waar is Harry? Jij hebt hem gisteravond voor het laatst gezien. Hij moest iets belangrijks met je bespreken, weet je n-' 'EN OF IK DAT WEET!' schreeuw ik. Ik spring op en loop naar de woonkamer. Daar zak ik neer op de bank. Liam en Niall komen achter me aan. 'Harry is weg.. en dat is mijn schuld.' 'Wat is er dan gebeurd?' vraagt Niall. 'Kom op, Lou, vertel het ons.' Ik weet niet of ik het van Harry wel verder mag vertellen. Maar misschien kunnen Liam, Niall en Zayn me helpen. Ik begin te vertellen. 'Harry kwam gisteravond naar mijn kamer, want hij moest me wat vertellen... En toen vertelde hij dat hij...' Ik adem diep in en zeg het dan. 'Hij vertelde dat hij verliefd op mij is.' Zo. Het is eruit. Liam en Niall kijken me verbaasd aan. 'Maar.. waarom is Harry dan weg?' vraagt Liam. 'Ik.. ik was heel verbaasd en toen zei ik ga weg. Het kwam er veel botter uit dan ik bedoelde, ik probeerde Harry nog tegen te houden.. maar hij was al weg.' Opeens kijkt Liam me boos aan. 'Heb je echt gezegd dat hij weg moest gaan? LOUIS, HOE KON JE ZO STOM ZIJN?!' schreeuwt hij. 'DENK JE DAT HARRY HET LEUK VINDT DAT HIJ HOMO IS? DENK JE DAT HIJ HET NIET VRESELIJK MOEILIJK VINDT DAT JIJ OOK NOG ZIJN BESTE VRIEND BENT? Hoe zou jij dat vinden, dat je verliefd ben op je beste vriend?' Nu Liam het zo zegt vind ik mezelf nog stommer. Ik kijk naar de grond. Er valt een gepannen stilte. 'We moeten Harry gaan zoeken.' zegt Niall. Ik wil al opstaan maar Liam drukt me weer op de bank. 'Ga jij vandaag maar eens goed nadenken over wat je werkelijk van Harry vindt. En denk er ook maar eens over na hoe stom je bent geweest.' Ik doe wat Liam zegt en denk na. Ik denk aan de jaloezie die ik gisteravond voelde en schrik. Wat nou als ik niet jaloers was op Harry, maar op het meisje waarvan ik dacht dat hij die had gevonden. Wat nou als ik jaloers was omdat Harry dan niet meer single zou zijn. Dat hij dan zijn aandacht aan dat meisje zou geven. Ben ik misschien ook een beetje verliefd.. op Harry? Ik weet het zeker, ik móét die krullenbol zien. Ik móét hem spreken. Als hij dat tenminste wil. Misschien heb ik het nu wel voor mijn leven verknald...

POV Harry Styles

Grace ziet het meteen aan me als ze de deur heeft opengedaan. Zonder iets te zeggen laat ze me binnen en even later zit ik op de bank met een kop thee en een koekje. Een minuut later komt ook Vanessa de kamer in. Ze ziet mijn gezicht. Ik zal er wel niet uit zien. 'Oh, Harry! Wat is er gebeurd?' vraagt Vanessa geschrokken. Ze ploft naast me op de bank, waardoor ik bijna thee mors. 'H-hij.. Hij zei ga weg.' Vanessa doet verontwaardigd haar mond open. 'Wat gemeen! Hoe kan hij zo onbeschoft zijn?! Harry ik-' 'Vanessa, rustig.' onderbreekt Grace haar. 'J-jullie kennen Louis niet.' zeg ik. 'Hij is echt heel aardig. Altijd vrolijk en hij haalt constant grappen met je uit. En dan is hij ook nog zo knap...' Ik voel de tranen over mijn wangen stromen. 'Oh, Harry! Niet huilen! Alsjeblieft niet huilen!' zegt Vanessa. Waarschijnlijk denkt ze dat het haar schuld is omdat ze zei dat het gemeen was wat Louis deed. 'Harry,' zegt Grace. 'Ik denk dat je beter even kunt gaan slapen. Slapen zal je goed doen.' Ik knik en laat me naar de logeerkamer brengen. Ik trek mijn kleren uit en ga in bed liggen. Hoewel er honderdduizend gedachten door mijn hoofd gaan slaap ik binnen vrijf minuten.

{ Hoofdstuk 2 alweer. Ik hoop dat jullie het een beetje leuk vinden. :) Vote / Comment?? xx