hoofdstuk 1

832 39 2
                                    

Claire

Het is maandag. Jeey, weer naar school! Proef de sarcasme.

Nou ja, heel sarcastisch was dat nou ook weer niet. Ik zie Lucas, Mandy, Christy, Jos en Bas weer.

Het enige nadeel: het is school. School als in: laten we wat oermensen uit de prehistorische tijd halen, voor een klas met lieve, schattige, onschuldige kinderen zetten en de oermensen een aantal woorden leren. De woorden: huiswerk, proefwerk, te laat, nablijven en stil.

Serieus, ik durf te wedden dat de meeste docenten nog geeneens een smartphone hebben, terwijl het de 21e eeuw is.

Gelukkig zitten Mandy, Bas en Lucas bij me in de klas. 4 havo, jeey! Jos en Christy zitten helaas in 4 mavo, maar gelukkig zien we ze altijd in de pauze en in de Starbucks, die om de hoek van de school is. We zitten daar elke dag na school en in de lunch-pauze.

'Claire!'

'Ja?!'

'Het is kwart over 9!'

'Ok!'

Zuchtend stap ik uit bed. Ik loop mijn inloopkast in en pak een shortje en een hemdje uit de stapel. Ik vlucht mijn badkamer in en kleed me snel om. Douchen doe ik vanavond wel.

Ik loop de badkamer weer uit en pak snel mijn rugzak, om daar straks mijn boeken in te stoppen. Mijn boeken en rooster krijg ik pas op school.

'Claire!'

'Ik kom al!'

Zuchtend loop ik mijn kamer uit, de gang door en de trap af. Ik zet mijn rugzak in de gang en loop verder naar de keuken. Daar tref ik mijn moeder aan, die al druk haar ochtendritueel aan het doen is. Mijn vader is zo te zien al weg. Die is altijd bezig met zijn zaken.

Ja, mijn vader is een zakenman. Vandaar dat we ook in zo'n grote villa wonen.

Wat mijn moeder doet? Ze werkt als tandarts-assistente. Niet echt een baan waar je trots op kunt zijn, maar ze verdient wel een redelijk salaris.

'Hoelaat ben je thuis?'

'Rond half 1, denk ik. Licht eraan hoe snel onze mentor alles heeft uitgelegd voor dit schooljaar.'

'Oke, ik ben om 6 uur er weer, net zoals gewoonlijk. Je vader zal vanavond wel weer laat thuiskomen.'

Goh, wat een verrassing. Begrijp me niet verkeerd ofzo, maar mijn vader is van 's morgens vroeg tot 's avonds laat weg. Meestal is hij op zakenreis en dan is hij een paar weken, of maanden weg. En als hij dat niet is, is hij altijd laat thuis. Kortom: ik zie hem bijna nooit.

'Oke...'

Ik loop naar de koelkast en haal mijn flesje CocaCola uit de koelkast. Vervolgens open ik het kastje waar de koekjes en snoep in ligt en pak een pakje koekjes.

'Cola is slecht voor je tanden, er zit veel suiker in.'

'Ja, mam. Ik weet het. Dat zeg je elke keer.'

Mijn moeder zucht en pakt haar handtas. Ze drukt een kus op mijn voorhoofd en loopt richting de gang. Ik loop achter haar aan en stop mijn eten en drinken in mijn tas.

'Dag schat, tot vanavond.'

'Tot vana...'

De deur valt met een klap dicht.

'...vond.'

Ik loop weer naar de keuken en pak een schaaltje Muesli. Ik pak een lepel en loop naar de woonkamer, waarna ik de tv aan zet op radio-stand. Ik klik 3fm aan en de vrolijke muziek vult mijn oren.

Na een poosje gaat de deurbel. Ik sta op, zet snel het lege schaaltje en de lepel in de afwasmachine en loop naar de voordeur.

'Claire!'

'Mandy!'

Mandy grinnikt en trekt me in een knuffel.

'Lang niet gezien!'

Ik kijk Mandy lachend aan.

'Mandy, je bent hier zaterdag nog geweest en bent toen blijven slapen.'

'Ja, dat zeg ik: lang niet gezien.'

Ik schudt lachend mijn hoofd.

'Ik zet nog even de tv uit en pak mijn mobiel en dan kunnen we gaan.'

'Oke.'

Ik loop naar de woonkamer en zet de tv uit. Dan sprint ik naar boven en pak snel mijn mobiel van het nachtkastje. Ik sprint weer naar beneden en trek mijn rode Vans aan. Ik trek geen jas aan, want het is nog best warm voor het einde van de zomer. Ik pak mijn rugzak en loop de deur uit. Mandy begint gelijk te praten over hoe vervelend Tom was, haar broertje.

'Hij stond vanmorgen naast mijn bed, gooide een emmer ijskoud water over mij heen en had ook nog een Eddie de clown masker op! Ik schrok zo erg dat ik uit bed ben gevallen en nu heb ik een blauwe plek op mijn kont.'

Ik lach keihard en pak mijn fiets uit de schuur.

'Claire, dat is niet grappig. Het doet echt pijn!'

Ik kijk serieus en binnen een paar seconden schieten we weer in de lach.

We stappen op onze fiets en onderweg hebben we het over een payback voor Tom.

my big secret. *1Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu