my big secret. *1

hoofdstuk 25

Claire

'Ze is gebeten!' Ik hoor gehaasde stemmen en probeer mijn ogen open te krijgen. Het lukt! Door spleetjes kijk ik om me heen, waar ik mijn ouders en André zie staan.

'Claire? Hoe voel je je?' 'Als herboren.' Ik zie een naald in mijn schouder schieten en sluit mijn ogen. 'En nu?'

Ik open mijn ogen weer en kijk om me heen. 'Zwak. Maar gewoon weer normaal. Nou ja, zo goed als ik normaal kan zijn.' André grinnikt en tilt me op. Hij loopt naar boven en legt me voorzichtig op het bed.

'Ik blijf bij je. Als je je niet goed voelt, moet je het meteen zeggen.' Ik knik snel. 'Ga maar slapen.' Ik sluit mijn ogen.

Nog maar één dag. 24 uur. Bijna is het zover.

'Slaapt ze?' Nee. 'Volgens mij wel. Claire, slaap je?' Nee. 'Geen antwoord. Wat is er?' 'Dit gaat helemaal de verkeerde kant op. Over 24 uur is het zover. En ze is net gebeten. Weet je ook door wie ze is gebeten?' 'Ik zag het maar vaag. Maar volgens mij was het die Lucas.' Dat weet ik wel zeker. 'We moeten de bewaking vermenigvuldigen. En Claire mag niet alleen naar buiten.' Jezus, ik heb geen privacy meer. Elke keer bescherming. 'Komt goed. Ik zal bij haar blijven.' Awh, wat schattig. 'Mooizo. André, je mag wel gaan slapen. Ze wordt pas over lange tijd wakker, daar zorgt de spuit wel voor. Ze slaapt 12 uur, als het goed is.'

Ik voel iemand naast me kruipen en dan voel ik de arm van André om me heen. Opeens voel ik ook een hand op mijn wang. 'Kijk mijn prachtige dochter hier liggen. Een geboren leider.' Ugh, slijmbal. 'Slaap lekker, jongens.' Ik voel een kus op mijn haar en hoor dan voetstappen afsterven.

'Sleepwell, princess.' Een glimlach krult om mijn lippen.

Slaap lekker, lief wolfje. Ik hou van je.

--------------------------------------------------------

Ik schrik wakker. Een pijnscheut door mijn schouder. Ik heb dorst, en honger. 'Claire? Wat is er?' 'Ik heb honger.' André staat op, maar ik pak zijn pols. 'Blijf bij me.' Smeek ik hem. Hij grinnikt. 'Ik haal even eten op. Ik ben er zo weer.'

'Maar jij bent mijn eten.' André's ogen worden groot en hij probeert zich los te rukken. Ik trek hem naar me toe en ontbloot mijn hoektanden. Opeens draait André me om en gaat bovenop me zitten. 'Laat me los!' Schreeuw ik. Ik hoor de deur opengaan en zware voetstappen.

'Wat heeft dit te betekenen André?!' 'Haal snel een spuit. Het heeft niet geholpen, ze probeerde me te bijten!' De zware voetstappen sterfen af en ik probeer me los te rukken. Ik grom hard, maar André laat me niet los. 'Ga van me af!'

'Nee, Claire. Dit ben jij niet. Je bent geen vampier. Nou ja, nu wel even, maar dat komt doordat je gebeten bent.' Ik zucht en geef het op, voor even dan.

Na een paar minuten ben ik het zat. Ik verzamel al mijn kracht en gooi André tegen de muur. Hij snakt naar adem en ik loop dreigend op hem af. Hij kruipt in een hoekje en kijkt me bang aan. Ik lach kwaadaardig en kom voor hem staan, mijn hoofd komt steeds dichterbij.

'Luister, Claire. Je moet eruit komen, je moet er tegen strijden. Ik weet dat jij nog ergens bent. Negeer de dorst naar bloed.'

'Jij bepaald niet wat ik moet doen!' Ik ben nog maar 10 centimeter van zijn nek af.

Opeens hoor ik een beweging achter me en dan zak ik neer op de grond, mijn ogen nog open. Ik voel de hoektanden wegtrekken en ik begin te wenen. Ik voel twee sterke armen, die me tegen een lichaam aan drukken. Ik kijk om en zie dat André me vast heeft. Ik sla mijn armen om hem heen.

'Het spijt me, ik wilde je geen kwaad doen! Het nam bezit van me! Ik wist niet wat ik deed! Ik heb er zo'n...' - 'Het is oke, ik weet dat je dat niet zelf deed. Het kwam door Lucas, hij heeft je gebeten. Je kon er niks tegen doen.' 'Maar ik had je bijna gebeten!' Ik moet nog harder huilen en klem me vast aan zijn t-shirt.

'Het geeft niet. Het is nu voorbij.' Ik knik langzaam en kruip dicht tegen hem aan. 'Gaat het, André?' Ik kijk op en zie een onbekende jongen staan. 'Wie ben jij?' 'Ik ben Gabriël, de broer van André.'

Oke, André en Gabriël... wat is hun achternaam eigenlijk? Ik ga al een tijdje met hem om, maar weet zijn achternaam niet eens. 'Wat is er?' Ik kijk op en zie André en Gabriël vragend naar me kijken. 'Ik weet jullie achternaam niet.' Mijn wangen kleuren rood en André grinnikt. 'Onze achternaam is Johnson.' 'Dus... André Johnson en Gabriël Johnson?' Ze knikken beiden en ik glimlach.

Gabriël steekt zijn hand naar me uit en ik neem hem aan. Hij trekt me overeind en André staat ook op. 'Voel je weer normaal?' Ik knik en sla mijn armen weer om André heen. Ik voel zijn sterke armen ook om me heen en grijns in zijn shirt. 'Ik ga weer. Roep maar als jullie me nodig hebben.' De deur sluit en we zijn weer alleen. Ik voel André's zachte lippen op de mijne. Ik vorm mijn lippen om de zijne en André duwt me op het bed, zonder onze lippen van elkaar te halen. Ik kreun zacht.

'Claire! André! Eten!' Ik schrik op en kijk André in zijn ogen. Ik pak zijn hand en we lopen samen naar beneden. We schuiven aan tafel en beginnen met ons avondeten.